Het waait nog steeds hard maar het stof is verdwenen en de zon staat weer helder aan de hemel. Ali stapt achter het stuur van het busje van de familie en we gaan richting de graven. In de heuvels achter de ruine's van Palmyra staan her en der van deze graven. Het zijn vierkante torens van een verdieping of vier. Binnen is nog wat terug te zien van de vroegere inrichting maar verder zijn ze vrij kaal. We laten ons afzetten bij de ruine's van Palmyra en gaan eerst naar de tempel van Bel. Dit is het best bewaard gebleven monument en was vroeger het religieuze centrum van de stad.

Daarna de rest van de ruine's bekeken. Er is nog zoveel aanwezig dat je echt een redelijk beeld krijgt van hoe deze stad in zijn gloriedagen er ooit uit moet hebben gezien.In het stadje wat gaan drinken. Binnenkort is er iets van de verkiezingen en auto's vol joelende mensen rijden toeterend door de straat. Nu toeteren ze hier de hele dag al je oren van het hoofd, maar dit is nog net een graadje erger...

Dan terug naar het hotel en onze spullen opgepakt. De eigenaar dropt ons met z'n auto bij het busstation en wij pakken de bus naar Deir as-Zur! We worden door de het hulpje van de buschauffeur naar een politiepost in de busterminal gedirigeerd. Het blijkt dat je je hier bij aankomst gelijk moet registreren, wellicht omdat we hier zo dicht tegen de Iraakse grens zitten, ik zou het anders niet weten. In elk geval nog niet eerder meegemaakt. De mannetjes zijn heel aardig en we staan zo weer buiten, geregistreerd en wel. Direct buiten de busterminal pakken we een van de kleine gele taxi's. Het zijn afdankertjes van Koreaanse makelij die hier aan hun tweede (of derde) leven zijn begonnen. Die van ons piept en kraakt bij elke bocht. Ook deze chauffeur spreekt weer geen woord over de grens maar met wat handen en voetenwerk valt er toch nog wel wat te communiceren. Meestal zijn ze vooral heel benieuwd waar je vandaan komt. Deir as-Zur heeft de naam in de zomer de heetste stad van Syrie te zijn. En ook nu is het warm. Het is een ritje over stoffige verstopte wegen door een stad die echt voldoet aan het beeld van een afgelegen woestijnstad. Uiteindelijk keurig voor het door ons opgegeven hotel geëindigd.
We maken nu een rondje langs de aanwezige hotels en pikken er eentje uit. Het Al-Jazeera, what's in a name..., de entree van dit hotel doet werkelijk het ergste vermoeden maar de kamers zijn heel fraai. En daar gaat het uiteindelijk om.

Die middag wandelen we richting de Eufraat, de langste rivier van west-Azië. Er is rond 1920 een heel sierlijke hangbrug gebouwd over de rivier en die willen we graag zien. De rivier is breed en hier verdeeld over meerdere zijtakken. Mooi blauw-groen water omzoomd door brede rietkragen en bomen. Een veel mooier plaatje dan bijvoorbeeld de bruine stroom die door de Mekong gaat. We wandelen de brug over naar de overkant. Kleine jochies klimmen in de kabels en springen van hoog in het water. En het liefst willen ze dat je op dat moment een foto maakt. Vlak bij de brug zit een restaurantje met terras en uitzicht op rivier en brug, hier een uurtje zitten te relaxen.

Deir es-Zur is een heel puur stadje. Heel prettig om te verblijven. Een orientaalse chaos in de woestijn. Met een paar kleurrijke groenten markten. (veel vruchtbare grond om de Eufraat) en een leven wat zich geheel op straat af speelt. s' Ochtends staat de stoep voor ons hotel vol met teilen gevuld met stukken geitenkaas, even verderop ligt het vol met alle delen van schapen die kennelijk voor verkoop geschikt zijn; van ingewanden tot koppen, keurig op een rijtje. Ook aquaria vol met allerhande olijven en shopjes waar de koffie vers gemalen wordt. Heerlijk om een paar uurtjes te struinen. We eten die avond in een van de vele kip/kebab tenten. Qua eten is de variatie heel beperkt; als je niet van kebab, shoarma of kip houdt ben je de sigaar. En dan ook nog eens van heel wisselende kwaliteit. Vanavond was zo'n snel te vergeten maaltijd. Vet-vies-vreselijk....