Van Cochabamba naar La Paz, je bent er bijna weer een dag mee kwijt. We klimmen langzaam weer het dal uit waar Cochabamba in ligt en rijden weer de hoogvlakte op. In de middag verschijnen dan in de verte de witte toppen van de bergen in de cordillera Real. Voor het eerst echte hoeveelheden sneeuw op de bergen, in het zuiden was er vrijwel geen sneeuw te bekennen op de toppen.

Na ongeveer een half uurtje door El Alto te hebben gereden, een enorme voorstad van La Paz, staan we opeens aan de rand van de vallei en zien La Paz liggen. Het is een prachtig gezicht. De hele vallei onder ons is van voor tot achter vol gebouwd. Rode baksteen huizen zover je kan zien met in het midden de flats van het centrum. Het is dan nog even afdalen en we staan bij het busstation van de hoofdstad, op 3632 meter hoogte.

Een taxi genomen naar het centrum en bij toeval meteen een fraai hostal ontdekt. Dus hier gelijk maar een kamer genomen. De volgende dag op pad. La Paz is groot en druk. Maar het heeft een groot voordeel, je raakt er niet snel de weg kwijt. Gewoon naar beneden blijven lopen en je komt bij de weg die door het hele dal gaat. We zitten met ons hostel in de toeristen hoek met alle winkeltjes en bureautje's waar je toertjes kan boeken. En die laatste gaan we eerst maar eens even langs want we willen gaan mountain biken. Er is hier vlakbij La Paz nl. een unieke mogelijkheid; van 4700 meter hoogte naar 1100 meter over wat ze hier de "Worlds Most Dangerous Road" noemen. 64 kilometer downhill. Uiteindelijk beland je dan in het bergdorpje Corioco wat een prachtige plek moet zijn om weer even bij te komen. Klinkt goed nietwaar? Een jaar of zes geleden is een Nieuw Zeelander hier begonnen met deze trips en inmiddels zijn er vele toko's die dit aanbieden. We bezoeken er een aantal maar besluiten uiteindelijk toch met "de orginele" in zee te gaan. We hadden nl. al van verschillende mensen gehoord dat het wel in orde was en ook de reisbijbel is erg lovend, Bovendien hebben ze echte goede fietsen en dat is zeker niet onbelangrijk. Dus mee met "Gravity Assisted Mountain Biking". Ons opgegeven voor de trip van morgen.

Vervolgens een rondje langs kerken, plaza's en de kathedraal om uiteindelijk weer bij een ander bureautje te belanden. We willen namelijk over een paar dagen naar de uitlopers van het amazonegebied voor een tocht door de pampas. En aangezien dit een ellenlange bustocht is (ook over dat beroerde weggetje...) hebben we maar besloten te gaan vliegen. En de tickets moeten weer op tijd besproken want het is maar een vliegtuigje formaat bromvlieg, dus die zit zo vol. Reizen is soms ook vooruitdenken nietwaar?
Dus een paar tickets en een driedaagse trip over de pampas geregeld bij bureautje twee. Dan is de dag al weer bijna om. We pakken nog een stukje kerstmarkt... ja, ja ook hier, en belanden dan weer in een restaurantje voor de verfijnde Boliviaanse keuken. Pique macho; veel vlees, vette patat en wat vage groentes. Jammie!

Woensdag 8 december; Downhill!

We hebben een rugzak gepakt met wat spullen voor de komende dagen en laten de rest achter in het hostel. Dan een wandeling door het centrum naar de afgesproken ontmoetingsplaats. Het blijkt dat we met 14 man gaan fietsen vandaag, twee gidsen en een chauffeur met volgbus. De bus staat al klaar, fietsen op het dak. Het is een klein uurtje rijden door La Paz en vervolgens de berg op. Als we boven op de La Cumbre pas zijn wordt er gestopt en de fietsen uitgeladen. Bij opgave hebben we lengte e.d. doorgegeven en er is nu voor iedereen een fiets op maat. Het zijn Amerikaanse mountainbikes met grote schijfremmen. Die zullen we nog veel gaan gebruiken!. We trekken alle kleren aan die we mee hebben want het is nu al aardig koud. Nu nog een veiligheidsvest, fietshandschoenen en een valhelm en we zijn er klaar voor. Een van de gidsen begint dan een uitvoerige uitleg te geven over wat wel en wat vooral niet te doen en dan gaan we op pad.

 
Het eerste deel is nog asfaltweg. Dit is wel lekker om even vertrouwd te raken met de fietsen. We fietsen langs kale berghellingen en belanden al vrij snel in de wolken. Zodra deze weer even verdwijnen kan je even lekker aanzetten en met een noodgang naar beneden gaan.
Nu heet het wel downhill maar dit betekend niet dat je alleen maar achterover hoeft te zitten en te remmen. Er zit nog een leuk stukje bergopwaarts in. Anita is de enige van de dames die op eigen kracht de berg opgaat, de rest beland een voor een in de volgbus. Na dik een uur asfalt komen we bij een splitsing. Dit is waar het spectaculaire deel begint. Vanaf hier zijn ze ook een nieuwe weg aan het aanleggen naar Coroico maar dat gaat nog jaren duren voor die klaar is. We krijgen nog wat bananen en snacks en een nieuwe briefing. Voor dit stuk hebben ze nl. de verkeers regels ook wat aangepast. Je moet nu aan de linkerkant van de weg gaan rijden. Terwijl er normaal gesproken dus gewoon rechts gereden wordt. Dit heeft tot gevolg dat verkeer naar beneden altijd langs het ravijn rijdt en verkeer omhoog altijd langs de rotswand.

De weg is hier niet meer dan twee sporen en voor het grootste deel niet breder dan de breedte van een auto. Passeren kan dan ook alleen op plaatsen waar een kleine verbreding is. Dit is ook het punt waar het regenwoud begint, weelderige begroeing tegen de hellingen en inderdaad ook regen...

Het is een geweldig stuk, je fietst langs enorme diepe ravijnen waar we vaak de bodem door de wolken niet eens zien. Maar echt veel tijd omje daar druk om te maken is er niet want daarvoor ben je veel te geconcentreerd aan het fietsen. Op heel onoverzichtelijke plekken staan mannetjes met zelfgemaakte stopborden. Ze geven het verkeer aan of er gereden kan worden of niet. Ze wonen in kleine hutjes langs de weg en leven van de fooien van chauffeurs.

Een aantal keer gratis douchen door de watervallen die over de weg gaan. En elke keer als er weer een truck, bus of auto aankomt een veilig plekje zoeken om hem te laten passeren. Ergens halverwege een kleine pauze om wat te rusten en een broodje te eten. Langzaamaan kunnen we ook onze kleren weer uitpellen want de temperatuur begint naar mate je lager komt aardig te stijgen. We sjezen verder naar beneden en uiteindelijk fiets je in je t-shirt. Het pad wordt nu weer breder en ook veel stoffiger. De tegemoetkomende vrachtwagens hebben een komplete zandstorm achter zich aan. Een klein dorpje op het laagste punt is het eindpunt. We zijn van 4700 naar 1100 meter gedaald in vijf uur. 64 kilometer lang afdalen. Wat een belevenis! En zonder al te veel uitvallers, slechts een jongen was gevallen en heeft z'n schouder behoorlijk bezeerd. Zelf zitten we onder de blubber van onder tot boven en hebben een zere kont en stramme polsen en schouders van het continu hobbelen over de keien. Maar daar kom je wel overheen!

In het dorpje een biertje van de zaak gekregen ter volbrenging en dan de fietsen op de bus geladen. We rijden met de bus naar Corioco wat zo'n 600 meter hoger ligt. Hier hebben we bij hotel Esmeralda een verlate lunch. We boeken gelijk een kamer in dit hotel want ook de reputatie hiervan is ons al ter ore gekomen op het reizigerspad. Het is een prachtig geheel tegen een bergwand. Met zwembad en mooie tuin. En een werkelijk ongelofelijk uitzicht vanuit de kamer. Je kijkt het dal in en tegen de bergen op die we net zijn afgedaald. Het weggetje slingert tegen de groene bergwand en kleine stofwolkjes geven aan waar auto's rijden. Een heel mooi plekje.
Na ons even flink tegoed te hebben gedaan bij het buffet eerst maar eens een verfrissende douche genomen. Daarna met een aantal anderen die hier ook blijven overnachten een biertje gedronken op deze dag bij het zwembad.

De volgende dag regent het eerst en bestaat ons uitzicht uit plukjes wolken tegen de bergen. We hadden het plan om vandaag een beetje rond het zwembad te verblijven en dan aan het eind van de middag weer met de bus van de organisatie naar La Paz te gaan maar met dit weer heeft dat niet zoveel zin. Dus na het ontbijt rustig de vele vuile was ingepakt en het dorpje ingelopen. Bij een (mini)busgebeuren geinformeerd en we kunnen over een uurtje mee. Het dorpsleven vanaf een bankje bekeken en als het busje arriveerd de tas gepakt. We hebben de voorste twee stoelen en dus een perfect uitzicht. Als we de route die we gisteren zjn afgedaald weer terugrijden zie je pas goed wat je eigenlijk hebt afgelegd. De kliffen zijn toch wel erg stijl! In de diepte liggen af en toe wat restanten van auto's en vrachtwagens en nu zie je opeens de kruisjes langs de weg staan. Gisteren nooit opgevallen. Het is ook niet helemaal voor niets dat ze deze weg de "most dangerous road" noemen. Hoewel de weg op zich wel veilig te nemen is, maar de betuurders van sommige bussen en vrachtwagens houden dezelfde rijstijl aan als in de stad en die rijstijl is dus niet echt veilig. En dus schijnen er jaarlijks heel wat mensen om te komen op deze weg. Gelukkig gaan wij nu omhoog, heel zachtjes dus, en rijden we aan de bergkant. Zonder problemen naar boven dus. In La Paz ergens in een buitenwijk gedropt en dus maar een stadsbusje genomen naar het centrum. In het hostel is ons kamertje nog vrij.