Jujuy is de meest noordelijke provincie van Argentinie. Opgesloten in de hoek tussen Bolivia en Chili. We reizen eerst naar de stad Jujuy (“goegoei”) zelf. Grote stad met modern centrum. Verrassend genoeg in een heel groene omgeving. Ik had ook hier de droge hoogvlaktes verwacht maar de heuvels staan hier vol met bomen en de dalen zijn sappig groen.

De dag er op een bus gepakt naar een dorpje in de buurt; Purmamarca. Het dorpje ligt pal tegen de “Cerro de siete colores”, de rots met de zeven kleuren. Het is inderdaad een pracht gezicht, de kleuren spatten er gewoon van af. Naast de gekleurde rots ligt een groene vallei, mooi contrast.
Vanuit het dorpje een pad de bergen in genomen. Als we de eerste heuvel over zijn ligt er nog een prachtig gekleurd gebied achter. Spectaculair om te zien, met af en toe een enorme cactus. We wandelen een paar uurtjes door dit fraaie gebied. Het is vandaag weer erg zonnig en de hoogte en harde wind maken dat je snel verbrand. Smeren dus!
De dag er op naar Humahuaca een ander klein dorpje langs de weg naar Bolivia. Je kan goed zien dat de mensen die hier wonen al veel meer een Boliviaans uiterlijk hebben. Humahuaca ligt op bijna drieduizend meter hoogte in een soort rotswoestijn omgeven door bergen met fraaie kleuren. We vinden hier hostel El Sol aan de rand van het dorp. Prachtig hostal, rustig en met uitzicht over de hele vallei. Als we 's middags naar het dorp wandelen kan je goed merken dat we nog niet echt gewend zijn aan de hoogte. Puf – hijg....
In het dorpje is een groot feest met band aan de gang op het plein bij het monument voor de onafhankelijkheid. Veel drukte en ongelooflijk vals gezongen, maar men vindt het prachtig. Het is er bloedheet onder de zon maar iedereen blijft lekker voor het podium staan. Wij zoeken even de verkoeling van de bomen bij het plaza op.

Een dag later een bus gepakt naar Uquia, een gehucht op tien minuten rijden van Humahuaca. Hier een lange wandeling gemaakt door een kloof achter het dorpje. We volgen de rivierbedding omhoog de kloof in. Het is een gortdroge omgeving. Gelukkig is het vandaag bewolkt zodat het met de temperatuur wel meevalt. Ondanks dat het zo'n droge omgeving is groeit en bloeit er toch van alles. Het meeste klein en met enorme stekels. De enorme cactussen staan er ook weer. Vaak hele groepen bij elkaar. Een enkeling met een fraai klein bloempje. Het mooiste van de wandeling zit aan het eind. De kloof loopt dood tegen een muur van gekleurde rotswanden; Las Sinoritas. Hier een tijdje zitten genieten van al het fraais. We hebben alles voor ons zelf, geen mens tegengekomen. Door de rivierbedding teruggelopen naar de weg. Bij de bushalte aangekomen komt er gelijk een bus aangereden, masseltje!
In het dorpje wat inkopen gedaan en dan naar het hostal gelopen om een paar uurtjes te relaxen. Vanavond asado georganiseerd door het hostal! Dat wordt weer schransen!