Vertrek uit Manali. We hebben drie dagen geleden onze tweedaagse busreis naar Leh geboekt en gaan de avond tevoren nog even langs het reisbureau om de gegevens van de bus door te krijgen. Opeens blijkt het weer erg moeilijk. We zijn kennelijk de enigen die geboekt hebben en ze willen de bus niet alleen voor ons laten rijden. Begrijpelijk, maar de alternatieven staan ons niet aan. We kunnen of vannacht om twee uur met de eendaagse busreis mee. Of een vage optie met een terugkerende jeep die misschien beschikbaar zou zijn. Zien we beiden niet zitten en er wordt wat heen en weer gebeld. Opeens blijkt ons twaalfpersoons minibusje wel beschikbaar en wordt deze aangevuld met locale mensen die naar Leh gaan. Maakt ons niet uit, we gaan nu gewoon op de afgesproken tijd.

Om zeven uur 's ochtends opgepikt en met nog drie mensen op pad.  Als we Manali uitrijden staan er talloze shops met skikleding en ski's langs de weg, allemaal van die mooie zuurstok kleurige jaren 80 pakken. Vlak voor de top van de eerste pas ligt namelijk een skigebiedje waar de Indiers op vakantie veelal voor het eerst sneeuw zien.
We gaan direct omhoog over een stuk weg dat in erbarmelijke staat is. Je kan goed zien dat de regen ook hier heeft huisgehouden. Hele stukken zijn verdwenen of liggen vol met stenen. De uitzichten zijn nu al fantastisch, groene dalen met witte toppen. De eerste pas is de Rohtang La. Echt veel sneeuw ligt er niet meer. Vervolgens dalen we wat af naar een aantal dorpjes in het dal erna. In Keylong stappen al onze medereizigers uit en er komt niemand meer bij. Het is ongelooflijk maar we hebben nu dus gewoon het hele busje voor ons zelf!

Vervolgens weer omhoog. Het landschap is veranderd naar een dorre steenwoestijn. Alleen nog wat kleine struiken staan eenzaam tegen de berghelling. Wel de meest geweldige kleuren in het zachte licht van de namiddag. De eerste serieuze pas volgt, de Baralacha La van 4950 Mtr. Hier staan we in een witte wereld. De sneeuw steekt prachtig af tegen het diep donkerblauw van de hemel. Het waait behoorlijk op de top en is dus ook aardig koud.

Dan volgt een korte afdaling tot 4400 Mtr waar we in een dal voor Sarchu gaan overnachten. Op een hooggelegen vlakte zijn hier een aantal tentenkampen. We stoppen bij de eerste en hebben weer eens behoorlijk mazzel. Het blijkt de laatste dag te zijn dat ze hier staan. Een deel is al afgebroken, de rest pakken ze morgen in en gaan dan terug naar Manali. Het seizoen is voorbij. Maar een tent voor vannacht is er gelukkig nog wel. Het zijn mooie grote tenten met behoorlijke bedden en dikke dekens! Die zullen nog wel nodig zijn!
Zodra de zon achter de bergen verdwijnt zakt de temperatuur en steekt de wind op. Ik loop nog een rondje over de vlakte naar een rivier die een diep ravijn heeft uitgesleten. Het is hier echt wonderschoon. Wat vogeltjes, wij, het tentenkamp en verder helemaal niets! Het is wel rustig aandoen want teveel plotselinge inspanning voel je meteen in je hoofd.
We zijn de enige gasten en mengen ons maar een beetje onder het personeel. In het keukentje is het ook wat warmer, en dus zitten we gezellig te kletsen met de kokkies en zien gelijk hoe je nou chapaties rolt, om maar wat te noemen. We eten in de tent die als “dining hall” dienst doet en gaan daarna snel naar ons eigen tentje want het is te koud om rond te hangen. Onder de wol! Met wat kleren aan, in onze slaapzak en onder de dekens van de tent is het heerlijk warm. 's Nachts is het echt doodstil. Zo stil dat het enige wat je hoort het ruisen van je bloed in de aderen is. Ongelooflijk.
Om half zeven aan het ontbijt. Het heeft vannacht behoorlijk gevroren. Er ligt ijs op de stroompjes rond het kamp en het is ook de eerste keer dat ik het toilet met ijsblokjes doorspoel...

De mannen hebben een fikkie in een blik gestookt we staan ons eerst weer een beetje door te warmen. Dan weer op pad. Echt prachtig dit ruige landschap. Rivieren waaieren soms uit in tientallen azuurblauwe stoompjes die door het roestbruine gekleurde dal snijden. Onderweg zien we dikke marmotten die eerst onderzoekend kijken wat er gebeurt en vervolgens net als je de camera tevoorschijn hebt gehaald wegrennen naar hun hol. Dikke marmotten konten op de foto dus... Even later nog groepjes herten zien lopen, een groep stak vlak voor ons over!
De eerste twee passen van vandaag liggen vlak na elkaar, de Nakee La en de Lachulang La. Respectievelijk 4950 en 5065 hoog. Hier geen sneeuw maar kale toppen met veel wind die de gebedsvlaggetjes doet klapperen. En weer de meest geweldige uitzichten.
Dan eerst weer een stuk afdalen. De weg is over het algemeen een gravel/stenen weg met af en toe een stuk asfalt. Niet geschikt voor mensen met hoogtevrees want meestal zit er een halve meter tussen weg en ravijn. En niets wat die twee scheid. En het gaat natuurlijk ook niet altijd goed. Gisteren zagen we al soms een auto beneden liggen, vandaag ligt er een vrachtwagen op z'n zij een meter of twintig beneden de weg. Hij heeft geluk gehad en is niet verder naar beneden gerold. Het is kennelijk vannacht gebeurd en alle dozen die hij vervoerde liggen rondom de truck. Het is ook niet helemaal vreemd als je ziet hoe lang mensen hier achter het stuur zitten. Wij hebben ook maar een chauffeur die alles moet rijden. In ons geval alleen twee maal overdag. Hadden we met de eendaagse optie gegaan dan rijdt zo'n gast de 24 uur die het als alles meezit duurt ook gewoon achter elkaar! Vandaar dus ook dat wij liever voor de tweedaagse optie gingen.

Onderweg nemen we geregeld een stop voor wat chai of wat te eten. Het is geweldig dat we nu de bus voor ons zelf hebben want elke keer als we wat fraais zien vragen we of hij even stopt wat totaal geen probleem is. Zit de bus vol dan moet je het echt van de theebreaks hebben.

Na onze laatste theestop in Pang komen we op een nieuw spectaculair stuk; de hoogvlaktes van Moray. Een enorme vlakte op 4900 meter hoogte. In totaal zo'n vijftig kilometer lang. De ruimte hier lijkt eindeloos. Wegen zijn er niet, wat paden gaan over de vlakte. Onze driver heeft kennelijk wat behoefte aan rust en een peuk en ik kan zelf met de bus over de vlakte gaan scheuren. Laag risico, want er staat toch niets wat je kan raken. Kan bijna met je ogen dicht. Hoewel het oppassen is voor gaten bij hoge snelheid want anders wordt de rest in de bus gelanceerd uit de stoel. Hihi...

Na de vlakte gaat het omhoog voor de laatste en hoogste pas. We zien hem al van verre aankomen door de weg die tegen de berg opslingert. Vlak voor de top nog even stilgestaan door wat wegwerkzaamheden. Het lijkt een oneindige strijd met de elementen. Overal kom je groepen mensen tegen die stukken weg met steen aan het verharden zijn. En wat ze het ene jaar nieuw maken verdwijnt vaak het jaar erop alweer. In dit geval wordt een vrachtwagen gevuld met grote brokken steen. Zoals zo vaak zijn het vrouwen die dit zware werk doen. Ongelooflijk hoe ze boven de vijfduizend meter in staat zijn tot zulke kracht inspanningen. Ze zijn natuurlijk beter aan deze hoogte gewend dan wij, maar dan nog. Na een tijdje zien we een aantal dames ook gaan zitten en totaal vermoeid naar hun hoofd grijpen van het zuurstof gebrek.

Vervolgens staan we snel op de top van de pas, de Taglang La van 5260 meter.  De vrachtwagens van de wegwerkzaamheden gebruiken dit ook als keerpunt en enorme stofwolken gieren om de stupa met gebedsvlaggetjes. Als ze weer verdwenen zijn kunnen we even genieten van de enorme uitzichten. Niet te lang, daarvoor is het te koud.
Vanaf hier is het alleen maar naar beneden, eerst vlak langs een rivier door een smal dal, vervolgens door een breed dal langs mooie Tibetaans dorpjes. En dan zien we voor het eerst de Indus rivier. De rivier waar India zijn naam aan ontleent. Hier nog een vrij smalle rivier die we volgen tot Leh.
En dan is de bestemming bereikt, we zijn in het hart van ladakh! Wat waren dit twee geweldige dagen. Erg vermoeiend maar om nooit te vergeten. Deze trip staat zeker in de top van de geweldige roadtrips die we ooit hebben gemaakt!