Vertrek uit het nevelwoud. Als we naar de bus lopen jaagt de harde wind door de straten. Het lijkt te regenen maar het is water wat het regenwoud wordt uitgeblazen door de wind. Bijna horizontaal gaat het vocht door de straten.
Als de bus het dorpje uit rijdt is het al vrijwel gedaan met al dat vocht. De wolken verdwijnen en de zon verschijnt. Als we omkijken staat er een prachtige regenboog tegen de heuvel.

Het is een prachtig heuvellandschap waar we doorheen hobbelen. De weg is nog steeds een gatenkaas. Een uur of twee later uitgekomen bij de Panamericana, de “snelweg” die de Amerika's doorkruist. Hier laten we ons afzetten en proberen een nieuwe bus te pakken naar Liberia. Duurt even maar dan stopt er een. Snelle bus en een snelle weg en in een uurtje zitten we in Liberia. Ingechecked bij een hostel ter plekken en gelijk geïnformeerd of er vandaag nog wat te regelen valt om het park Rincon de la vieja te bezoeken. Blijkt niet het geval en dat is jammer want nu moeten we anderhalve dag wachten want morgen is het park gesloten. Hetzelfde moment bedenken we dat we dan beter kunnen doorreizen naar Nicaragua en dan op de terugweg nog eens langs te gaan. Dus ons geld weer opgehaald, taxi genomen naar het busstation en daar de bus gepakt naar de grens.
De grensovergang is weer eens een stoffige chaotische bende vol vrachtwagens en te behulpzame mannetjes. De stempeltjes bij de Costaricanen zijn snel gehaald, dan op zoek naar naar het kantoor van de Nicaraguaanse immigratie. Het blijkt ergens achteraf te staan, lange rijen voor de loketten, dus het duurt even. Maar nadat we 12 dollar de man hebben gelapt mogen ook wij naar binnen. Hoewel eerst nog even op zoek naar de uitgang en het “busstation”. Dat laatste wordt vooral bevolkt door taxichauffeurs die allemaal zeker weten dat er nooit meer een bus komt en dat het een godsvermogen kost om richting Rivas te reizen. Ja ja..., adios.
We lopen maar een eindje weg van deze druktemakers en gaan verderop ons geluk beproeven. Een mannetje komt met de auto achter ons aan en wil na wat gepingel ons voor een heel schappelijke 8 dollar tot bij de ferry naar Omepete brengen. Okidoki. Onderweg ons nog even in Rivas laten afzetten bij een bank waarvan we zeker weten dat de automaat onze pasjes slikt om bij te tanken in Cordobas. En dan naar de ferry om ons te verplaatsen over het Lago de Nicaragua.
Ook hier waait het nog hard en de waterstand van het meer is zo aan het eind van het regenseizoen erg hoog. Gevolg, de golven beuken over de pier naar de boot heen. Het is rennen om droog over te komen. Het is een ferrybootje van niks, dat wordt hossen zo dadelijk op het meer. Maar El Che staat op de brug geschilderd dus we hebben een beschermengel! Voor de zekerheid maar wel even een reispilletje genomen. En een mooie overtocht wordt het. Staan is bijna onmogelijk door het dansen van de boot, dus we blijven maar zitten. Het is overigens wel prachtig helder weer en Isla Ometepe ligt te schitteren in het avondlicht. Het eiland wordt gevormd door twee vulkanen; de Maderas (1394 m) en de Conception (1610m). De laatste is nog actief en heeft een fraai rookpluimpje boven de prachtige kegelvorm staan. Schitterend plaatje tegen de helderblauwe lucht.
Rond het invallen van de duisternis gearriveerd. Snel een hostel gezocht en daar ook wat gegeten. En dan vroeg naar bed, we zijn lekker slaperig na een dag lang reizen.