Klimmen op de Chachani
Al een paar dagen loop ik met het idee om een van de vulkanen in de omgeving te beklimmen. Er liggen er hier een heel stel in de nabijheid van Arequipa; de Misti (5820), Sabancaya (5976), Hualca Hualca (6025), Ampato (6288) en Chachani (6090). De Misti en Chachani zijn echt heel dichtbij en ook goed te zien vanuit Arequipa, tenminste als het helder is. De Misti is een vulkaan uit het boekje, prachtige conische vorm en bovendien werkend, dus met een krater vol bubbels.
De Chachani is door de jaren heen meerdere malen uitgebarsten en heeft inmiddels vier toppen op rij met daartussen de resten van wat eens kraters waren. Momenteel is hij rustende. Door de zuidelijke ligging van deze bergen, vlak bij de woestijn, hebben ze een heel hoge sneeuwgrens. Gletsjers komen hier helemaal niet voor.
Er worden hier bij de reisbureautjes beklimmingen met gids aangeboden naar alle toppen en de keuze is reuze, zeg maar. Ik wil in elk geval met een groepje mee zodat er wat lotgenoten zijn, en de Chachani heeft de voorkeur omdat deze veel minder populair is dan de Misti, de magische 6000 grens overschreidt en bekend staat als een van de gemakkelijkere 6000-ers ter wereld. Na een rondje langs verschillende agency's bij eentje op het plaza voorlopig ingetekend, het "baliewerk" was niet echt geweldig maar ze bieden als enige een meeting met de gids aan in de middag en, niet onbelangrijk, ze hebben als enige twee mensen voor morgen.
Dus 's middags weer heen en de eerste uitleg gekregen. Het komt heel solide over. De gids is er eentje met een hoop ervaring en officiele bergdiploma's en de andere klimmers zijn een Zuid Afrikaan met z'n Amerikaanse vriendin en hun twee honden. De honden gaan ook mee naar boven tenzij er teveel ijs ligt! Volgens de gids is het geen probleem, hij is zelf ook zo vaak met z'n hond naar boven gegaan. De twee heten Paul en Andrea en zijn ook heel serieus en lijken gelijkwaardig qua niveau. Dus de pingels maar tevoorschijn gehaald en geboekt, morgen gaan we op pad!
De trip gaat eerst naar een ander agency waar we de ontbrekende spullen kunnen lenen. Tent, matje, hoofdlamp, schoenhoezen, pickel en een warme klimbroek en Frank is er klaar voor. Stijgijzers zijn nu niet nodig want er ligt weinig sneeuw en ijs. Dan nog langs een winkeltje voor wat batterijen en het avondeten en we kunnen op pad.
Het is eerst een dikke twee-en-een-half uur rijden met het 4wd busje de stad uit, langs de Misti, en dan de Chachani op. Het weggetje de vulkaan op is een zandpad en we hobbelen dus langzaam omhoog. Onderweg groepjes vicuna's van vrij dichtbij gezien. Ze lijken hier minder schuw dan in Bolivia waar we er ook heel wat zagen. Misschien omdat er hier veel minder auto's rondrijden. Hoe dan ook, het blijven heel sierlijke mini-lama's om te zien. Rond een uur of een op het eindpunt aangekomen. De auto uitgeladen en na een kleine versnapering omhoog. Vandaag wordt naar zeggen qua lopen een eitje. Het is maar een kort stuk tot het basiskamp en niet steil. Het valt inderdaad allemaal wel mee en na niet al te lang lopen we het basiskamp binnen. Het is een plek die al door de inca's als overnachtingsplek werd gebruikt en is ook de enige plek van enige omvang die vlak is. Er zijn met stenen muurtjes opgezet die beschutting bieden aan de wind en daar tussen ligt fijn zand om de tent op te zetten.
Dus het tentje opgezet en Ivan, de gids, begint gelijk aan het avondeten. Tijd om even bij te praten met de andere twee. Paul blijkt al elf (!) jaar op reis te zijn, de laatste paar jaar in gezelschap van Andrea. Wat is lang? Hij reist met z'n zeilboot en is ooit begonnen met de oversteek van Zuid Afrika naar Brazilie. Toen via de Carribian naar Midden- en Noord Amerika, door het Panama kanaal naar de andere kant van Midden Amerika en tenslotte in Equador beland. Daar hebben ze een autootje gekocht om Equador en Peru te bereizen. Leuk tripje! Zij hebben ook al de Cotapaxi in Equador beklommen en lopen dus wel wat voor wat hoogte betreft.
Inmiddels is ons diner klaar en na dit bord spaghetti met cocathee is het verplicht rusten. Of eigenlijk bedtijd want we moeten er om middernacht al weer uit. Het weer is overigens ook omgeslagen en het is hard gaan sneeuwen dus om buiten te zitten is ook geen pretje. Maar ja, het is net vijf uur dus van slapen komt ook nog niet veel. Bovendien is dit voorlopig al m'n nieuwe hoogterecord want het basiskamp ligt op 5300 meter en dat is al weer 100 meter hoger dan het Everest basiskamp. En die hoogte maakt je ook niet echt slaperig, integendeel. Maar het is goed te rusten en je lichaam de kans te geven zich aan te passen aan deze hoogte. Dus maar een beetje liggen op het matje en knabbelen aan de nootje's en rozijnen om alvast wat energie voor morgen op te doen.
Om zeven uur bij het laatste avondlicht nog een laatste keer toiletteren en dan snel de tent weer in want het is al bar koud geworden. Ik heb alle kleren die ik mee heb aan in de slaapzak en ook de camera's liggen hier om warm te blijven.
Even na twaalf worden we gewekt voor zover dit nodig is. Ik heb niet geslapen dus ben snel buiten. Het is nu helder en de lucht is vol sterren. Er is echter geen maan en de hoofdlampjes zijn echt noodzakelijk. We nemen nog een kop cocathee en pakken de rugzakken. Alleen het noodzakelijke gaat mee, in de loop van de dag komen we hier weer terug.
En dan op pad, in ganzepas achter Ivan aan, met de pickel in de hand. Het stijgt meteen hard. Het pad, voor zover aanwezig, slalomt de berg op. De vulkaan bestaat vooral uit gruis met stenen en as en is nu bedekt met een dun laagje sneeuw. Op de steile stukken is het oppassen geblazen en moet je continu je pickel gebruiken om niet weg te glijden over de losse ondergrond. Maar na ongeveer een uur de eerste van de vier punten bereikt. We hebben nu een prachtig uitzicht in het dal en zien de zee van lichtjes die Arequipa op deze afstand is onder ons. Hierna is het even wat gemakkelijker. We gaan nu over een pas die vrij vlak is naar de tweede top. Het valt me nog steeds mee, van hoogteziekte geen last en ik kan het tempo goed bijhouden. Wel begint het nu we echt hoog komen steeds harder te waaien en valt er ook geregeld sneeuw. Het maakt de keuze om een laagje kleding uit te doen erg moeilijk; klim je is het warm en kan er wel wat uit, maar op vlakke stukken en als we rusten is het gelijk zo koud dat alles aan moet. Dus we houden alles aan. De koude veroorzaakt overigens nog een probleem; m'n voorraadje eten voor onderweg raakt ook bevroren en in de waterfles drijft ook al ijs.... Nu had ik toch al niet zo'n trek in vast voedsel maar blijven drinken op deze hoogte is wel erg voornaam. De fles dus maar aan de kant van m'n lichaam in de rugzak gezet zodat ie hopelijk niet verder bevriest.
Na de eerste pas gaat het weer steil omhoog. Een heel lang stuk. Er lijkt geen eind aan te komen. Ik begin nu ook te merken dat ik steeds vaker moet rusten om weer rustig te kunnen ademhalen. Pasje voor pasje omhoog en m'n benen worden zo zwaar! Op de een of andere manier ben ik erg moe aan het worden. Gelukkig hebben we geregeld een iets langere stop om even te zitten en op adem te komen. Als we de tweede top hebben gehaald voelt het alsof ik de echte top al heb gehad. Maar we moeten echt nog een stuk! Tussen twee en drie zit weer een pas, deze keer met veel ijs en oude sneeuw op een steil stuk. Gelukkig ben ik alleen maar moe, coordinatie gaat wel nog goed. Dus heel voorzichtig over dit moeilijke stuk. Pickel vastzetten in het ijs en voetje voor voetje naar de overkant. De honden lijken helemaal geen problemen te hebben met ijs, sneeuw, stijle stukken, losse ondergrond of wat dan ook. Vier poten hebben heeft zo z'n voordelen qua stabiliteit.
Als we hier aan de overkant zijn kunnen we eindelijk zien waar het allemaal om begonnen is, de top van de Chachani! Het is het laatste stuk, top drie zit in de laatste beklimming. Zo van onder af lijkt het in elk geval nog een enorm eind en het is weer geweldig steil. Pffff
Het goede nieuws is dat het langzaam aan licht begint te worden en alles wat beter zichtbaar wordt. De hoofdlampjes kunnen uit en in de rugzak. En dan op voor het laatste stuk. Ik ben nog steeds geweldig moe, en bij elke trage pas vraag ik me af waar het in zou zitten; tekort gegeten of gedronken? Of toch de invloed van de hoogte, hoewel ik verder niet duizelig ben of ander verschijnselen van hoogteziekte heb, of gewoon toch te kort conditie.... Feit is wel dat de snelheid er helemaal uit is. De anderen gaan nu merkbaar sneller en lopen geregeld uit. Maar er wordt regelmatig keurig gewacht tot die hijgende en puffende Hollander ook gearriveerd is. En dan weer verder...
Eigenlijk toch nog onverwacht is hij daar opeens, de top! Eerst een kort wat vlakker stuk en dan opeens de kruizen en hopen gestapelde stenen op de echte top. Even dat geweldige euforische gevoel. Handen schudden en op schouders slaan en vooral even uithijgen. We hebben het gehaald! In een kleine zes uur naar 6090 meter!
Het uitzicht van hierboven is geweldig, de Misti als meest dichtbijzijnde top in het ochtendlicht en al die toppen in de verte. Gelukkig sneeuwt het al even niet meer al is de wind nog bokkoud. Pogingen om met de digitale camera al dit fraais vast te leggen lopen op niets uit omdat de batterijen bij deze temperatuur al hun kracht verloren zijn. Er zit totaal geen leven meer in. Gelukkig zat er net nog genoeg in de spiegelreflex om wat foto's te maken, hopelijk is het wat. Overigens is een paar minuten pielen met een camera al weer voldoende om voor een half uur koude handen te krijgen dus hier ben ik ook heel snel klaar mee. Even nog genieten van het uitzicht en dan snel weer naar beneden. Op de een of andere manier had ik een beeld van wat langer relaxen op de top maar dat pakt dus wat anders uit.
Want we gaan afdalen. En dat gaat snel. Half glijdend over de losse massa naar beneden. Waar je een uur over klimt, kan in een kwartiertje naar beneden. Het kost natuurlijk veel minder kracht dus ik voel me opeens ook weer veel beter. We nemen een andere route terug en komen in een klein dal met enorme rotsblokken. Hier een wat langere rustpauze genomen om te eten en drinken. De zon heeft wat meer kracht en tussen de rotsen is het aangenaam warm. Lekker even zitten!
Dan weer verder naar beneden, hoewel, er zit ook nog een leuk klimmetje in. Langs overhangende rotsen met ijspegels van een paar meter omhoog. Eenmaal boven ben ik weer doodmoe, even rusten. Dan weer lang naar beneden tot we de kleine vallei inlopen waar de tenten staan. We zijn weer bij het basiskamp!
Hier weer een lange rustpauze genomen. Ivan maakt weer cocathee en we eten wat. Vervolgens de tenten ingepakt en alles weer aan de rugzak geknoopt.
Het laatste stuk naar beneden tot de plek waar we opgepikt worden is net zo eenvoudig als omhoog. We roetsjen weer over de losse massa recht de helling af en zijn heel snel bij de pick-up plek. De auto is er nog niet en we moeten dus even wachten. Het uitzicht vanaf hier op het dal is ook geweldig. Je kan enorm ver kijken want het is nog steeds heel helder. Heel in de verte zien we het busje langzaam omhoog rijden. Het duurt nog zeker een half uur voor hij arriveert. De spullen ingeladen en dan bergafwaarts hobbelen. In twee uur weer terug in Arequipa. Alle geleende handel weer retour gebracht bij het buro en hier afscheid genomen van Ivan, Paul en Andrea. Moe maar voldaan terug naar het hostal. Een zesduizender op zak!