Na Aleppo bussen we verder naar Hama. Ook dit is weer een niet al te lange rit. Wel een voordeel van het reizen hier dat het busvervoer goed geregeld is en de afstanden relatief kort. In de bus voel je je bijna beschaamd om wat te eten te nemen. Hoe anders dan in bijvoorbeeld Azie waar iedereen de hele rit zit te eten; hier eet of drinkt niemand wat in de bus. Men kijkt naar de Arabische variant van de Bollywood films, volgens mij komen ze uit Egypte, en wacht rustig op het bekertje met water wat de busboy komt brengen. Heel rustig allemaal....

Maar we gingen naar Hama. Voor het eerst is er een mooi modern busstation. Tot nu toe waren het van die enorme gore chaotische mierenhopen, hier is het georganiseerd en rustig. In Hama een kamertje gezocht en dan een rondje door de stad gelopen. De Reden om naar Hama te komen zijn de waterraderen waarvan er hier nog een aantal draaien in de rivier. Er staan er een stuk of acht verspreid door de stad. In het centrum is er ook een stadspark aangelegd wat er heel fraai uit ziet. Hier geen verdroogde dennen zoals elders maar bomen vol bloemen. Heel geschikt om even te lunchen en dat doen we dus ook uitgebreid. Met uitzicht op een van de radaren die trouwens een enorm lawaai maken, een soort gegrom wat alles overstemt...

Vroeger werden ze gebruikt om het water naar een hoger niveau te tillen voor watervoorziening in de stad of irrigatie in de velden. Het water liep dan via kanalen op bogen naar z'n plaats en omdat de raderen snel een meter of 20 in diameter zijn kon men het water over grote afstand laten vloeien. Tegenwoordig zijn de kanalen zo goed als verdwenen, nog een paar kleine stukken kan je zien.

Daarna onze ronde door de stad vervolgd en nog een oude moskee bezocht. De aanwezige mannen, vrouwen zie je veel minder en spreken je ook bijna nooit aan, laten trots de gebedsruimte en kamers zien. De dag afgesloten op een terras aan de rivier met het inmiddels verlichte waterrad als dekor, het begint bijna op het sprookje van duizend-en-een-nacht te lijken...