Vandaag weer de auto in. We gaan naar Tash Rabat! Eerst in het centrum nog een voorraadje water voor de komende dagen gekocht en dan op pad. We rijden via Naryn. Zowel Kochkor als Naryn liggen aan de weg die loopt van Hoofdstad Bishkek naar de Torguart pas welke op de grens met China ligt. En de hele weg is en wordt door Chinezen aangelegd. Ligt er dan ook prachtig bij.

Eigenlijk de enige weg in dit arme land die zonder gaten is. En geheel in eigenbelang van de Chinezen zelf want ook deze weg maakt deel uit van de nieuwe ‘Silk Routes’ die de Chinese waar zo snel mogelijk de wereld in moeten brengen.
Maar het schiet natuurlijk wel lekker op. Veel verkeer is er niet, af en toe een plukje Chinese vrachtwagens. We rijden door het ene na het andere fraaie landschap. Dorre vlaktes, groene weides, bergen in allerlei prachtige kleuren. Het is een heel fraaie rit. In Naryn weer even getankt (38 som / €0.60) Bij de afslag naar Tash Rabat wordt de weg weer onverhard. Het is dan nog 15 km de bergen in. Ook dit is weer een heel fraai stuk.

En dan zijn we bij de caravanserai van Tash Rabat. Een soort kasteeltje op dik drieduizend meter hoogte wat in de jaren 800 / 900 dienst deed als herberg voor de handelaren op de zijderoute. Dit is dus echt een tastbaar stukje zijderoute, hier gingen ze langs, hier werd overnacht. Het is fascinerend om het zo te zien. De buitenkant is niet enorm indrukwekkend, we lopen er zo een rondje om en overheen. Maar van binnen is het veel groter dan verwacht. Het is geheel opgebouwd uit natuursteen en bestaat uit gangen en kamers met mooie gewelven. Er is een grote zaal onder de koepel doe je ook aan de buitenzijde ziet. En het is bokkoud binnen. In sommige kamers ligt nog wat sneeuw wat door de ventilatiegaten in het plafond naar binnen is gevallen.
Maar wat het meest indrukwekkend is, is de caravanserai in z’n omgeving. Het kleine kasteeltje in dat enorme onherbergzame hooggebergte. Dat ziet er pas echt heel indrukwekkend uit. Het moet destijds voor de handelaren echt een opluchting zijn geweest als ze dit in zicht kregen.
Tegenwoordig staat de caravanserai er echter al lang niet neer in z’n uppie. Meerdere yurt kampjes staan rondom in de vallei. Wij schuiven aan bij het kampje van Babyrbek. Hij heeft een stuk of zes yurts voor overnachtingen, en een grote die dienst doet als eettent. We zijn de enige reizigers op dit moment. Er komt gelijk een geweldige lunch op tafel.
Die middag nog een keertje richting Tash Rabat gelopen om van een heuvel er tegenover wat foto’s te nemen. Het is geregeld springen over de stroompjes van het riviertje wat door de vallei meandert. Prachtig uitzicht vanaf deze hoogte. Ook heel veel mooie bloemen op de heuvels. En het zit er vol met marmotten. Overal zie je ze opduiken om vervolgens weer snel te verdwijnen in hun holen als er onraad is. Later zien we nog een gier landen op een heuvel naast de yurts. In het zonnetje is het heerlijk. Op een tapijt met de rug tegen de yurt lekker een tijdje van de omgeving zitten genieten.
Later wordt het bewolkt en koelt het af. We gaan naar binnen in de yurt waar een van de jongens een klein kacheltje opstookt. Het wordt gestookt op gedroogde koeienpoep. Al snel is het heerlijk warm binnen. Hier wat gelezen tot het avond eten. Het eten wordt opgediend in een grotere yurt. Er is weer een heerlijk maal gekookt, en ook hier staat de tafel vol met schalen met noten, gedroogde vruchten, koekjes en andere lekkernijen. Dit is iets wat we tot nu toe bij elke familie wel zijn tegen gekomen. Een echte Kirgizische traditie!
Ook hier in de grote tent staat de kachel aan en is het lekker warm. We babbelen nog wat na met Ermek en een van de vrouwen van de familie die goed Engels spreekt. En dan maar slapen. Het kacheltje wordt nog eens opgestookt en uiteindelijk is het zo warm dat we rond middernacht de ‘deur’, het doek, van de yurt maar even opengooien om af te koelen. Lekker geslapen en zeker niet koud gehad!
De volgende dag regent het als we op staan. Het is een grote grijze massa buiten. Eerst maar eens even ontbijten. Later wordt het droger en gaan we er toch maar op uit. We wandelen een van de zij-valleien in. Al snel zien we hoog boven ons een grote kudde yaks lopen. Wel begint het weer te regenen dus de regencapes kunnen weer aan. Onderweg passeren we nog wat huisjes van de schapen en paardenhouders. Een jongen te paard komt net uit de bergen en maakt nog even een praatje. Maar qua uitzichten valt het natuurlijk wat tegen. Het blijft grijs. Op de terugweg komen we de yaks weer tegen. Ze zijn afgedaald en staan nu met z’n allen beneden bij de rivier. Mooie grote beesten met een enorme dikke vacht. Echt gemaakt om te overleven op deze hoogte.
Terug bij de yurts gaan we eerst lunchen en lopen dan langs de caravanserai verder het dal in. Er liggen hier nog diverse yurtkampjes in de nabijheid. Maar uiteindelijk lopen we weer in een leeg dal. Op de paarden en schapen na dan. We gaan tot een vernauwing in het dal waar het gras overgaat in een enorm veld van stenen. De rivier stroomt hier dwars tussen alle stenen door. Mooi plekje!
Het was vanmiddag net even wat beter weer, af en toe een zonnetje, maar als we terugkeren begint het al weer te regenen. Er zijn nog twee jongens uit Zwitserland gearriveerd en we zitten gezellig samen aan het avondeten. Die avond wordt het echt slecht weer met onweer en harde wind. Maar het kacheltje in onze yurt snort en we liggen er weer warmpjes bij!

De volgende ochtend worden we wakker in een andere wereld. Het heeft vannacht gesneeuwd en er is nu een strakblauwe hemel. Schitterend plaatje. Al het vee wat zich s’nachts verzameld tussen de yurts kuiert langzaam weer de vallei in.
Wij eten ons ontbijtje en bedanken en betalen de familie en kopen ook nog twee kleine shyrdaks van ze, Dit zijn de traditionele tapijten van vilt die hier vervaardigd worden. Homemade door oma.
En dan op naar onze volgende bestemming; Son Kul!