Keurig op de afgesproken tijd komt ons ‘mannetje’ voor rijden. De komende dagen gaan we op pad met Ermek en zijn Ford Maverick. De eerste indruk is gelijk goed, aardige gast en de auto ziet er ook uit alsof hij met gemak een rondje Kirgizië kan doen.
We rijden eerst naar Jeti Oguz, vlak in de buurt van Karakol. Het is een rij van zeven rode rotsen die uit het landschap opreizen. Ze worden ook we de ‘Seven Bulls’ genoemd naar een oud verhaal.

Maar we treffen het niet, naarmate we dichterbij komen begint het te regenen en wordt alles gehuld in een grijze nevel. Dit hebben we dus snel gezien.
We rijden nu verder langs de oever van Issyk Kul het een na grootste bergmeer ter wereld. Na een uurtje bereiken we onze volgende stop; Kazka oftewel de ‘Fairytale Canyon’. Gelukkig is de zon weer gaan schijnen en ligt het er prachtig bij. Het is een kloof met hele grillige vormen en de meest fantastische kleuren. In het midden is een richel die tot hoog boven de rest uitsteekt. Een steile klem maar dan heb je ook wel een prachtig uitzicht over de hele canyon. We maken ook een wandeling door de bodem van de kloof, het is een klein doolhof langs prachtige gekleurde rotsformaties. Ook staan er in deze barre droge omgeving toch veel bloeiende planten.
De volgende stop is Bokonbaevo, een klein dorpje aan het meer. Hier hebben we eerst een lunch bij het guesthouse waar we vanavond zullen overnachten. Het is een prachtig groot huis met luxe inrichting. Het valt ook wel op in het straatje met voor de rest kleine eenvoudige huisjes.
In de middag gaan we langs bij een ‘Eagle hunter’. Traditioneel werd er altijd veel in Kirgizië gejaagd met arenden. In deze regio wordt die traditie nog een beetje in ere gehouden. In de winter serieus op jacht, in de zomer om wat bij te verdienen door demonstraties aan toeristen te geven.
We rijden naar een wijds dal wat buiten het dorp waar de man met familie op ons staat te wachten. Uit de kofferbak van een loei oud Golfje wordt de arend te voorschijn gehaald. Hij heeft het kapje nog over z’n kop zitten. Als het afgaat kijkt hij gelijk met een priemende blik de omgeving in, ‘Valt er wat te scoren’?
De man loopt nu met arend de berghelling op en z’n zoontje rent door het dal met een huid aan een touw achter zich aan. De arend wordt losgelaten en stort zich in een paar seconden op het stukje vacht. Als beloning krijgt hij een stukje vlees.
Vervolgens loopt de man weer met vogel de berghelling op en wenkt het zoontje ons hem te volgen naar een vlak stuk iets verderop. We staan te wachten op wat er gebeuren staat als hij opeens een konijntje tevoorschijn tovert en op de grond zet. Het beestje kijkt nog wat beduusd om zich heen als de arend alweer komt aangevlogen. Op het laatste moment maakt het konijn nog wat grote sprongen als hij de arend ontdekt maar er is natuurlijk al geen ontkomen meer aan. In een seconde ligt hij in de grote klauwen van de arend. Deze maakt vervolgens korte metten met z’n prooi. Hij vermorzeld het konijn met z’n klauwen en begint hem in stukken naar binnen te werken. De man laat hem even begaan en trekt op het moment dat de kop loskomt het onderlichaam weg en laat alleen de kop voor de vogel. Deze wordt vervolgens in z’n geheel met oren en al weggewerkt.
Het is natuurlijk vrij wreed om dit zo te zien gebeuren. Maar de arend krijgt ieder twee dagen een konijn. En nu waren wij er da getuige van.
We maken nog wat foto’s van man en arend en krijgen vervolgens zelf ook de handschoen aan waar de arend op rust. Het valt nog niet mee om je arm lang gestrekt te houden met vijf kilo aan vogel op je pols. Het is wel echt een prachtig beest om te zien.
Inmiddels heeft moeders op de motorkap van het golfje allerlei handwerkdingetjes uitgestald. Ook maar even een kleinigheidje gekocht. En dan weer retour guesthouse. Op de terugweg komen we nog langs een begraafplaats. We hebben ze al vaker gezien, maar hier stoppen we even. Ze liggen altijd langs een weg en de namen en afbeeldingen op de gedenkzuilen staan richting de weg. Het zijn soms ware kunstbouwwerkjes, kleine tempeltjes bijna.
In het guesthouse heerlijk gegeten, dit was een enerverende eerste dag!
De volgende dag gaan we weer vroeg op pad richting zoutmeer. Het is een klein meertje vlak naast de oever van het grote Issyk Kul. Om er te komen is nog een aardige toer, bijna een uur over een ruige dirtroad. En heel bijzonder blijkt het nu ook weer niet te zijn. Gewoon een meertje en een aardige omgeving. Het is te koud om te gaan zwemmen, anders hadden we weer een ‘dode zee’ ervaring kunnen hebben.
Dan op weg naar Kochkor. We verlaten de oevers van het Issyk Kul meer en gaan de bergen in. Mooie route tot aan Kochkor. Hier intrek genomen in het Shyrdak Guesthouse. Bemand door aardige jongens die ook nog eens goed engels spreken. Ze zijn druk aan het bouwen om uit te breiden.
Kochkor is een klein plaatsje, gunstig gelegen ten opzichte van Son Kul en daarom komen hier veel reizigers om van hieruit een trek te maken naar het bergmeer. Dat is voor ons nog even toekomst, eerst gaan we morgen een trek maken naar het bergmeertje Kol Ukok.