We vertrekken nu naar het "rode hart" van Australie. De eindbestemming is Alice springs en vandaar uit willen we de parken in de omgeving verkennen. Het zijn wel afstanden die staan te wachten want alleen om naar Alice te komen rekenen we al drie dagen en alles in de "omgeving" is ook een dag rijden. Maar goed, de eerste dag schiet aardig op.

Onderweg nog even boodschappen gedaan in Katherine en daarna doorgereden naar een roadhouse in Larrimah. Hier op de camping overnacht. De volgende dag op pad naar Tennant creek. Aan het eind van de dag begint ons automobiel kuren te vertonen. Hij stinkt ook nogal oververhit. Als we hem snel aan de kant zetten blijkt dat de olie zo goed als verdwenen is uit het motorblok. En dat terwijl we hem elke ochtend controleren. We zien ook flinke druppels bij de verbinding met de versnellingsbak hangen. Gelukkig zitten we nog maar 50 km van Tennant creek. Ons voorraadje olie er in gegoten en weer op pad.
Tennant creek is een dorpje bij de driesprong waar de weg vanaf de oostkust bij noord-zuid weg komt. Het heeft gelukkig dus heel wat voorzieningen waaronder een Ford garage. Bij deze garage zijn we gelijk 's middags langsgegaan. Bij het zien van ons probleem vermoeden ze een lekke pakking en adviseren ze eigenlijk om voortdurend de olie bij te vullen en gewoon door te rijden. Reparatie is hier ook niet mogelijk want ze hebben het erg druk en alle monteurs zijn ziek ...!?
We gaan eerst maar naar een camping en besluiten dan maar om morgen het er op te wagen en het oliepeil goed in gaten te houden en door te rijden naar Alice. Dan kunnen we kijken hoe het gaat en daar kunnen we dan altijd een garage zoeken en het alsnog laten herstellen.
Helaas pakt het anders uit. Als we willen vertrekken loopt de motor zo beroerd dat we toch weer eerst naar een garage op zoek gaan. De strategische ligging van Tennant creek maakt dat alle garage's die we bezoeken het erg druk hebben met gestrande auto's van touristen. We zijn in elk geval niet de enige... Maar om nu een week te moeten wachten...
Uiteindelijk kunnen we terecht bij een Toyota garage. Morgen kunnen ze er naar kijken en als het meezit vanmiddag al. Als we om een uur of vier 's mddags langsgaan hebben ze inderdaad er al naar gekeken en de conclusie is dat hij op verschillende plaatsen lek is waardoor er ook olie in de motor zelf komt waardoor hij zo beroerd loopt. Herstellen kan waarschijnlijk binnen twee dagen. Hoewel het niet weinig kost laten we het maar wel herstellen. We willen tenslotte nog een maandje vooruit met de auto.
De dag er op eerst een lange wandeling naar een stuwmeertje in de buurt gemaakt, dan in het dorp geinternet en wat inkopen gedaan. Het is een vrij ongezellige toestant. Overal zitten bij de winkels hekwerken voor de ramen. Het doet een beetje ghetto-op-dorpsschaal-achtig aan. Vrij criminele toestand waarschijnlijk. Het is ook wel een trieste toestant met alle rondhangende aboriginals op straat. Vandaag is het "thirsty thursday" en mag er geen alcohol los uit de winkels verkocht worden. Waarschijnlijk hebben ze gisteravond al flink op voor gedronken want het was de hele nacht een gegil en geschreeuw op de weg langs de camping.
Maar afijn, aan het eind van de dag weer langs de garage en de auto blijkt al klaar te zijn! Ze hebben een aantal pakkingen vervangen en nu zou het weer goed moeten zijn. We maken even een testrit door de omgeving en gaan terug naar de camping.

Die avond besluiten we om Alice en omgeving maar te skippen. Het is een enorm stuk rijden voor een rode rots en we hebben ook nog niet het volledig vertrouwen in de auto. En aangezien we anders ook weer via deze weg richting de oostkust zouden gaan besluiten we dat maar gelijk te doen. Het vervelende is dat vanaf hier alles een enorm eind rijden is, het heet hier niet voor niets de outback. Naar de meer bevolkte oostkust is drie dagen rijden.
De volgende dag op weg naar Camooweal. Helaas wordt ons voorgevoel toch weer werkelijkheid want de auto blijkt nog steeds te lekken. Het vervelende is alleen dat dat zich pas na een paar honderd kilometer openbaart dus teruggaan doe je ook niet meer. Bovendien hebben we ook niet veel zin om nog een paar dagen in dat hopeloze plaatsje te zitten. Dus doorrijden en het oliepeil goed in de gaten houden. Dat blijkt wel nodig want om de paar honderd kilometer moeten we weer bijvullen. Onze vertrouwde tank is nu op eens een onbetrouwbaar olieverslindend barrel geworden. Althans zo voelt het nu even aan. De wegen waar we nu rijden zijn ook misschien wel de stilste die we getroffen hebben tot nu toe. Echt van die plekken waarvan je denkt, nu even geen pech!
In Julia creek overnacht. Het zijn vijf huizen en een roadhouse en dus normaal gesproken een heel rustig dorpje, maar niet dit weekend. Julia creek beleeft z'n jaarlijkse country festival en van overal zijn boeren, burgers en buitenlui met tent en caravan naar het dorpje gekomen. Er is een groot festival terrein en de plaatselijke giganten schallen over de vlakte. De hele avond hebben we een gezellig deuntje op de achtergrond.
De volgende dag gaat lekker voorspoedig ondanks de vrij beroerde en hopeloos eentonige weg. Gelukkig staan er af en toe wat emu's in het veld voor de afwisseling. We gaan tot Townsville. Dit is een middelgrote stad aan de oostkust. Hier gaan we een paar dagen blijven om wat te relaxen na de lange ritten van de afgelopen dagen.
De eerste dag naar het strand geweest. Het is vlakbij de camping en er is vrijwel niemand anders. Waarschijnlijk omdat het laagwater is en je een half uur moet lopen totdat je met je tenen in het water staat. Maar het is lekker lopen tussen de krabbetje's. Daarna naar de stad gegaan. Beetje sjoppen en gratis internetten bij de bibliotheek. Perfect geregeld hier, snelle verbinding en voor een uurtje voor nop te gebruiken. Aan het eind van de dag een trip voor morgen naar het Great barrier reef geregeld. Morgen wordt dus lekker zitten op het dek en snorkelen bover het koraal.

posted by Frank : woensdag, september 01, 2004