Zaterdagmorgen de taxi genomen naar het vliegveld van La Paz. Het ligt buiten het dal dus we moeten de hele weg weer omhoog. De chauffeur rijdt als een idioot en we zijn er dus ruim op tijd. Het is een kleine luchthaven met maar weinig vluchten, de meeste naar bestemmingen in Bolivia. Onze vlucht naar Rurrenabaque heeft vertraging en we vertrekken een uurtje later. Langs de taxibaan van het vliegveld is een kerkhof met oude vliegtuigen. Prachtige oude vervallen kisten op een rijtje. Nooit eerder gezien op een luchthaven.

Het is een klein vliegtuig van Amaszonas Aerolinas. Er zitten twaalf stoelen in en je kan mooi meekijken met de piloten. Het uitzicht uit het vliegtuig is prachtig, hij vliegt vrij laag boven de bergen. Hoewel dit natuurlijk ook betrekkelijk is want de bergen zijn al vijfduizendmeter of hoger. We vliegen dus echt wel op hoogte. Het valt mooi te volgen op de hoogtemeter want het vliegtuig heeft geen luchtdrukbeheersing. We vliegen tussen witte toppen en kunnen in de verte het Titicacameer al zien liggen. Daar gaan we later naar toe!

Als we eenmaal de hoge bergrug gepasseerd zijn veranderd het landschap kompleet. Het is een enorme grote groene zee van jungle onder ons. Bruine rivieren slingeren tussen de heuvels door. Dit is het begin van het Amazone gebied wat zich uitstrekt tot ver in Brazilie, Peru en Venezuela.
Het is een uur vliegen naar Rurrenabaque. Het vliegveld is een grasbaan met een klein hutje ernaast wat dienst doet als wachtruimte. Zodra je uitstapt voel je de klamme warmte van het regenwoud. Het is hier ook weer zo'n 2500 meter lager dan een uurtje geleden. We gaan met minibusje naar het dorp en melden ons bij het kantoortje van de organisatie waar we mee meegaan. Daarna een rondje door het dorp gelopen op zoek naar accomodatie. Het is een dorpje van niets maar het heeft toch aardig wat hostels en restaurantjes door de vele mensen die hier komen om een trip naar de pampas of jungle te maken. In "Tucanes de Rurrenabaque" een kamer genomen. Het is een fraai hostel met veel zitjes in de schaduw en heel wat hangmatten. Lekker dus om nog wat te hangen voor we morgen op pad gaan.

De dag van vertrek. Als we weer bij het kantoortje zijn blijkt dat we de enige zijn die vandaag op pad gaan. Een privetour dus. De spullen voor de komende drie dagen worden in de landcruiser geladen en we gaan met chauffeur, gids en kok op pad. Het is eerst een uur of drie rijden over modderwegen naar het punt waar we de kano in gaan. We hebben hier eerst een lunch en worden meteen al geconfronteerd met een van de geneugten van de pampas: muggen! En niet een beetje veel. Nu al, dat belooft wat voor straks. Gelijk dus dik smeren met Deet en dat helpt, ze zitten niet op de ingesmeerde delen. De boot waarmee we door de pampas gaan is een soort royale kano met een buitenboordmotor. De spullen worden ingeladen en we kunnen op pad. We varen de Rio Yacuma op, dit is de rivier die we de komende dagen zullen volgen door de pampas. Het is een geweldig hete dag vandaag. Al snel zijn de kleren nat van het zweet en blijken de muggen gewoon door je plakkerige broek en t-shirt heen te steken. En als je zo zweet is de zes tot acht uur werking van de Deet dus ook een fabeltje. Continu smeren!

Maar ondertussen varen we ook door een prachtig gebied. De pampas zijn enorme vlakte's met manshoog riet. De rivier slingert hier met duizenden bochten doorheen en de oevers van de rivier zijn dichtbegroeit met bomen en struiken. En juist in deze smalle strook bos zitten heel veel dieren waardoor de kans zo groot is om ze te zien.
Het eerste uur zien we al tientallen schildpadden, aligators, zoetwaterdolfijnen, apen en heel veel vogels. In de bomen op de oever zitten veel grote nesten en de vogels zijn ook vooral groot. We zien pampas condors, enorme ooievaar achtige vogels met een reusachtige snavel en heel veel felgekleurde fazantachtige vogels met hanenkam die vooral in de bomen zitten die over het water hangen. Deze bomen maken de toch al vrij smalle rivier over hele stukken nog smaller maar het is prachtig om er tussen en onderdoor te varen. Om een uur of vier bereiken we het kamp wat de komende dagen onze basis is. Het is heel eenvoudig, een hut van afdekzeil met wandjes van muskietengaas. Hierin staan bedden met klamboe's. Verder een keukentje met houtstookfornuis en een eetruimte. Geen douche's, alleen een gat in de grond met toiletbril als wc. Onze kokkin gaat gelijk aan de slag en na een uurtje eten we heerlijk. Als het donker wordt gaan we weer de kano in om naar de alligators te kijken. Deze dobberen namelijk net onder de oppervlakte met alleen de ogen boven water. In in het licht van een zaklamp reflecteren de ogen als gloeiende rode kooltjes. We zien er een aantal en het is een heerlijk boottripje. Het is inmiddels afgekoeld en nu een aangename temperatuur en de muggen zijn vertrokken. De wolken zijn ook verdwenen en we varen onder de sterrenhemel die spiegelt in het donkere water van de rivier. Bij terugkomst in het kamp ons bedje gezocht.

De volgende ochtend worden we al om vijf uur gewekt door Sabina, onze gids. We trekken de klamme kleren weer aan en gaan mee op pad. Met de kano naar de apenkolonies. En dan vooral om te luisteren. Ze maken namelijk een horrorachtige herrie die je al van verre hoort. Het doet meer denken aan een enorm roofdier dan aan apen maar het zijn toch echt van die gezellige slingeraars. Ze zitten in groepen in hoge bomen en brullen tegen elkaar op. Het is een merkwaardig geluid.
Om een uur of zeven is het over en zijn ze stil. We varen terug naar het kamp voor ontbijt. Inmiddels zijn de muggen ook weer wakker en zwermen weer in dichte wolken om ons heen. Maar nu heb ik wat extra voorzorgsmaatregelen genomen; twee broeken aan en een sweater met t-shirt er over. Wel warm maar alles beter dan continu gestoken te worden. Het ontbijt is heel uitgebreid, onmogelijk om alles op te krijgen.

Vandaag gaan we de pampas zelf op. Lopen dus door het hoge riet op zoek naar anaconda's. We varen eerst een stukje en gaan dan het riet in. Het is bijna twee meter hoog en heel dicht. De gids baant een pad op weg naar wat het oneindige lijkt. Gelukkig staat het water niet al te hoog al worden je schoenen en broek uiteraard wel nat. Het is minder warm dan gisteren want het is nu veel bewolkter. Jammer genoeg is dit wel ten nadele van onze anaconda zoektocht want ze laten zich bij weinig zon veel minder zien volgens de gids. We lopen uren langs dampende moerassen en door de rietvelden. Veel vogels, de gids vindt nog een schedel van een van de enorme ooievaar achtige vogels. Het is een snavel van wel een centimeter of zestig. Maar geen anaconda's, hoewel Sabina erg z'n best doet en nog veel meer dan ons door het riet struint om er een te vinden. Het zit er niet in vandaag. We gaan terug naar de kano en varen weer naar het kamp. Hier weer een uitgebreide lunch waarna een anderhalf uur siesta.
Dan weer de kano in. We zien weer heel wat dolfijnen. Het zijn niet van die springers zoals je soms op zee ziet en je moet goed kijken om ze te zien want ze komen maar heel even boven om lucht te halen. De vogels zijn ook weer volop aanwezig. Halverwege de middag begint het te regenen, net als we een heel eind van het kam zijn. Gelukkig hebben we wel onze poncho's bij ons zodat we droog zitten. Maar het gaat wel heel erg hard. Het regenseizoen laat weer even van zich horen. Het is een muur van water waar je doorheen vaart en de kano loopt gestaag vol zodat het vocht nu ook van onder komt. We gaan terug naar het kamp en zie onderweg onze eerste capibara, deze knaagdieren zijn de grootste ter wereld. Zeg maar een cavia van het formaat varken. Hij heeft overduidelijk geen last van de regen en banjert lekker door de blubber op de oever van de rivier.

We stoppen nu bij een ander kamp van Inca Land, de organisatie waar we mee op pad zijn. Ze hebben ook een nieuwer kamp met wat meer luxe maar dat was duurder en dus zitten wij in het andere kamp. Maar we gaan er nu wel eten. Er blijken nog twee reizigers te zitten die vandaag aan hun trip zijn begonnen en het is kennelijk gemakkelijker om voor ons allen tegelijk te koken. We hangen eerst alles een beetje te drogen en maken een praatje met het andere stel. Ze komen uit Australie en Zuid Afrika en hebben het duidelijk even gehad door alle muggen en de vele regen. Maar na een lekkere maaltijd gaat het al weer beter en we hebben een gezellige avond. Bij dit kamp zit een grote alligator die kennelijk goed in de gaten houdt of er etensresten de rivier ingaan. Onze Sabina lokt hem als een Boliviaanse versie van Steve Irwin uit het water en speelt een beetje met hem. Hoewel hij ook met grote sprongen naar achter moet als de croq wat al te enthousiast wordt. Hoog in een boom naast het kamp zit opeens een tucan. Deze prachtige vogel met een felgekleurde snavel (bekend van het Van der Valk logo) is behoorlijk zeldzaam en het is prachtig dat we er een zien. 's Avonds varen we weer terug naar ons eigen kamp. Sabina is z'n zaklamp vergeten en in het donker heeft de rit veel weg van een achtbaan. Zo hard mogelijk tusen de bomen door, gelukkig weet ie aardig de weg.

De volgende dag eerst weer naar het andere kamp voor een gezamelijk ontbijt. Het andere stel heeft maar besloten om het na een nacht voor gezien te houden en gaan vanmiddag met ons mee terug. De muggen zijn ze toch wat teveel geworden.
Wij gaan vanmorgen de zijtakken van de rivier verkennen. Het zijn stukjes waar vrijwel geen stroming is en die uiteindelijk weer ergens op de Yacuma uikomt. Prachtige stukjes natuur. We zien nu ook de cappucino apen voor het eerst. Ze zijn wat groter dan die we eerder gezien hebben en erg brutaal. Wat bananen zijn in no-time verdwenen. Een tweede tucan vliegt vlak voor ons over de rivier.
We zien nu ook een hele familie met jongen van de grote knaagdieren. Ze zijn nu wel een stuk schuwer en als we dichterbij proberen te komen rennen ze snel de rietvelden in. Het begint weer te regenen en we gaan terug voor de lunch. Hierna varen we in een uur of twee terug naar het punt waar we opgestapt zijn. Onderweg nog prachtige blauw/gele ara's gezien.
De landcruiser staat al klaar en we gaan de weg weer terug. Het is door de vele regen op sommige plekken een dikke laag blubber geworden en de auto zit van voor tot achter onder. Halverwege gestopt om op piranha's te vissen. Een stuk visdraad met haak en een stukje vlees er aan en dan maar afwachten. Er worden er verschillende gevangen. Het zijn eigenlijk maar kleine vissen maar wel met een bek vol scherpe tanden.
Om een uur of vier terug in Rurrenabaque. In het hostel eerst eens een flinke douche genomen. Al die lagen Deet en dirt er af spoelen. Frist lekker op! 's Avonds met de andere twee pampasgangers uit eten geweest.

Die nacht regent het ook weer heel hard en erg lang. Als we bij het kantoor van Amaszonas zijn blijken de vluchten uitgesteld vanwege het vele water op de startbaan. Er valt eenvoudig nog niet te starten en te landen. We relaxen wat bij het hotel en melden ons om een uur of vier weer bij het kantoortje. We kunnen hier gelijk al inchecken alleen blijkt na enige tijd dat het weer in La Paz nu zo slecht is dat er niet gevlogen kan worden. De vlucht wordt dus gecanceled. Dus weer naar het hostal voor een nachtje extra dan maar. 's Avonds met wat Hollandse lotgenoten zitten te bieren bij een restaurant en dan maar hopen op een nacht zonder regen.

En dat lukt. De volgende dag is het droog en de zon laat zich ook weer zien. Gisteren hadden we te horen gekregen dat we ons om zeven uur moesten melden maar van de andere hollanders hoorden we dat zij nog eerder aanwezig moesten zijn voor kennelijk een eerdere vlucht. Dus wij ook op een vreselijk tijdstip ons bed uit om ook zo vroeg mogelijk aanwezig te zijn. Het mannetje achter het buro wil ons eerst niet inchecken omdat hij ook wel ziet dat we eigenlijk een latere vlucht hebben. Maar we zien op de lijst dat er nog twee stoelen vrij zijn en blijven dus in de buurt. Vlak voor vertrek zijn de personen die eigenlijk mee moeten nog niet gearriveerd en kunnen we toch inchecken voor de vroege vlucht. Inmiddels staat het kantoortje al weer aardig vol met mensen van de vlucht die wij eigenlijk hadden moeten hebben en ze kijken wat beteutert als wij al onze tas in het busje kunnen leggen. Tja, wie als eerste komt...
Iets na achten land er dan een vliegtuig uit La Paz en kunnen we mee retour. Onderweg niet de uitzichten als op de heenweg, het is al weer zwaar bewolkt en regent af en toe. We zijn blij dat we al vliegen want een paar van die buien in Rurrenabaque en er is weer vertraging.

In la Paz is het weer droog en koel, lekker na al die kleffe dagen. We gaan met een taxi naar ons inmiddels vertrouwde hostel en scoren eerst wat broodjes, ham en een fles yoghurt voor ontbijt. Vandaag ook naar het postkantoor gegaan om weer eens onze rugzakken te legen. We hebben namelijk toch nog wel wat kleren die we echt niet meer denken nodig te hebben en inmiddels is er ook al weer een aardige verzameling souvenirs en andere relikwieen. La Paz heeft een opmerkelijk modern postkantoor. Het is alleen wel een expeditie om een pakket verstuurd te krijgen. Allereerst wordt alles wat je verstuurd heel secuur door een vrouw gecontroleerd op drugs. Dan gaan twee dames het keurig inpakken. Onze tas in een doos, heel veel tape om de doos, en een jute zak eromheen die dan op alle randen weer wordt dicht genaaid. Echt een keurig pakketje. Dan weer terug naar het controle vrouwtje voor stempels. Maar je moet eerst je paspoort laten zien. Hadden wij niet bij ons dus ik weer terug naar het hostal, Anita blijft bij pakket, paspoort gehaald, weer naar vrouwtje, alles wat op de doos staat + de paspoortgegevens worden overgeschreven in een boek. Dan gaat ze stempelen, op elke rand en stempel als verzegeling, met stift nog extra strepen zetten, over de rand nog een keer de datum en tijd geschreven en dan is ze klaar. Dan naar het kantoortje ernaast, douane no.2. Weer een groot en gewichtig stempel, ditmaal midden op de doos. Dan naar loket no.8, internacionales, met weegschaal. Hier eerst weer twee formulieren invullen om de inhoud en bestemming aan te geven, dan op de weegschaal, betalen naar gewicht, weer wat nummers op onze doos geschreven en dan kan ie eindelijk op de stapel. Anderhalf uur ater lopen we het postkantoor weer uit, het pakket is onderweg.....