Dag 8, van Nyalam naar Kathmandu...

Vandaag slechts een korte reisdag. Het is ongeveer 30 Km. van Nyalam tot de grens.
De hoogvlakte's hebben we nu echt achter ons gelaten en we dalen steeds verder af door de kloof richting Zhangmu. De route blijft mooi, de weg slingert langs watervallen en ravijnen. Na een uurtje in Zhangmu, dit is de Chinese grensplaats. Het is hier een en al bedrijvigheid. Kennelijk is er veel handel over en weer want het staat vol met Nepalese vrachtwagens.
Bij de slagboom onze laatste Yuannen gewisseld voor Nepalese Roepies. (10 Y. - 80 Rp.) Vervolgens naar de douane.

De paspoorten en permits moeten weer diverse malen getoond worden voordat we verder mogen. Hierna moet een gezondheidsformulier ingevuld worden en als laatste krijgen we weer het temperatuur pistool op ons voorhoofd. Allen zijn we kennelijk in blakende gezondheid want we mogen verder. We nemen nu ook afscheid van onze gids en chauffeur. Zij gaan weer terug naar Lhasa. Nieuwe vervoerders staan al te wachten om ons naar de Nepalese grensplaats Kodari te brengen. Voor de laatste losse Yuannen kruipen we weer in een landcruiser die naar Kodari gaat. Dit stukje blijkt toch nog wat langer dan verwacht en na een minuut of 10 staan we bij de "friendship bridge", hier is de laatste Chinese post. Het gezondheidsfornulier moet weer worden ingeleverd, de passen nog even getoond en dan wandelen we eindelijk over de brug richting Nepal.
Ook hier staat het vol met vrachtwagens, er is kennelijk geheel geen verkeer vandaag. We hadden in Lhasa al vernomen dat er een drie daagse staking was uitgeroepen door de Maoisten in Nepal. Maar bij een grensplaats is er altijd wel verkeer naar de hoofdstad, toch ...??
Bij de Nepalese douane is alles snel geregeld, onze visa uit Lhasa zijn in orde en de stempeltjes worden gezet. We krijgen van de beamte's nog even mee dat er echt geen verkeer is vandaag en dat we beter een guesthouse kunnen zoeken. Maar dat willlen we zelf nog wel even zien! Dus op zoek in het plaatsje. Het is niet meer dan een verzameling huisjes, eettentje's en guesthouses aan weerszijde van de straat en na 100 meter loop je het dorp al weer uit. Als we wat rondvragen blijkt er inderdaad geen bus of taxi te rijden. Men vindt het te ook te gevaarlijk i.v.m. mogelijke aanslagen. Op de terugweg worden we aangesproken door verschillende mannetjes die een helicoptervlucht aanbieden. Dat klinkt wel erg decadent en als een oplossing voor mensen met teveel geld maar het blijkt inderdaad mogelijk te zijn. In eerste instantie noemt men prijzen van 150 USD en dat is ons natuurlijk veel te duur. Vooral als je weet dat een busrit iets meer dan een euro kost.
Maar later worden ook bedragen van rond de 50 USD genoemd en dat maakt het iets interessanter. Ze komen nl. met tourgroepen die naar Tibet willen vanuit Kathmandu deze kant op en wie weet is er wat te regelen voor de terugvlucht. Beter weinig betalend dan leeg terug is onze insteek.
Als we het dan gewoon zien als een mooie sightseeing vlucht door de bergen dan valt die 50 $ ook nog wel te verdedigen. Inmiddels zijn er ook een Engelsman en een Israelier bijgekomen die uiteraard met hetzelfde probleem zitten. We gaan op zoek naar onze "man van 50" maar de commissiemannetjes zijn inmiddels in discussie over de prijzen en het is duidelijk dat ze er zoveel mogelijk aan willen verdienen. Ons mannetje laat zich ook niet meer zien. Na overleg besluiten we het initiatief zelf maar te nemen en richting het helicopterplatform te gaan om te zien wat daar te regelen valt. In het dorpje twee auto's gevonden om ons heen te brengen. Ook hier wil men natuurlijk een slaatje slaan uit de situatie en vraagt eigenlijk woekerprijzen. Het valt als je het omrekent naar euro's reuze mee maar naar locale begrippen veel te duur. Maar wat moet je, er zijn geen alternatieven. En dus proppen we ons in de kleine Datsun's en hobbelen de vier kilometer naar de heliport. Dit blijkt gewoon een steenvlakte naast een stuwdam te zijn. En er staan twee glimmende helicopters met een heleboel mensen eromheen. Nu zijn de meeste nieuwsgierige localen en een groep toeristen die net gearriveerd is uit Kathmandu.
Even lijken er mogelijkheden maar dan blijkt dat de helicopters al volzitten met snelle jongens die net terug zijn van een bergbeklimming. We horen dat ze met z'n vieren 1200 $ hebben betaald voor de vlucht! Dat ligt dus iets boven ons budget!
Als de helicopters vertrekken wordt het weer rustig. Alleen wat kinderen blijven nog rondhangen. Wij besluiten maar hetzelfde te doen in afwachting van een mogelijke volgende helicopter. Verder zijn er geen westerlingen dus als er een komt valt er misschien wat te onderhandelen. Na een uur of wat relaxen verschijnen er plotseling van alle kanten mannen met machinegeweren. Waar komen die nu weer vandaan?
Ze lopen richting de dam en lachen vriendelijk naar ons. Zijn dit Maoisten op verkenning?
Ze zien er niet erg indrukwekkend uit. In t-shirt, korte broek en op teenslippers. Alleen die machinegeweren zijn wel erg echt. De groep verzameld zich bij de dam. Zouden we nu eerste rang zitten bij het opblazen van de dam door de Maoisten?
Het blijkt allemaal iets minder sensationeel. Ze lopen naar de rivier onder aan de dam en gaan zich wassen in het water.
Inmiddels is het ook licht gaan regenen en dat doet onze helicopter aspiraties ook aardig afnemen. De rugzakken worden voorzien van een regenhoes en we lopen terug naar het laatste dorpje voor de dam. Gelukkig is hier een guesthouse, wat hier overigens een lodge heet, en er zijn kamers vrij.
En daar zitten we dan in een inieminie dorpje in de middle of nowhere te wachten tot de staking voorbij is. Het kan verkeren. In het dorpje blijken hotsprings te zijn zodat we in elk geval die middag lekker het Tibetaanse stof van de afgelopen dagen kunnen afspoelen. Qua guesthouse hebben we het ook getroffen want het is een erg aardige familie en er wordt heerlijk voor ons gekookt. De eigenaar legt uit dat onze Maoisten ervaring ook een iets verkeerde interpretatie was. Het is een soort locale burgerbewaking. Ja ja...