Ik hang uit het gat in de trein waar ooit de deur heeft gezeten. In het zonnetje en met een lekker windje door het haar. De geur van groene rijstvelden, rokerige vuurtjes en een oude diesellocomotief. De rijstvelden en kleine dorpjes schieten voorbij. Nou ja, schieten, echt hard gaat het niet. We stoppen in elk gehucht onderweg en het boemeltje hobbelt letterlijk zijn weg richting het noorden. Ik heb altijd gedacht dat een treinrails toch overwegend vlak dient te zijn, maar hier zitten er echte kuilen in de rails. Soms kom je bijna los van het bankje!

Kandy is onze toegang tot wat hier de “Hill Country” heet. Het centrale deel met de bergen; het gebied van de befaamde thee plantages. Vanuit Kandy gaan we met de bus naar Nuwara Eliya. De weg slingert steeds hoger de bergen in. Nuwara Eliya is een van de hoogst gelegen plaatsen in Sri Lanka op 1889 meter. En dat merk je in de temperatuur. Het is hier voor ons gevoel gewoon koud! Komt ook bij dat het hier nogal eens regent, die theeplantages zien niet voor niets zo groen...

Ons laatste deel Sri Lanka gaat langs de zuidkust. Dit is waar de goudkleurige zandstranden zijn, baaitjes omzoomd met palmbomen en gevuld met een azuurblauwe zee. Idyllische plekjes.
Maar dit is ook waar de tsunami het hardst heeft toegeslagen. Veel van de dorpjes zijn destijds vrijwel kompleet weggevaagd. Maar er is de afgelopen jaren ontzettend veel hersteld. In de dorpjes zelf is meestal niets meer te zien wat er nog aan herinnert maar kom je hier iets buiten dan staan er nog vaak ruïnes van huizen die nooit meer hersteld zijn. Geen overlevenden, geen geld, wie zal het zeggen... Stille getuigen van het drama van bijna zeven jaar geleden.