De laatste avond in Sucre maar weer eens naar de Chinees. Als we net zitten loopt de tent geleidelijk aan helemaal vol. En voller dan vol. Elke stoel is bezet. Het blijkt dat iedereen komt om te kijken naar de mega-tv die hier staat. Vanavond speelt Bolivar uit La Paz namelijk tegen Quito uit Equador. En dat alles om kwartfinale in de Copa Americana, zeg maar de latino versie van onze Champions league. 

Het aardige is dat men hier dus bij gebrek aan kroegen kijkt bij de chinees. Het kleine baasje van het restaurant zit op een hoge kruk achter z'n bali naast de tv en heeft een enorme hoeveelheid bonnetjes voor zich liggen waarop hij bijhoudt wat iedereen besteld. Met een rood hoofd en een tevreden glimlach.

En dus hebben wij ook een gezellig avondje want de sfeer zit er aardig in en als Bolivar scoort is het dansen op tafel! Uiteindelijk winnen de Bolivianen met 2 - 1, en als we de kranten een dag later goed begrijpen is dat voor het eerst in een eeuwigheid.
We vervolgen met de bus naar Cochabamba. Gisteren in de stad al geboekt om zeker te zijn van een plaatsje, maar op het busstation blijkt dat er nog wel ruimte genoeg is. We hebben een slaapbus genomen voor deze keer. Tenslotte rijden we 's nachts en dan is het wel lekker als je wat kan liggen. De busterminals komen hier in Bolivia zowaar vrij professioneel over. Op de bovenste verdieping zitten de kantoortjes en je bagage gaat aan de achterzijde van het kantoor zo het dak van de gereedstaande bus op. Of in ons geval aan een haak naar beneden om dan in de bagageruimte onder de bus te verdwijnen. Bij de deuren tussen de wachtruimte staat een bewaker en pas als je bus vertrekt mag je naar de bussen. Tenminste dat is de theorie. We zien regelmatig mannetjes die er niets te zoeken hebben doorglippen...
Maar al deze Boliviaanse efficiency heeft wel z'n prijs want ze hebben hier de "uso de terminal tax" uitgevonden. Twee Bolivianos om door de deur te mogen...
Om zeven uur 's avonds vertrokken uit Sucre. Rond een uur of tien nog een stop bij een vaag wegrestaurant midden in de bergen daarna de hele weg doorgereden. De weg is nog geheel onverhard en slingert met haarspeld bochten door de bergen. Soms rol je je ligsstoel bijna uit. Maar ondanks dit toch wel een beetje in slaap gevallen. In elk geval komt de aankomst als een verrassing. Het is pas vijf uur en we zouden volgens de dames in Sucre rond zevenen aankomen. Lekker snel gereden dus. Maar wat moet je om vijf uur in de stad? We besluiten maar in de betrekkelijke veiligheid van het busstation te blijven en zoeken een bankje. Het is hier evengoed al aardig druk door de lading bussen uit Sucre die hier bijna gelijktijdig arriveren en een hoop mensen zitten te wachten op hun bus die bijna vertrekt. Rond een uur of zes is het licht en tegen zevenen gaan we er maar eens op uit. Een kwartiertje lopen van het busstation een hostel gevonden wat ons wel wat lijkt. Eerst maar nog eens even wat slapen!
Cochabamba is niet een hele fraaie stad. Na Sucre en Potosi ziet het er hier allemaal een beetje verloederd uit. Natuurlijk wel weer een mooi plaza met koele plekjes onder de bomen en verse sinaasappelsapjes want dat hebben ze allemaal. Maar verder niet veel bijzonders. Behalve de markt dan. Er is een enorme markt en vandaag, op zaterdag, is het er loei druk. De hele omgeving van de markt staat vast, rijen bussen en taxi's. Het is weer een erg kleurrijk gezicht met de vele vrouwen in traditionele kleding en er wordt van alles verkocht. Ook de plaatselijke cavia's in geroosterde vorm, een delicatesse hier.
Als we 's avonds op pad gaan om wat te eten valt dat nog niet mee. Bijna alles is gesloten. We gaan maar bij wat straatkraampjes zitten. Natuurlijk weer erg vet maar toch ook wel erg lekker gegeten.
De volgende dag is het zondag vijf december. In Holland natuurlijk een van de hoogte punten van het jaar, maar ook hier in Bolivia een erg belangrijke dag. Het is namelijk de dag van de burgemeester verkiezingen in heel Bolivia. En op zo'n dag blijkt het gehele dagelijks leven stil te liggen. Het is gewoon onwezelijk als je buiten op straat loopt. Alle rolluiken zijn naar beneden, nergens zitten straatverkopers en vooral; er is helemaal geen verkeer. Gisteren nog de hele dag een stinkende, toeterende file in de straat van ons hostel, vandaag is het doodstil en wordt er op straat gevoetbalt. Een heel nieuwe ervaring als we een wandelingetje maken. De stad ziet er zonder geopende winkels en handel op straat nog somberder uit dan gisteren maar de mensen die nu een wandelingetje maken en de kids die voetballen maken het toch ook weer een vrolijk plaatje.