Vandaag op pad in La Serena. Eerst langs een park met een kleine stads dierentuin gelopen. Voor het eerst lama's en condors gezien. Verder een rondje langs oude kerkje's en kerken en een markt bezocht. De website weer eens wat bijgewerkt en toen naar de supermarkt voor lunch en diner. De supermarkten zijn hier enorm en heel westers.

Wel lekker goedkoop in vergelijking tot de restaurants. En aangezien we in "ons huis" ook een keuken hebben kunnen we ook mooi zelf koken. 's middags eerst twee bustickets naar Copiapo geregeld, onze volgende bestemming, en daarna naar het strand gelopen. Een mooie vergane glorie vuurtoren met een kasteelachtige ombouw staat aan het eind van de lange weg naar zee.

De bus naar Copiapo vertrekt om half negen. Het blijkt een superdeluxe bus te zijn. Maar drie stoelen op rij en dus VEEL beenruimte. Da's een leuke verrassing!
Het landschap wordt steeds dorrer met nog maar weinig struikje's. Het is maar vijf uur rijden en om half twee zijn we al in Copiapo. Bij het busstation meteen maar weer tickets voor morgen geregeld en dan op zoek naar een "residencial", zoals ze hier zo mooi heten. Bij Ben-bow een kamertje genomen. De meeste residential zijn twee rijen met kamers met een overdekt pad er tussen. Heel klein en erg gehorig!
Maar goed, je went aan alles...
Vervolgens de stad in waar net een anti APEC/Amerika demonstratie aan de gang is. In Santiago zagen we ook al wat kleinschalig protest maar dit is veel massaler. De APEC is een of andere wereldtop en een heleboel toppers zijn aanwezig. Vandaag was Bush net gearriveerd en die moeten ze ook hier niet. Verder een heel vredig gebeuren. Dit in tegenstelling tot wat er 's avonds op tv is uit Santiago want daar loopt het aardig uit de hand. Waterkanonnen, enorme vechtpartijen en heel wat winkelruiten gesneuveld. En zo'n mooi plaza was de battleground. De bankje's hingen in de bomen. Of het "ons" plaza was weet ik niet maar het leek er verdacht veel op.
Verder is Copiapo een doorsnee stadje, niet echt veel te beleven. We beperken ons ook maar tot het plein en wat ijsje's onder het mensen kijken.

De volgende dag naar Calama. Een langs stuk bussen van elf uur. Voor de derde keer dezelfde film met George Clooney gezien..., reizen met dezelfde maatschappij heeft zo z'n beperkingen.
We rijden nu door de Atacama woestijn. Uren achter elkaar niets dan zand, zandduinen en rotsen. Hier groeit werkelijk niets meer. Op sommige stukken gaat de weg vlak langs de zee en is het mooi om te zien hoe de woestijn zo de zee ingaat.
Waren we in Nieuw Zeeland in een van de natste gebieden op aarde, nu zijn we in een gebied wat de meeste mensen meer zal aanspreken; een van de droogste plekken op aarde. Het heeft in Calama namelijk nog nooit geregend. En ondanks dat dit dus niet de meest gemakkelijke plek is om te leven is Calama toch een grote stad met alle voorzieningen. Het is vooral zo'n levendig gebeuren door de vele mijnen in de omgeving. Vlakbij is de grootste kopermijn ter wereld. En al dat mijnvolk leeft zich ook uit in Calama en in die buurt zitten ook de hostels, weer een nacht weinig geslapen dus...

Maar voor ons is het vooral een stop-over op weg naar San Pedro de Atacama. Daarom de volgende dag gelijk al weer vertrokken. Twee uurtje's bussen door nog meer woestijn. Gaandeweg wordt het wel steeds mooier. We rijden langs Vallee de Luna (maanvallei) en die doet z'n naam echt eer aan. Prachtige rostformatie's. Gaan we binnenkort uit San Pedro nog wat beter bekijken.
En opeens verschijnt er dan een kleine oase in de verte. Niet van beton zoals in Calama maar echt groen van bomen met aardekleurige huizen er tussen. Het is San Pedro. Een dorpje van niets maar voor het eerst zien we dat er dus toch nog wel meer mensen reizen door Chili. Heel wat westerlingen in de straten en dat terwijl we dagen geen andere reizigers zijn tegengekomen. Maar San Pedro trekt een hoop mensen vanwege de oase in de woestijn en het feit dat je hier heel wat trips in de omgeving kan maken. En, voor ons, ook de toegang tot Bolivia is. Een prachtig dorpje dus. We vinden een heel leuk hostal, kamertjes rond een binnenplaats met een grote boom en veel zitjes en hangmatten. Hier gaan we het wel een paar dagen uithouden! In de middag alvast wat bureautje's langsgegaan voor toertje's in de omgeving en een meerdaagse trip naar Bolivia. Mogelijkheden genoeg!
En verder: relaxen!

Het weer is fantastisch. Het is geheel helder en de zon is geweldig fel. Ondanks dat we inmiddels al wel een aardig kleurtje hebben verbrand je hier toch heel snel. Qua temperatuur is het nog wel uit te houden omdat San Pedro al op 2500 meter hoogte ligt. Het is hier wel enorm stoffig. In de middag steekt er vaak een stevige wind op en waaien er grote stofwolken over straat. En de droogte en het stof maken ook dat erg dorstig weer is, je blijft continu drinken.

We maken aan het eind van de dag een trip naar de Valle de Luna. Met een busje door de woestijn. De rotsen die we al eerder uit de bus zagen zien er zo tegen zonsondergang nog veel mooier uit. De rotsen kleuren prachtig in alle tinten rood en geel. Verschillende wandelingen door kloven en over zandduinen gemaakt. Veel foto's geschoten. De trip eindigt bij een enorm zandduin waar we de zonsondergang gaan meemaken. En we zijn niet de enige, tientallen busjes staan aan de voet van het duin en een grote hoeveelheid mensen is al aan het klimmen. Nooit gedacht dat er zoveel toeristen in San Pedro zaten. Een rustige romantische zonsondergang zit er dus niet in, maar hij zal er niet minder mooi om zijn. We klimmen eerst tegen het enorme duin op en wandelen vervolgens over de kam naar de rotsen aan de andere kant. Als we aan de overkant zijn zakt de zon op z'n laagste punt. De hele omgeving kleurt nu paars/roze en de grote vulkaan in de verte lijkt net een omgekeerde suikerspin. Prachtig om te zien.
Als de zon weg is wordt het snel donker en koelt het ook meteen behoorlijk af. Sweatertje aan en snel terug naar het busje. In het donker teruggereden naar San Pedro. Mooie trip! Met een stel Denen die we ontmoet hebben naar de pizzeria gegaan. Jammie!