De Tasman peninsula is een landtong iets onder Hobart. Het is eigenlijk een eiland maar dan wel verbonden met een heel dun stukje land. Ook al vernoemd naar Abel Tasman, de ontdekker van Tasmanië. Rondje gereden en overnacht in Nubeena. Wat van de plaatselijke natuurwonderen bezocht.

Een door de zee gevormde brug en een blowhole. Dit is een gat in de rotsen wat in verbinding staat met de zee. Elke keer als er een grote golf instroomt spuit het water omhoog. Deze was echter zo enorm groot dat het effect van het binnen stromende water niet echt geweldig was.
Vanaf hier gaan we langs de kust omhoog richting het noorden. Het zijn uitermate rustige wegen met af en toe een auto. Wel is ook hier de hoeveelheid dode beesten op de weg weer enorm. Tijdens ons eerdere bezoek aan Australië was dat ook een van de dingen die altijd is bijgebleven. Maar hier op Tasmanië is het minstens zo erg. Echt honderden roadkills. Je ziet veel meer wildlife plat gereden op de weg dan in het wild. Helaas.
Volgende stop is in het Nationale park op de Freycinet peninsula. Prachtig natuurgebied. Lange wandeling door het park gemaakt. O.a. langs de Wineglass bay. Een baai met witte stranden en een perfecte ronde vorm. Verkozen tot een van de tien fraaiste stranden ter wereld schijnt het. Jammer genoeg is het 's ochtends vroeg als we bij het uitzichtpunt staan nog erg bewolkt en is het niet het idyllische plaatje waar je op hoopt. Een half uurtje later als we op het strand zelf staan is het inmiddels wel zonnig. Overigens geen baaitje om te zwemmen, het water in bokkoud en de golven zijn weer van megakwaliteit. In het bos heel wat wallibi's gezien. We kamperen hier twee dagen op een prachtige plek aan het strand. Voor nop want dit is wildkamperen.
Dag er na richting St.Helens. Een dorpje aan een baai. Hier op een paar plaatsen gevist. Met resultaat. Wederom een mooi plekkie aan het strand gevonden. Van St.Helens richting het westen. Onderweg een wandeling door een regenwoud met enorme varens gemaakt, en een wandeling in Launceston gemaakt. Launceston is de tweede stad van Tasmanië. Het heeft in de stad zelf een kloof met een heel fraaie wandeling. Heel apart zo midden in de stad. Daarna de stad zelf nog even door geweest. In Deloraine overnacht. Op een camping ditmaal, tijd om te douchen! Kwam trouwens wel goed uit deze overnachting want het was een bar koude nacht, 's ochtends ijs op de plassen. En dan is het wel lekker om het elektrische kacheltje aan te kunnen hebben!
Van Deloraine richting westkust. Bij Mole Creek een Wildlife parkje bezocht. Voornamelijk om nu eindelijk eens de Tasmanian Devil te zien. Dit beestje is de nationale trots hier en staat ook op van alles en nog wat afgebeeld. Maar tot nu toe hebben we ze in het wild nog niet kunnen ontdekken. Alleen als stoffering op de wegen....
Het is een heel klein parkje met voornamelijk Wallibi's, Wombats en dus de Tasmanian Devils. Ze zijn eigenlijk niet heel groot. Een beetje het formaat van een flink konijn. Maar het zijn wel enorm gespierde krachtpatsertjes. En lelijk zijn ze ook. Niet echt het ideale troeteldiertje.

Vervolgens doorgetuft tot Cradle Mountain National Park, hier alvast even een kijkje genomen bij het visitorcenter en daarna een stukje terug gereden en langs de hoofdweg een bos weggetje ingereden om een overnachtingsplek te zoeken. Weer prima geslaagd!
De volgende dag naar het Cradle Mountain National Park. Het is het meest bezochte nationale park van Tasmanië. Ook bekend omdat hier de “overland track” begint, een trekking van zeven dagen dwars door twee nationale parken. Die doen we maar even niet, we beperken ons hier een beetje tot de “daywalks”. En zo ook in Cradle. Eerst bij het visitor centre wat info opgehaald. Het is hier bij alle parken uitermate goed geregeld met de informatie voorziening en andere faciliteiten. Meestal hebben ze ook nog een hele expositie over wat er allemaal aan flora en fauna te vinden is in het park. Heel interessant.
We maken hier de wandeling om het Dove Lake. Een meer een kilometer of 10 het park in. Ze brengen je met een bus service want je mag met de eigen auto niet naar binnen. Prachtig rondje. We zien weer wat Wombats rondscharrelen. Heel leuke beesten om te zien. Het zijn net enorme hamsters. Ze wegen wel een kilo of dertig. Veel hoger aaibaarheid gehalte in elk geval dan de Tasmanian Devils. Als we starten is het zwaarbewolkt, later breekt het zonnetje door. De wandelingen zijn hier wel weer super eenvoudig in vergelijking tot Zuid Amerika. Prachtig aangelegde paden en als het even drassig of ongelijk wordt ligt er gelijk een houten “boardwalk”. En die hadden we dus kilometers! Mooi dagje aan de wandel geweest. Aan het eind van de middag doorgereden tot in de buurt van Rosebery en hier twee stuwmeren bezocht om een forelletje te scoren. Valt niet erg mee om hier te vissen want het waterniveau staat erg laag. Enorme prutlaag dus om bij het water te komen. Hier ook overnacht. Weergaloos plekje aan het water, geweldig uitzicht. Kostte wel wat moeite om er te komen want ik had niet heel handig de camper achteruit een plas in gestuurd. En laat dat barrel nou achterwiel aandrijving hebben...., gelijk dus tot z'n assen in de prut gedraaid. En niet meer voor of achteruit willen. Na wat graafwerk en rommel voor de wielen hem er weer uit gekregen. Pufff...
De dagen er op door de Western Wilderness getoerd. En dat gerust wildernis met een hoofdletter W heten want het is hier echt RUIG. Je kan uren rijden en maar een auto of drie regen komen. Echt heel dunbevolkt. Maar er zijn natuurlijk wel wat plaatsjes. Zo stoppen we in Strahan aan de Marquarie Harbour baai. Een enorme baai aan de westkust. Heel leuk plaatsje waar zomers heel wat toeristen komen. En ook prima voorzieningen. Fraaie openbare toiletten, met warme douche zelfs! Nu hoeven we helemaal niet meer langs een camping! In de baai wat gevist, Stingray(tje) gevangen.

Vervolgens via de Lyell Highway door het Franklin Gorden Wild Rivers National park. He t is eigenlijk de enige doorgaande weg door de Western Wilderness. Midden in het park overnacht. Hier sta je echt in de middle of nowhere!

Bij Lake St. Clair weer een wandeling gemaakt. Een rondje door de bossen en langs het meer.We vervolgen met een stuk gravelroad naar het Great Lake. We zijn nu bij de Highland lakes. Via Hamilton vervolgens Naar het Mount Field national park. Hier gewandeld langs watervallen en door bossen met ENORME bomen. De grootste zijn tegen de honderd meter hoog. Het is weer een heel vochtig bos. Koud dus, maar wel met weer veel van die enorme varens. Ze hebben een stam van een meter of twee hoog en dan een soort van paraplu van varen blad. Deze hebben wel een diameter van een meter of vijf-zes. Heel fraaie wandeling. Nog een paar Pademelons onderweg gezien. Dit zijn een heel klein soort Walibi's. We lopen ook al een paar dagen te speuren naar de Platypus. In het Hollands heet dit geloof ik het “Vogelbekdier”. Een klein diertje met de bek van een vogel. Ze komen hier veel voor maar zijn moeilijk te spotten. Tot nu toe slechts eentje gezien, tijdens het vissen.

Vanaf hier gaan we nog een keer de western wilderness in. Er is hier een weg die loopt tot de stuwdammen in de Gordon River. Tussen Lake Gordon en Lake Pedder door. In de meren nog wat gevist. Maar het wil niet erg lukken met de forel. Overnacht bij Teds beach. De volgende dag is het zwaarbewolkt en regent het. We rijden de weg uit tot de eigenlijke dam. Een enorm ding. Was destijds ten tijde van de bouw de grootste op het zuidelijk halfrond. Er is een klein gehucht waar de werknemers van de elektriciteitscentrale wonen.
We rijden vandaag terug naar Hamilton. Overnachten op dezelfde plek als een paar dagen terug. Dorpscampingkje aan de rivier vol platypus (zeggen ze)
Kost hier maar vijf dollar per overnachting. Kijk dan kom je nog eens terug!