Een Italiaans restaurant op de luchthaven van Helsinki met de naam "Pronto". Snelle bediening dus zou je zeggen, toch meld de serveerster bij bestelling meteen dat het wel een half uurtje gaat duren. Druk, druk, druk. Niet dat het veel uitmaakt want op het departures bord knippert al sinds uren de mededeling dat we om 22:00 meer info krijgen over de status van onze vlucht. En dat terwijl we om 20:00 zouden vliegen. Rustig afwachten dus, op vlucht en pizza.
Het Ganga Fuji Home in Varanasi. Ergens in een van de smalle steegjes die het doolhof van de oude stad vormen. Gisteravond met hulp van een commisiemannetje uiteindelijk gevonden. Het maakte even niet meer uit, normaal vragen we ze vriendelijk om op te donderen, nu na een leuke wandeling door de stad met het zweet op het voorhoofd wilden we maar twee dingen; douchen en slapen!
Nou ja, na die douche voelde het al weer een stuk beter. Eerst nog maar even wat eten op het dakterras van ons guesthouse. Het is een van de hoogste gebouwen in de oude stad en je hebt een prachtig uitzicht. Tenminste overdag, want 's avonds is het uitzicht over Varanasi vooral heel donker. De smalle steegjes laten weinig licht omhoog stralen.
Ons etentje is er niet minder om, een heerlijk warm temperatuurtje, voortreffelijk eten, kon het nog mooier beginnen?
Half vijf, da's best vroeg... Toch gaat het wekkertje. Valt niet mee als je biologische klok nog door de jetlag op standje rem-slaap staat...
Vanochtend gaan we met een roeibootje de zonsopgang op de Ganges meemaken.
Als we door de steegjes lopen komt het leven al aardig op gang; fietsers, sadhu's, koeien, alles is al in beweging.
Vertrek uit Varanasi. We vertrekken zoals we gekomen zijn; in het donker. De avond valt hier vroeg en als we even na zessen weer door de steegjes lopen zijn het alleen de schaarse lampjes van de winkeltjes die de boel verlichten, en daarmee de volop aanwezige koeienvlaaien, extra oppassen dus!
Bij de eerste plek waar ook gemotoriseerd vervoer op drie of vier wielen kan komen een tuktuk, of "autoriksja" zoals de driewielers hier heten geregeld om ons naar het station te brengen. Dan begint een rit die op menig kermis tot de topattracties zou horen. De drukte op dit tijdstip blijkt in Varanassi echt bizar te zijn. Kan me niet herinneren dat we het zo extreem hebben meegemaakt.
En dan zijn het hier alleen nog maar al die fietsers, de driewielers met en zonder motor, wat handkarren, een kudde koeien en een enkele auto. En toch staat het bijna overal vast. Nou ja vast, het krioelt van links naar rechts over de weg door elkaar heen opzoek naar dat kleine stukje ruimte om vooruit te komen. Hoe moet dit ooit goed komen als steeds meer mensen met het kleine budgetwagentje van Tata op pad gaan?
Onze twee dagen in Delhi gaan we langs wat highlights in de stad. Het rode fort is niet te missen. Groot en rood, ooit gebouwd tijdens de hoogtijdagen van het Mughal rijk. Binnen de enorme muren staan wat fraaie gebouwen en dat is het dan wel. Ooit moet dit een pracht geweest zijn met overal vijvers, waterlopen en baden die gevoed werden uit de rivier maar de rivier is niet meer, of is te vervuild en alle waterkanalen staan droog. Het is wel lekker om in de grote tuinen even te relaxen weg van de herrie buiten de grote muren.
On zes uur je bed uit om het ochtendlicht de Taj Mahal te zien strelen. We zijn niet de enige die dat plan hadden deze ochtend.... Bij de enige poort die op dit tijdstip open is staan twee lange rijen, een voor de vrouwen en een voor de mannen. Dat gaat dus even duren, ze controleren ook weer heel stipt en ons rugzakje mag niet mee naar binnen. De inhoud weer wel, dus met camera en waterfles door de controle...
Het liefst waren we met de trein van Agra naar Jaipur gegaan, maar helaas geen plek meer vrij in de trein. En dus maar de bus genomen. Het is maar een ritje van zes uur maar vermoeiend was het zeker. Hoewel we een "luxe" bus gekozen hadden bleek deze weer van het uitgewoonde type. En na zes uur met alle raampje's open tegen de hitte kwamen we aardig uitgeteerd aan in Jaipur.
Bikaner is een van de "uithoeken" van India. Vlak tegen de Pakistaanse grens en op de rand van de Thar Desert is dit zo'n plek waar je gelijk het gevoel krijgt van de buitenpost op de historische handelskaravaan route.
Tegenwoordig natuurlijk ook gewoon een "moderne" stad maar als je net arriveert en de stofwolken over straat ziet rollen tussen de kamelenkarren en het oude fort door waan je je even in vroeger tijden.
En het is zo vroeg nog lekker rustig op straat, onze riksja snort naar het hotel wat we gevraagd hebben en dat blijkt ook nog eens een heel fraaie plek te zijn dus de start is ditmaal heel ok. Even een nachtje treinodeur van het lichaam spoelen en dan op het dakterras ontbijten, life ain't bad....
De trein van Bikaner naar Jaisalmer rijdt pas sinds een maand of wat op dit traject. En kennelijk moet daar nog wat extra bekendheid aan gegeven worden want zo leeg hebben we ze nog niet meegemaakt. Zijn ze normaal tot de laatste plek volgeboekt, hier hebben we op een gegeven moment de komplete wagen voor ons zelf.
Bij boeking zagen we dat er geen aircowagon was en dus gekozen voor de normale sleeperwagon. En dat blijkt in de woestijn niet zo'n heel goed idee... De eerste uren gaan nog wel qua temperatuur want we zijn vroeg vertrokken, maar er begint meteen een geweldige stofwolk naar binnen te komen. Na een uurtje of wat is alles bedekt onder een enorme laag stof. Het zonnetje straalt inmiddels ook op volle kracht en de temperatuur loopt lekker op.
Vandaag is het Diwali, hindu feestdag in heel India. Al dagen zie je op staat allerlei felgekleurde versiering te koop waar vervolgens huis en haard mee worden opgetooid. En feestverlichting, heel veel feestverlichting. In alle kleuren en het liefst knipperend, ook de guesthouse's en hotels hangen er mee vol. Het geeft een heel feestelijk sfeertje, een soort kerstmis. 's Avonds gaan ze los met vuurwerk, elke keer als we de afgelopen dagen op een dakterras in het donker zitten te eten zie je links en rechts de vuurpijlen gaan.
Van Jodhpur gaan we via Ajmer naar Pushkar. Pushkar is een klein plaatsje wat tussen de heuvels ligt. Het centrum van het plaatsje is het heilige meertje. Hier omheen zijn een aantal ghats gebouwd waar geofferd, gebeden en gebaad wordt. Uit het hele land komt men naar hier. Vergelijkbaar met Varanasi maar dan op kleinere schaal.
De bus naar Bundi is er eentje van de echte Indiase staatsmaatschappij. Oerdegelijk en niet om aan te zien, en kennelijk maar met drie versnellingen want hoger heeft de chauffeur de hele 250 km niet gereden. Gelukkig hebben we plaatsen helemaal voor in want de bus stopt in elke plaats van enige omvang en alles wat langs de weg staat wordt in het gangpad naar achteren gepropt. De geit die er als een van de eerste in ging begint steeds jammerlijker te mekkeren....
Udaipur is de stad van Octopussy en dat zul je hier weten ook. In elk restaurantje start om een uur of zeven de DVD van deze James Bond klassieker en besteld Roger Moore z'n drank weer "shaken not stirred"...
En waarom; ... Udaipur figureert voor een groot deel van de film als achtergrond en daar zijn ze trots op, zelfs na 25 jaar... En dus bekijken wij hem de eerste avond in Udaipur ook nog maar eens een keertje op het dakterras. Het is wel grappig om te zien dat je zo op de locaties uit de film neerkijkt.
Ons vluchtje uit Udaipur land om een uur of vier 's middags in Mumbai. Bij de uitgang van het domestic vliegveld staan de taxi mannetje's al op de uitkijk. Quasi nonchalant tegen een hek geleund houden ze alles wat westers lijkt nauwlettend in de gaten en zodra je de schuifdeuren uitloopt komen ze in actie.
Inmiddels weten we de gangbare prijs en we proberen er een te vinden die op z'n minst net z'n vraagprijs in de buurt komt. Zoals meestal valt het niet mee en we lopen de straat op om bij de geparkeerde taxi's ons geluk te beproeven. Uiteindelijk bij een mannetje die de normale prijs vraagt ingestapt en op pad. Het blijkt een of andere koppelbaas te zijn en via een korte tussenstop, wisselen van taxi en een verse chauffeur gaan we eindelijk op pad.
