Karakol is als een groot dorp gelegen tegen de uitlopers van het Tien Shan gebergte . Veel ‘hans en grietje’ huisjes, brede stoffige straten, weinig verkeer. Echt een heerlijke plek om een paar dagen te zijn. En we hebben in het ‘Riverside’ ook nog eens een perfect guesthouse gevonden.
We vermaken ons hier met wat lokale bezienswaardigheden; moskee, orthodoxe kerk, wat parkjes en verdere rustig aan want ons Frankie is een beetje grieperig. Ook de lokale markt bezocht. Hij is veel groter dan je zou verwachten in een plaats als Karakol, een geweldig doolhof van smalle steegjes waar weer van alles te koop is.
Op zondagochtend is hier in Karakol wekelijks de veemarkt en daar komt men uit de wijde omgeving op af om schaap, koe en paard te kopen of te verkopen. En dus melden wij ons ook al voor zevenen die ochtend om dat eens gade te slaan. Het marktterrein is aan de buitenkant van Karakol en is veel groter dan we verwacht hadden. Echt een megahoeveelheid schapen, koeien en paarden wordt aan de man gebracht en tussen al die beesten door krioelt ook een enorme mensenmassa. Het is grappig om te zien hoe er overal aan beesten gevoeld wordt om ze te beoordelen en er vervolgens wordt onderhandeld. Het gaat er allemaal heel ordelijk en gemoedelijk aan toe al is het soms wel dringen als er weer eens een auto door de massa moet. Uiteindelijk zien we de auto’s met schapen in de kofferbak vertrekken.
Onze laatste dag in Karakol gaan we de bergen in. Deze omgeving staat bekend om de vele fraaie meerdaagse hikes die je kan maken. Alleen ligt er nu op de passen nog zoveel sneeuw dat het nog ontraden wordt. We beperken ons dus maar tot een dagwandeling in de Karakol vallei, een van de drie valleien. Eerst met een taxi naar het beginpunt laten brengen. Dit is een nationaal park en voor dat het slagboompje opengaat moet er dus eerst betaald worden. En behoorlijk ook voor lokale begrippen. Maar goed, dan eindelijk op pad. Het is vandaag een prachtige zonnige dag. We volgen de rivier het dal in. Het zijn hier nog groene weides en er lopen overal groepjes paarden te grazen. Ze kunnen vrijuit rondlopen, hekken staan er nergens. Op een gegeven moment meer de hoogte in en we lopen meer tussen de dennen. Op het pad liggen soms enorme plassen van de regen van afgelopen dagen. Dit pad is eigenlijk niet meer begaanbaar voor een terreinauto. Maar daar hebben ze hier een oplossing voor. Enorme legertucks van vroeger die stapvoets de gaten en stenen trotseren. We komen er eentje tegen, met een soort cabine achterop waar wat toeristen inzitten. Een heel stuk zijn wij lopend sneller dan de truck, uiteindelijk haalt hij ons toch in.
Onderweg hebben we prachtige uitzichten op de omliggende bergen. Ze hebben allemaal nog mooie witte toppen. De rivier raast dan weer naast ons, dan weer in de diepte onder ons. Op een gegeven moment houdt de weg op. Hij is hier over een lang stuk geheel weggeslagen door de rivier. De enige manier om verder te gaan is de steile bergwand ernaast te beklimmen, bovenlangs te passeren en dan weer af te dalen terug naar de weg. Inmiddels ligt er tegen de bergwand al wel een slingerend modderpaadje van trekkers die ons al zijn voorgegaan. Maar wij vinden het wel mooi voor vandaag. We moeten uiteindelijk ook hetzelfde pad weer teruglopen. We zoeken in de rivierbedding een paar grote keien om op te zitten en gaan eerst lekker in het zonnetje lunchen en rusten.
En dan dezelfde route weer terug, maar nu bergafwaarts. En dat gaat natuurlijk een stuk sneller! Bij een paar yurttenten staan wat auto’s en we informeren voor een taxiritje terug naar Karakol. Pakt goed uit want eentje wil ons wel wegbrengen. In een Landcruiser nog wel, is weer eens iets anders dan de oude brikkies die hier normaal als taxi rondrijden. Bij het winkeltje naast het guesthouse eerst een biertje gekocht en lekker even op de schommelstoel in het zonnetje zitten nagenieten.
