Regen en regelen ...
Deze ochtend worden we gewekt door een gezellig riedeltje. Het is de melodie van "happy birthday" dat schel door de straten schalt. De muziek klinkt als zo'n wenskaart die je openklapt en begint te spelen alleen dan keihard. Het is nog voor zevenen en dat lijkt me wat vroeg voor de ijscoman. Die zal het dus niet zijn. We blijven nog even gissen naar wat ons dan gewekt heeft en staan maar op.
Het regent nog steeds af en toe maar we wilen deze ochtend wel naar het meer lopen. Het is een wandeling van ongeveer een uur en ondanks de dikke wolken die de bergen verhullen is het wel lekker om door de velden te lopen naar het dorpje bij het meer. In het dorpje is het nog een hele toer om bij de waterkant te komen. Er zijn nl. geen wegen. Het hele dorp is een wirwar van steegjes die als een soort doolhof tussen de huizen doorlopen. Uiteindelijk dit labyrinth bedwongen en even genoten van het uitzicht op het meer. Niet al te lang want inmiddels is het harder gaan regenen en houden we het voor gezien. Opnieuw het doolhof in en rondgevraagd naar de busstop, gelukkig snel gevonden zodat we in de al klaarstaande bus ons kunnen ontdoen van de natte jassen.
Terug in Dali even de mail gechecked en de site bijgewerkt, het is nu tenslotte toch lekker internet weer...
En toen ons weer gestort op het Tibet tripje. We hebben nl. twee bureautjes die zo'n trip aanbieden. In eerste instantie was er een veel goedkoper dan de ander maar wanneer we vragen om nog eens alle kosten op papier te zetten blijkt dat ze een deel "vergeten" waren waardoor deze optie opeens de duurste is geworden.
Dus voorlopig heeft Jim's de beste kansen. Vanavond ook nog een uurtje met Jim zitten babbelen over de mogelijkheden. We zulllen in elk geval nog ongeveer 2 weken kwijt zijn om de permits te regelen. Men maakt het nl. het liefst zo moeilijk mogelijk voor westerlingen om binnen te komen. Je hebt vanuit China twee zekere mogelijkheden; vliegen vanuit Chengdu (wat we gaan doen als dit niet lukt) en een overlandroute vanuit Golmud in het noorden. Beide opties zijn ook zwaar overprijst maar wel zeker te doen. De route vanuit het zuiden is veel minder zeker. Hij is pas sinds twee jaar vrijgegeven en wordt soms zomaar door de overheid weer gesloten. Waarom we dan toch al die moeite doen? Het is een prachtige route door een stuk ongerept Tibet waar de Chinese invloed nog minimaal is. We hopen hier nog het "echte" Tibet aan te treffen. Maar dat kost dus wel een hoop moeite (en geld).
Om de permits aan te vragen moeten er eerst kopieen van de passen en visa's opgestuurd naar Lhasa (hoofdstad Tibet). Hier wordt dan de officiele permit afgegeven die weer opgestuurd wordt naar Zhongdian, het vertrekpunt. Dit permit is weer alleen geldig voor exact het aantal reisdagen, en je moet iedere dag aankomen op een vooraf aangegeven punt. Dit hoeven we niet zelf te regelen, we betalen tenslotte niet voor niets voor organisatie en guide. Maar het kost wel een hoop tijd en heen en weer mailen met onze reisgenoten die inmiddels al weer een paar honderd kilometer noordelijker zitten.
Deze middag trouwens ontdekt wat het happy birthday riedeltje voortbracht. Het is de vuilniswagen! Of eigenlijk vuilniswagentje. We zijn hem nu een paar keer tegen gekomen en elke keer hoor je hem al van verre. En dat principe werkt kennelijk ook bij de mensen hier want als hij de straat inrijd komt men met de zakjes afval naar buiten. Dali is ook een mooie schone stad, misschien wel dankzij "happy birthday"
Terug in Dali even de mail gechecked en de site bijgewerkt, het is nu tenslotte toch lekker internet weer...
En toen ons weer gestort op het Tibet tripje. We hebben nl. twee bureautjes die zo'n trip aanbieden. In eerste instantie was er een veel goedkoper dan de ander maar wanneer we vragen om nog eens alle kosten op papier te zetten blijkt dat ze een deel "vergeten" waren waardoor deze optie opeens de duurste is geworden.
Dus voorlopig heeft Jim's de beste kansen. Vanavond ook nog een uurtje met Jim zitten babbelen over de mogelijkheden. We zulllen in elk geval nog ongeveer 2 weken kwijt zijn om de permits te regelen. Men maakt het nl. het liefst zo moeilijk mogelijk voor westerlingen om binnen te komen. Je hebt vanuit China twee zekere mogelijkheden; vliegen vanuit Chengdu (wat we gaan doen als dit niet lukt) en een overlandroute vanuit Golmud in het noorden. Beide opties zijn ook zwaar overprijst maar wel zeker te doen. De route vanuit het zuiden is veel minder zeker. Hij is pas sinds twee jaar vrijgegeven en wordt soms zomaar door de overheid weer gesloten. Waarom we dan toch al die moeite doen? Het is een prachtige route door een stuk ongerept Tibet waar de Chinese invloed nog minimaal is. We hopen hier nog het "echte" Tibet aan te treffen. Maar dat kost dus wel een hoop moeite (en geld).
Om de permits aan te vragen moeten er eerst kopieen van de passen en visa's opgestuurd naar Lhasa (hoofdstad Tibet). Hier wordt dan de officiele permit afgegeven die weer opgestuurd wordt naar Zhongdian, het vertrekpunt. Dit permit is weer alleen geldig voor exact het aantal reisdagen, en je moet iedere dag aankomen op een vooraf aangegeven punt. Dit hoeven we niet zelf te regelen, we betalen tenslotte niet voor niets voor organisatie en guide. Maar het kost wel een hoop tijd en heen en weer mailen met onze reisgenoten die inmiddels al weer een paar honderd kilometer noordelijker zitten.
Deze middag trouwens ontdekt wat het happy birthday riedeltje voortbracht. Het is de vuilniswagen! Of eigenlijk vuilniswagentje. We zijn hem nu een paar keer tegen gekomen en elke keer hoor je hem al van verre. En dat principe werkt kennelijk ook bij de mensen hier want als hij de straat inrijd komt men met de zakjes afval naar buiten. Dali is ook een mooie schone stad, misschien wel dankzij "happy birthday"
