De Ruta 40 is voor Argentinie wat de route 66 in de USA is. Een weg van de grens met Bolivia heel in het noorden tot in Vuurland in de zuidelijkste punt. Wij pakken het stuk tussen El Chalten en Esquel. In het geheel een heel klein stukje, maar toch nog twee dagen met de bus. En een stuk door een van de dunst bevolkte gebieden op aarde. Slechts een paar kleine plaatsjes passeren we en een hand vol estancia's. Het landschap is vooral heel leeg.

In de verte liggen meestal wel wat bergen of heuvels, verder is het vlak met weinigbegroeiing. Polletjes geel-goud gras en ander klein spul. Toch is het prachtig om te zien. De panorama's met wolkenpartijen zijn geweldig. De grootste afleiding op dag 1 is dat de chauffeur plotseling stopt en de bus uitspringt en een dier wat voor de bus uit rent probeert te vangen. Na wat hilarische duiken waarbij hij mis grijpt heeft hij hem uiteindelijk te pakken. Het blijkt een gordeldier te zijn. Even getoond aan iedereen en daarna een stukje weg van de weg weer laten gaan. De plekken waar we stoppen om te tanken of als toilet/eet break zijn allemaal een paar huisjes in de bekende “middle of nowhere”. Hier woon je echt afgelegen. Vaak is het eerstvolgende gehucht 300 kilometer verderop.
De historische onverharde weg is overigens vrijwel verleden tijd. Driekwart is inmiddels geasfalteerd, de rest is in aanbouw. We reden echt UREN langs stukken weg in aanleg. De eerste dag in Perito Moreno (het plaatsje) overnacht. Dag twee weer meer van hetzelfde. Nu iets van acht uur op pad. Wij gaan er eerder uit dan de rest van de passagiers. De meeste gaan door tot Bariloche, nog een uurtje of vier verder.
Onze stop is in Esquel. Het blijkt vandaag een nationale feestdag te zijn dus vrijwel het gehele centrum is gesloten. Gelukkig is er nog een “Ierse” pub open waar we wat kunnen eten en internetten want de posada waar we zitten is wat dat betreft nog niet erg met z'n tijd meegegaan.
De volgende dag om acht uur alweer met de bus op pad. Maar nu een klein stukje gelukkig. Vandaag gaan we naar het nationale park Los Alceres. Vernoemd naar de Alceres bomen die hier groeien. Ze schijnen te behoren tot de oudst levende organismen op aarde. Er staan hier bomen van 7000 (!) jaar oud. Niet dat we ze gezien hebben want daarvoor moet je heel diep het park in. We hebben ons beperkt tot een dagwandeling op een van de bergtoppen. Maar wel een stevige van een uur of zeven. En met een heel groot deel alleen maar steil omhoog en steil dalen. Was weer een aanslag op de knietjes...

De bossen waar we eerst door lopen hebben een onder begroeiing van bamboe. Niet een beetje, echt enorme bossen van een meter of vier hoog. Gevolg is dat je voor uren niets anders ziet dan bamboe. Een beetje alsof je in een doolhof loopt. Even is het leuk en interessant, maar al vrij snel ging het irriteren om ergens te lopen waar je niets anders ziet als bamboe. Zodra we zo hoog zitten dat de boomgrens nadert is ook de bamboe verdwenen. Nu wordt het weer een fraaie wandeling. We lopen over de bergrug richting de top en de uitzichten zijn fantastisch. Het is werkelijk prachtig weer, onze eerste strak-blauwe dag in Patagonië! Het mocht ook wel eens een keertje!
In een klein dal vlak onder de top gelunched. Prachtige plek met wat gras en een beekje met smeltwater. Geen wind, heerlijk zonnen!
Dan vrijwel alleen nog maar naar beneden. Eerst door open stukken met fraaie bloemen, dan weer door het bos met de bamboe. Duurt weer veel te lang. Beneden ons eerst weer afgemeld bij de parkwachters en dan terug gaan liften naar Esquel. De bus vertrekt namelijk pas over een uur of drie. Gelukkig worden we al snel weer meegenomen. In Esquel blijkt wederom alles gesloten, vandaag is het zondag. Zelfs de Ierse pub laat ons nu in de steek...
Uiteindelijk weet Anita wat hamburgers met patat te scoren in een afhaal toko. Hamburgers op z'n Argentijns. De grootste hamburgers ooit! Echt formaat LP!
Op onze kamer onder het genot van een flesje kwaliteitswijn verorbert.
Morgen door naar El Bolson.