Vanochtend snel een ontbijtje en om half acht de tassen in de Landcruiser van Turat geparkeerd. Vervolgens naar een winkeltje om 18 flessen water in te slaan, de tank vol gegooid en Dan echt op pad!
Het eerste uur rijden we door Dushanbe en van alles wat er tegenaan gebouwd is. Niet heel fraai. Gelukkig wordt daarna het landschap weidser en zien we weer vooral veel landbouw.

Overal staan mensen langs de weg met allerlei fruit, vooral veel meloenen.
Inmiddels loopt de temperatuur ook al weer aardig op. Onze Toyota is nog van voor het airco tijdperk dus de raampjes moeten open! Af en toe zien we ook al fietsers die met volle bepakking de hitte trotseren en op weg zijn richting Pamir Highway. Respect!
Geregeld worden we naar de kant gehaald door een agent die dan met een soort rood toverstafje staat te zwaaien aan de kant van de weg. Turat moet dan z’n papieren laten zien, maar eigenlijk gaat het maar om een ding, en dat is betalen! Het zijn geen enorme bedragen maar de corrupte overheid hier in Tajikistan gaat tot het mannetje op de straat die ook z’n aandeel wil pakken. In totaal worden we vandaag zes keer aan de kant gezet….

We komen langs een enorm stuwmeer, niet heel fotogeniek doordat het enorm heiig is door de hitte en lunchen ergens vlak na Kulob bij een tentje met terras onder de bomen. Het landschap is het grootste deel heel glooiend en staat vol met vergeeld graag. Af en toe is er een flinke klim in de weg. Bovenop een van die bergjes treffen we drie fietsers, twee Zwitsers en een Welshmen. Ze zitten uit te puffen na de klim naar boven. Zoals te verwachten hebben ze het heel zwaar gehad door de heuvels met deze hitte. Het zwaarste tot nu toe volgens het drietal, wat sinds vertrek uit Europa toch al aardig wat kilometers in de benen heeft. We wensen ze succes voor de komende beklimmingen in de Pamir en gaan dan weer op weg.
De wegen zijn tot nu toe nog heel goed. Telkens als er weer een nieuw fraai stuk begint krijgen we te horen door welk land het is aangelegd. Achtereenvolgens rijden we over Chinees, Iraans en Turks asfalt. Als ik vraag of Tajikistan zelf ook zich bezighoud met het aanleggen van wegen begint Turat heel hard te lachen. Als we een uurtje later het asfalt verlaten en de dirtroad opgaan brult ‘ie ‘this is Tajik road building! Gelukkig hebben we een serieuze 4WD...
Het laatste stuk tot Kalaikhumb volgen we de Panj rivier. Dit is de grensrivier tussen Tajikistan en Afghanistan. En voor iedereen die nu schrikt, dat klinkt erger dan het is! Bij de eerste blik hebben wij ook zo iets van okee, we kijken nu uit op Afghanistan, na een uurtje weet je al niet beter. Aan onze kant rijden we over een redelijke weg en zijn er plaatsjes van enige omvang, aan de overkant is het een smal pad, vaak uitgehouwen in de bergwand, en kleine dorpjes met wat landbouw er om heen. Bij de dorpen zwemmen vaak hele groepen kinderen in de rivier.

De rivier zelf is als het dal wat breder is zo vlak als een spiegeltje, en als het smaller wordt weer enorm ruig met grote golven. De rotswanden gaan dan scherp omhoog en kleuren prachtig op in het licht van de zon.
Tegen vijf uur aangekomen in Kalaikhumb. Prachtig guesthouse. Heerlijk even bijkomen en bij drinken onder de bomen in de schaduw van de bergrug.