Fin del Mundo, het einde van de Wereld. Het is de slogan van de meest zuidelijke stad ter wereld. We zijn in Ushuaia!
En dat is eigenlijk overal wel ver vandaan. In elk geval 3500 km van Buenos Aires, om maar wat te noemen. Als we aanvliegen is het mooi helder weer. Prachtig uitzicht op een uitgestrekt en leeg gebied met veel bossen, meren en eilanden in zee. Ushuaia is de enige plaats van omvang die te ontdekken valt. Aan de ene kant van het stadje het Beagle kanaal en aan de andere kant de bergen met besneeuwde toppen.

“De meest zuidelijke stad ter wereld” moet overigens ook wel even genuanceerd worden. Aan de overkant van het Beagle kanaal is het Chileens grondgebied en daar ligt Puerto Williams. Ook een stadje en toch echt zuidelijker dan Ushuaia. Maar kennelijk werkt daar de pr machine iets minder efficiënt en is inmiddels de titel van “meest zuidelijke” wereldwijd al vergeven aan Ushuaia. Overigens kan je ook vrij moeilijk aan de overkant komen want een directe verbinding is er niet tussen de twee steden.
Maar Ushuaia is voor ons ook wel genoeg. Het is een stuk groter dan ik verwacht had. Echt gewoon een stadje met een centrum vol stapvoets rijdende auto's. En een lange winkelstraat met exclusieve winkels. Er komt hier genoeg volk met geld kennelijk. Het is natuurlijk ook de opstapplaats voor cruises/expedities naar Antarctica. En dat zijn over het algemeen toch vrij draagkrachtige reizigers...
Hoewel, ons simpele zielen heeft ook nog even sterk getwijfeld aan een bezoek aan het witte continent. Er hangen bij de travelagencies in de hoofdstraat aanbiedingen die je echt wel even aan het denken zetten. Voor minder dan de helft van de prijzen die je bij de reisbureaus in Nederland betaald. En het paste nog aardig in ons schema ook. Maar het blijft natuurlijk een smak geld voor elf dagen op pad. Dus uiteindelijk toch maar niet gedaan.

De tweede dag hier gaan we naar de Glacier Martial, de gletsjer die direct achter Ushuaia ligt. Helaas is het deze ochtend geheel bewolkt. We pakken eerst een taxi naar de skilift waar het pad naar boven begint. Je loopt ook een stuk over de ene skipiste die hier het skigebiedje vormt. Nu overigens nog geheel zonder sneeuw. Wel apart trouwens, je kan hier skiën met uitzicht op zee. Naarmate we hoger komen wordt het weer slechter en begint het te sneeuwen. Het ligt er wel prachtig bij met een dun laagje sneeuw op de zwarte rotsen. Maar het uitzicht wordt er niet beter op. Bij de gletsjer aangekomen is het zicht naar het dal en het Beagle kanaal vrijwel geheel verdwenen. Jammer, want daar kom je toch ook wel een beetje voor. In de luwte van een grote overhangende rots onze broodjes gegeten en dan terug naar beneden gelopen. We lopen nu wel het stuk naar de stad terug. Heuvelafwaarts, dus dan gaan die zeven kilometer gemakkelijker.
De volgende dag naar het Nationale park “Tierra del Fuego”. De hele dag gelopen over de paden. Eerst langs de oever van het Beagle kanaal het park in en vervolgens verschillende korte routes. Er zitten stukken tussen met schitterende uitzichten. Rond de middag breekt eindelijk de zon door. De bossen op de heuvels krijgen gelijk kleur. Het is hier nu herfst en de natuur krijgt prachtige kleuren. Hele stukken kleuren oranje-rood. Prachtig gezicht.

Het park is niet heel uitbundig qua variëteit in fauna. Daarvoor ligt het te zuidelijk. Er komen “slechts” 20 verschillende zoogdieren en 90 soorten vogels voor. En degene die je het meest ziet zijn de geïntroduceerde soorten. Hier de bever en het konijn. Ooit uitgezet vanwege de jacht. En die doen beide waar ze goed in zijn. De bevers bouwen dammen en de konijnen planten zich voort. En beide zijn dus inmiddels een schadelijke plaag geworden.... Wij zien vooral watervogels, de onvermijdelijke konijnen en wat brutale valkjes.
Laatste punt wat we aandoen is het einde van de weg Ruta National 3. Hier inmiddels een onverharde weg. Hij begint dik 3000 kilometer Noordelijker in Bueno Aires...
Op dit punt kijk je de Lapataia baai in. Prachtig uitzicht over het ruige landschap van Vuurland. De grens met Chili is hier een honderd meter verderop. Helaas is de verstandhouding tussen de twee landen in dit gebied nog niet zo goed dat je verder kan het Chileense deel in. Is nu “restricted area”. Maar voor ons is het hier ook wel genoeg voor vandaag. We hebben het wel gehad. We ploffen neer op een mooi stukje Patagonische grassen en wachten tot het busje ons weer oppikt.