We werken ons langzaam omhoog langs de oostkust van het Noordereiland. In Napier even naar de art-deco gebouwen gekeken. De kust is hier lang met veel kiezelstranden. Een lekkere hoek voor surfers want de golven zijn vaak erg hoog.
We gaan via Waioa naar het Te Urewera natrional park. Het is een heel eind over onverharde weg. Het gevolg is wel dat het er heel rustig is. De meeste camperrijders beginnen er niet aan.

In het midden van het park ligt het Waikaremoana meer. Alweer zo'n onuitspreekbaar geval. De namen van heel veel plaatsen en meren e.d. komen uit het Maori en zijn meestal ingewikkeld en vooral lang. En je bent ze zo weer vergeten.
Maar het is weer een wonderschoon meer tussen de hoge beboste heuvels. We rijden langs het meer en vinden een mooi plekje om te overnachten bij een rivier die op het meer uitkomt. In de rivier een prachtige forel gevangen. Vrij groot maar vooral enorm vet. Hadden we gelijk weer een aanleiding om een kampvuur te bouwen. En dat zit bij mannen toch in de genen. Weer een uitgekiende opstelling gebouwd met een stuk golfplaat als bakplaat. Eerst de forel gebakken, deze was echt geweldig lekker en daarna pannekoeken gebakken op het stoofje. Wat kunnen we lekker studderen.
De volgende ochtend is het weer wat minder fraai weer. Gelukkig is het wel droog en kunnen we eerst nog wat vissen. Weer een mooie regenboog forel gevangen, die is voor vanavond. Daarna het park uitgereden. Totaal 120 km gravelroad. Het hele campertje is een stofnest. In Rotoroa weer even geinternet. We waren hier ook al een week of vier geleden en het is nog net zo'n over-toeristisch plaatsje. Maar het internet is er goedkoop, dus even een korte stop.
Iets verderop aan het meer een camping gezocht.
De dag er op richting Coromandel. Route langs meertje's en een heel stuk langs de kust. Bij Katikati op een camping met zwembaden met warm hotsprings water gaan staan. Het blijkt de camping van een Hollander te zijn die 44 jaar geleden geemigreerd is. Prachtige plek met heel zuiver water. Ze mogen het zelfs bottelen als bronwater. Uurtje in het zwembad gelegen.
De route door de Coromandel heeft voor 90% zeezicht. De weg slingert langs de kustlijn. Gaandeweg wordt het weer steeds minder en als we in Auckland zijn is het eigenlijk net zoals bij de start: regen en wind.
De laatste dag al vroeg een camping gezocht in een buitenwijk van Auckland vlakbij het vliegveld. De hele dag bezig geweest met het campertje schoonmaken en het doen van de was. We hadden met de camperverhuurder afgesproken dat we hem een nachtje langer houden en pas de ochtend na de huurperiode inleveren. En dat is dan gelijk weer de ochtend dat we vliegen. Ja, ja, wat een planning.
De ochtend van vertrek het campertje op de "lang parkeren" parkeerplaats bij het vliegveld gezet. De sleutels en het bonnetje bij een balie in de aankomsthal ingeleverd, en dat was dan ons camperavontuur.

Het is dan pas 10:00 uur en onze vlucht gaat pas om 17:10. Tenminste als het meezit, want we hebben immers nog steeds geen stoelen omdat ie oficieel vol zit. Eerst dus maar eens op zoek naar het LANChile kantoortje om ons aan te melden als wachtlijst persoontje's. Want daar willen we dan wel graag de eerste mee zijn als het even kan. De dame van LANChile is heel behulpzaam en ze heeft een hoopgevende boodschap want volgens haar gaat het waarschijnlijk wel lukken. Onze kansen worden op 80% geschat. Wel, dat willen we graag horen! Ze beginnen om 14:15 met inchecken en we moeten ons dan meteen melden.
Na dit goede nieuws gaan we ons een paar uurtjes vermaken op de luchthaven. Nu is deze niet zo groot dus de winkeltjes hebben we vrij snel gezien. Het is wel een heel prettig en rustig vliegveld. We parkeren het bagagewagentje bij een rij stoelen en gaan maar wat lezen in de boeken. Momenteel is dat "Airport", naar de film. Kan het toepasselijker?
Klokslag 14:15 bij de incheckbalie. Het is eigenlijk al drukker dan verwacht. Als we aan de beurt zijn blijkt dat we tot vlak voor vertrek moeten wachten. We worden al wel ingechecked en krijgen voorlopige boardingpassen, maar moeten de bagage nog even bij ons houden. Ze weten in elk geval de spanning er in te houden. Nu is 16:15 de nieuwe deadline. Dus weer een rondje vliegveld, met cappucino dit maal, en om de afgesproken tijd weer langsgelopen. Er blijken nu opeens lotgenoten te zijn die al geholpen worden (waren wij niet eerst?). Maar al snel komt wel het verlossende woord; we kunnen mee! Gelijk doorgelopen naar het vliegtuig waar iedereen al inzit. Het zit echt tot de laatste stoel vol. Maar wij zitten er in dus vliegen maar!