Het is nog steeds monsoon in Noord India. En dat betekend dus veel regen. De afgelopen dagen zo goed als continue. En ook hier is men verbaasd dat het zo lang doorgaat, eigenlijk hoort het half september wel eens over te zijn, en ook zo heftig is. En al dat water moet zo zijn weg vinden door de bergen, en de gevolgen daarvan ondervonden we op ons busreisje van Dharamsala naar Manali.

Om zes uur 's ochtends de bus gepakt naar Manali. Het is een lange rit door de bergen die ongeveer twaalf uur gaat duren. Tenminste dat is het plan. Het eerste stuk gaat langs veel gehuchtjes en dorpjes en schiet dus voor geen meter op door alle mensen die op de bus stappen en een gehucht later er weer uit gaan. Later wordt het dunner bevolkt en gaat het beter. Tot we opeens stil staan. Een rij bussen en vrachtwagens staat al te wachten voor een enorme berg stenen die over de weg is geschoven. Een aardverschuiving door de overvloedige regen. In de plens regen zijn twee shoveltjes bezig de berg te verplaatsen. Ze rijden alles zo het naastgelegen ravijn in. Het lijkt een onmogelijke opdracht maar al na een half uurtje komt er al beweging in de rij. Een smal pad is langs de berg gecreëerd en de ware anarchie barst los als van beide zijden iedereen als eerste de hindernis wil nemen. Zo hopeloos inefficiënt... Maar tot nu toe hebben we eigenlijk nooit anders meegemaakt. Gelukkig hebben wij weer een brutale chauffeur, en een grote bus, en die combinatie maakt dat hij rap vooraan staat en door de instabiele massa heen kan denderen. Hindernis genomen.
Inmiddels zitten we zo hoog dat we in de wolken rijden, dat en de aanhoudende regen maken de slingerweg heel spooky. Je ziet minimaal en al toeterend voor elke bocht gaat de bus zijn weg. Met behoud van opgebouwde snelheid overigens, afremmen is zonde...
Mandi is een grote plaats ongeveer halverwege waar veel wegen tezamen komen en wat de toegangspoort vormt tot de weg naar Kullu en Ladakh. Als we bij het busstation aankomen is het even schrikken. Een bus komt van een heuveltje bij het busstation naar beneden en ziet kennelijk de onze niet en ramt hem op de punt. Rijdt vervolgens nog een meter of tien door waarbij hij langs de punt van onze bus schaaft. Gelukkig gaan beide bussen erg langzaam op het moment dat het gebeurt en dus alleen maar blikschade. Consternatie! Wij zitten voor in de bus en zien het dus eerste rang. Een kleine volksoploop is het gevolg en een hoop druk gebarende mannetjes springen er om heen. We staan heel strategisch recht voor de uitrit van het busstation dus binnen no-time is er een verkeerschaos. De twee bussen worden iets uit elkaar gereden en de schade bekeken. Ik ga het buiten ook maar eens van dichtbij bekijken. Onze bus heeft gelukkig alleen maar wat schade op de hoek, wat deuken en schaven en een arsenaal verlichting wat verdwenen is. Hij kan in elk geval gewoon door. De andere bus is van voor tot achter beschadigd. Enorme krassen en deuken.
Volgens een Indiase medereiziger is het nu een kwestie van betalen van de schade door de schuldige en dan kan elk zijn weg vervolgen. En inderdaad na een minuut of vijf zijn ze er kennelijk uit en gaan we weer op pad.
We volgen nu de loop van een rivier en het schiet lekker op. Niet zoveel haarspeldbochten meer en lekker rechte stukken, de chauffeur trap hem maar weer eens flink in.
Het is kwart voor drie, en dan staat er opeens weer een file. Er blijkt weer een landslide te zijn. Eerst wordt er een tijdje netjes in de rij gewacht, dan rijden we een stuk naar voren langs de andere stilstaande trucks en bussen. Een paar jongens die naast ons zaten duurt het te lang en ze gaan lopend richting de blokkade om aan de andere kant in een dorpje een andere bus te pakken. Aangezien het nog plenst houden wij het nog even voor gezien. Na een half uurtje komen ze terug, doorweekt en met grote verhalen. Eerst in het Hindi, vervolgens in het Engels voor ons. Het blijkt dat we niet verder kunnen omdat er enorme stenen de berg af komen zeilen. Levensgevaarlijk. Er zit voorlopig niets anders op dan af te wachten. En zo gaat er een uurtje voorbij. Als het wat minder hard regent neem ik zelf maar eens een sprintje tussen de rij wachtende auto's door om een kijkje te gaan nemen. Een klein groepje mensen staat in de luwte van een vrachtwagen het spektakel te aanschouwen. Er komen inderdaad met grote regelmaat stenen naar beneden, in allerlei formaat, van formaat tennisbal tot koelkast. Sommige slaan met een enorme klap stuk op het wegdek, de meeste komen met zo'n sprong de berg af dat ze direct in de rivier verdwijnen. Een ding is me wel duidelijk, voorlopig zijn we hier nog niet weg...
Terug in de bus zegt een van de mannetjes van de bus dat de weg vrijgegeven gaat worden zodra het een tijdje droog is. Vooralsnog giet het nog maar we wachten rustig af. In een klein hutje langs de weg even doorgewarmt bij het fornuis met een kopje chai. En daarna nog maar eens heengelopen om te kijken of het al minder wordt. Er lijkt inderdaad wel wat minder naar beneden te komen, maar die gedachte wordt al snel weer afgestraft door een groot brok wat met een enorme klap op de weg uiteen spat. Inmiddels is het ook al donker en terug in de bus gaan we maar op een paar stoelen languit om wat te slapen. Zo gaan er weer een paar uur voorbij en eigenlijk gaan we er maar vanuit dat het vandaag een heel goedkope overnachting gaat worden.

Maar dan..., Buschauffeur en hulp stormen de de bus in met een brede glimlach dat de weg vrijgegeven is. Meteen spuit de bus weg langs alle andere wachtenden en we staan weer bijna vooraan om er langs te rijden. Hoewel het n dit geval eigenlijk meer er overheen is want de berg blubber en stenen is de afgelopen uren weer aardig gegroeid. Uiteraard zijn ze aan “de overkant” ook in actie gekomen en meteen ontstaat er weer een mega chaos. Een bus van de overkant zet aan onze kant alles klem en de gemoederen lopen weer hoog op. Het lijkt er op alsof ze nog even op de vuist gaan ook maar uiteindelijk kiest men toch voor de gezamenlijke oplossing. Op de centimeter moeten de bussen langs elkaar en de rotswand en afgrond worden gemanoeuvreerd. Maar het lukt! Nu staan we voor de berg prut. Met een sprintje gaan we de hoop op en komen tot halverwege. Dan is het einde oefening en beginnen de wielen te slippen. De versnellingsbak werkt natuurlijk ook net nu niet mee en twee man hangen aan de pook om hem weer in z'n achteruit te krijgen. Van mij mogen ze echt wel opschieten want we staan nu precies op de plek waar eerder de stenen naar beneden kwamen en ik ben niet helemaal overtuigd dat de rest daarboven wel vast ligt...

Na wat heen en weer rijden komt er een mooie eindsprint en met veel gebulder glijden we dan eindelijk over de blubber hoop. Hindernis genomen!
Het is nu tien uur 's avonds, we kwamen even voor drieën aan... De eindsprint wordt ingezet en we vliegen door dorpjes richting Manali. Uiteindelijk even voor twaalf gearriveerd in Manali. Bij het busstation de eerste de beste scharrelaar die wel een guesthouse weet in de arm genomen en op zoek gegaan naar een slaapplaats. Direct naast het busstation dus dat valt mee. Het rolluik gaat omhoog, er is nog een kamer en zo ploffen we middernacht op bed..., wat een dag!