De Grampians is een van de grootste nationale parken in Victoria. Een berggebied wat opeens tussen het groen vol koeien en schapen opduikt. Het is ook een van de zwaar getroffen gebieden van recent extreem natuurgeweld. Wat dat betreft heeft Australie z'n deel de afgelopen jaren wel gehad. Extreme droogte, enorme bosbranden en enorme overstromingen. Afgelopen Januari ging het in deze regio mis.

Er viel zoveel regen in de Grampians dat de rivieren het allemaal niet meer verwerken konden. Enorme delen van wegen, bruggen en rivieren zijn weggeslagen. Op dit moment is alleen nog het noordelijke deel te bezoeken. De rest, zo'n 75% van het park is afgesloten. We moeten dan ook een stukje omrijden om er te komen. De logische toegangsweg is ook nog steeds gesloten. Maar er is gelukkig genoeg over om te bezoeken. Bij het visitor center hebben ze keurige info van wat er wel en niet toegankelijk is. En een fotoboek waarom de rest afgesloten is. Je weet niet wat je ziet, enorme ravage. Wat mooie wandelingen gemaakt in het park. Bij eentje richting een waterval zie je hoe enorm het is tekeer gegaan. Er hangt een infobord met een foto van de kreek voor de regen. Leuk stroompje van een meter of twee breed tussen de enorme varens. Nu is het een kompleet platgewalste bende van een meter of 25 breed. Vol met omgevallen bomen. Het loop bruggetje naar de waterval hangt dertig meter lager in de bomen. In plaats daarvan hebben ze nu wat stapstenen in de rivier gelegd. Want inmiddels is 'het gewoon weer een lieflijk stroompje...
De volgende dorpjes en steden die we aandoen hebben allemaal hun oorsprong in de goldrush van een tweehonderd jaar geleden. Er is toen voor een kapitaal omhoog gehaald en dat zie je goed terug in de uitbundige gebouwen aan de hoofdstraat. Prachtige Victoriaanse bouwstijl met brede veranda's. Er is destijds een complete volksverhuizing op gang gekomen van gelukszoekers uit met name de USA en China die hoorden dat er hier wel goud werd gevonden. Er kwamen er 1800 per week. Met de boot dus!
Het schijnt dat meer dan de helft van het goud dat in omloop is hier uit de bodem komt. De grootste klomp goud die ze hier vonden kreeg de begrijpelijke naam ”Welcome stranger” Hij woog 72 kilo! Ze hebben hem destijds in stukjes gehakt omdat 'ie niet op de weegschaal paste. En dat was niet de laatste, zelfs een paar jaar terug is er nog een leuk klompje van tientallen kilo's gevonden. Ik ga toch maar eens een beetje opletten als we door rivierbeddingen lopen...., je weet maar nooit!

Dan gaan we weer de bergen in, de Australische Alpen! Als eerste naar Mt.Buffalo een hooggelegen nationaal park. Echt een heel fraai park. Er hangt een zilveren gloed over de heuvels van alle kale boomstammen die als prikkertjes uit het groen omhoog steken. Ook hier hebben ze een jaar of wat geleden (enorme) bosbranden gehad en alle bomen zijn doodgegaan door de hitte. Vreemd genoeg zijn ze niet zwartgeblakerd, maar heeft het hout een zilverachtige kleur. Gelukkig groeit het al weer enorm en ziet het ook al weer “gewoon” groen.
We beklimmen hier “The Hump” een rots die zo'n beetje boven alles uitsteekt. Het is vandaag prachtig weer, wel koud, maar helderblauw. Boven hebben we een schitterend uitzicht over de valleien en bergen. In een van de bergmeren eindelijk eens wat succes met mijn zoektocht naar de enorme forel. Begon al bijna een obsessie te worden..., maar nu een fraai exemplaar gevangen. 's Avonds gebakken in de pan! (en lekker!)
Volgende stop is het Alpine national park. Hier doet men serieus aan wintersport. Er is een heel mondain skidorpje maar de pistes zijn voor Europese begrippen heel klein. Wel een prachtig langlauf gebied. En het heeft natuurlijk ook wel wat, tijdens de wintersport wat kangoeroes of wombats tegenkomen. Want die associeer je toch echt met een ander klimaat.
Nu gaat het lekker met de forellenjacht vandaag weer een paar gevangen! (Mochten allemaal weer zwemmen!)
We rijden nu van het ene berggebied zo het andere in. Als laatste is Kosciusco national park aan de beurt. Home of the Mt.Kosciusco, de hoogste berg van Australië. 2229 meter hoog. Prachtige route door de bergen. We zijn inmiddels “de grens” overgestoken naar New South Wales. Een nieuwe staat, nieuwe regels. Zo moet je hier opeens weer betalen voor de nationale parken, was in Victoria gratis. Maar in goed overleg met de rangers crossen we er even gratis doorheen, als we maar nergens stoppen..., tuurlijk....
In Thredbo vinden we een “echt” wintersportoord. Dit zou zo in Europa kunnen zijn. En hier hebben ze ook serieuze pistes op de hellingen van Australië's hoogste. Er ligt nog sneeuw op de toppen van de bergen. Een dikke maand nog en dan begint hier het winterseizoen. Niet goedkoop overigens, een dagkaart voor de liften kost al 100 Au$.
En dit was ons laatste “alpine” park. Prachtige natuur gezien, met veel dierenleven. Gisteren nog een slang, en een hert, en kangoeroes, en kaketoes in wit, en roze, en grijs.... en ga zo maar door. Schitterende omgeving en je hoeft er niet mega veel kilometers voor te maken. 200 – 300 en je bent in een volgend park. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt hier downunder.
Nu staan we in het bos ergens langs de “18” richting Bega. Net kwam er al een kangoeroe even kijken. Australisch wijntje bij de hand. Morgen gaan we door richting kust.