Het weer is veranderd. De felblauwe hemel die we normaal ‘s ochtends hebben is vervangen door een beetje heiig exemplaar. Jammer voor het uitzicht op het meer Karakul, ook dit is nu in nevelen gehuld. Na een uitgebreid ontbijt gaan we op pad richting de grens met Kirgizië.

Met nog steeds nog steeds het eindeloze hekwerk aan onze rechterzijde. Het volgt een beetje de loop van de weg, gaat dan weer een stukje van de weg af, een bergje op, een riviertje door. Wat moet het een klus zijn geweest om dat te plaatsen met al dat prikkeldraad. En waarvoor?
En dan zijn we opeens bij de grens. Het is een hobbel in vier fases. Hokje hier, hokje daar, mannetje controleert wat er in de auto ligt, nog een hokje, nog een mannetje en dan mogen we door. Het zijn allemaal nogal cowboys die hier de controle doen en ze houden volgens mij de chaos graag in stand. Er komt ook weer het nodige smeergeld aan te pas voor Turat voor een ‘snelle’ afhandeling. Betaal je niet dan duurt het zomaar nog veel langer en is Turat bij z’n volgende ritje helemaal de sigaar. Corrupte bende hier.
En dan begint het stuk niemandsland, want de Kirgizische grenspost ligt een stuk verderop. Wat heet een stuk, gewoon nog dik een half uur rijden! Wel even bij zeggen dat de weg beroerd is en alles omhoog en omlaag slingert, maar toch.
Bij de Kirgizische grenspost gaat het georganiseerder en vlot. Fotootje maken, stempeltje zetten, klaar. Vervolgens wordt onze auto ‘gevorderd’ om twee militairen naar het eerstvolgende dorp te brengen. Dus maar even herschikt, die twee jongens erbij op de achterbank en wij met z’n tweeën op de voorstoel. En een berg bepakking van die gasten en twee machinegeweren bovenop onze bagage gedropt. Gezellig. In Sary Tash de heren keurig bij het hek van de kazerne afgezet en vervolgens eerst geluncht in het dorp daarna doorgereden via Sary Mongol naar een yurtkamp aan de voet van Peak Lenin. Opvallend trouwens dat op het moment dat we de grens gepasseerd zijn ook de hele omgeving veel groener wordt. Echt een ander landschap.
De yurts waar we nu zijn staan hier om accommodatie te bieden en verder niet. Geen origineel Kirgizisch leven dus en de yurts zelf zijn ook niet half zo fraai als die waar we eerder zijn geweest in Tajikistan. Maar verder prima, we komen hier alleen om te slapen en wat te eten. Verder willen we op pad om de machtige Leninberg van dik 7000 meter te zien.
Maar dat valt een beetje tegen. Het regent vandaag, de wolken zijn dik, en de berg is geheel niet te zien. Ook niet erg uitnodigend om op pad te gaan. Dus hangen we wat in de yurt. Het kacheltje staat aan en het is er prima te doen. Hier overigens geen gedroogde yakpoep als brandstof voor de kachels maar steenkool. De yaks die zie je hier al niet meer omdat het al te laag is en er is hier iets verderop een enorme steenkoolmijn. Dan is de keuze snel gemaakt! Helaas, want de rook van steenkool is echt heel goor, zelfs in de frisse berglucht. Geef mij dan maar yakpoep!
In het yurtkamp krijgen we gelijk weer thee, wat te eten en ook een schaal kumis te drinken. Hoewel ik behalve de thee nergens trek in heb eet ik uit beleefdheid toch maar weer wat. En ergens daar gaat het mis want vrij snel daarna voel ik me zwaar beroerd.
Aan het eind van de dag wordt het droog en lopen we nog een klein rondje. We zien zelfs een glimp van de berg. De omgeving is hier overigens prachtig. Het is een landschap van kleine groene heuvels waar tussen de heuvels een heel aantal meertjes ligt. Een beetje een Hobbit gevoel. Vanaf een hoge heuvel hebben we een prachtig overzicht over dit plaatje.
Die avond vroeg naar bed en hopen op mooier weer de volgende dag. Maar helaas, de nieuwe dag is net zo grijs als de vorige. Af en toe valt er een gaatje en we zien de enorme sneeuwhelling van Lenin peak even tussen de wolken door. Maar het heeft wat ons betreft geen zin om nu de bergen in te trekken naar het uitzichtpunt want de kans dat je niets gaat zien is wel erg groot.
En dus pakken we in en gaan voor de laatste etappe, die naar Osh! Een dametje van het yurtkamp rijd even mee tot Sary Mongol en daarna begint het grote afdalen.
Even gestopt bij het punt waar je een mooi uitzicht heb op de vele slingers die hier tegen de bergwand aan liggen. De Chinezen hebben hier de weg heel sierlijk neergelegd. Alleen hoelang dit zo fraai blijft vraag ik me af want de bergwand ziet er op een hoop plekken wel erg instabiel uit. Je ziet het gruis ook al vaak over de barrieres heenkomen.
Het is een mooie route met rode rotsen die omhoog komen uit groene dalen. Her en der staan grote hoeveelheden yurts langs de kant van de weg waar de bevolking van Osh komt om de hitte van de stad te ontvluchten en flink los te gaan op de kumis.
Ongeveer om drie uur zijn we in Osh. We checken in in het Eco House en nemen hartelijk afscheid van Turat en Norik. We hebben twee onvergetelijke weken met ze meegemaakt!