Vanaf het moment dat we de weg naar de top van de Masaya vulkaan betraden volgt hij ons, onze persoonlijke ranger. Op zijn fietsje, quasi slingerend een meter of 100 achter ons. Kennelijk zijn ze hier niet helemaal gewend aan mensen die naar boven gaan lopen i.p.v. Gemotoriseerd de berg op te knallen. En dus persoonlijke begeleiding vandaag, op een afstandje, dat dan wel...

Vanmorgen eerst een bus genomen richting het nationale vulkaan park. Was een makkie want de ingang ligt aan de Panamericana richting Managua, bussen genoeg in die richting dus. Deze vulkaan is een van de meest toegankelijke in z'n soort, er ligt namelijk gewoon een weg tot aan de kraterrand. En die bewandelen wij dus naar boven, zes kilometer lang. Na een kilometer of twee staat een prachtig informatiecentrum over dit park en vulkanisme in het algemeen. Leuk om even rond te kijken.
Het is een route door een prachtig landschap, door lavavelden en beboste stukken. Er zijn maar weinig andere bezoekers en dus een enkele auto die ons voorbij komt. En ondanks dat het vandaag bewolkt is (erg welkom bij dit soort wandelingen) is het toch prettig om onder de bomen te lopen, scheelt weer een paar graden.
Uiteraard gaat de weg steeds steiler omhoog en als we met rood bezwete koppie's in een mirador zitten te kijken hoe ver nog, lijkt het nog een heel eind. Maar de verrassing is groot als na de eerst volgende bocht opeens de kraterrand opdoemt. Je kan hier over de rand diep de krater inkijken, tussen de rookwolken die opstijgen door. Het stinkt niet echt maar slaat wel op je keel.
Boven op punt naast de krater staat het kruis waar we ons de hele tijd op georiënteerd hebben. En het kan dus nog een mooi stukje hoger. Ditmaal met trap. Het bordje beneden heeft het over “advanture tourism” en adviseert om niet langer dan 20 minuten rond de krater te verblijven. Deze jongen schijnt af en toe nog al een gaswolkje op te burpen wat niet al te gezond is of wat stenen uit te spuwen. Ga dan onder uw auto liggen zegt het bordje, ja ja …
Boven bij het kruis is het uitzicht op de kraters geweldig. Je ziet nu duidelijk dat het er twee naast elkaar zijn en dat er nog een hogere naast ligt. Al deze delen vormden ooit een enorme vulkaan die na een enorme uitbarsting helemaal verdwenen is. Je ziet vanaf deze hoogte goed dat de vulkanen waar we nu op staan eigenlijk in een reusachtige krater van kilometers doorsnede staan. En deze krater was de vulkaan van vroeger. Moet een reusachtig ding geweest zijn.
Naast de actieve krater ligt ook nog een dode, deze beklimmen we vervolgens. De parkwachter die we boven tegenkomen heeft een niet te volgen verhaal waarom we niet het hele pad rond de krater mogen volgen, maar zegt dat het ok is als we tot het uitzichtpunt even verderop lopen. Deze krater is inwendig prachtig begroeid met dichte bossen. Bij het uitzichtpunt zou je een mooi uitzicht moeten hebben op een van de kratermeren verderop maar het zicht is beperkt. Als we hier ons broodje opeten horen we de parkwachter al fluiten, we moeten weer terug. Hij is ons al een eind tegemoet gelopen en staat op een rand te gebaren. Dus maar weer terug gegaan naar het punt aan het einde van de weg. Hier nog wat gedronken en dan weer naar beneden gelopen. Na een minuut of tien verschijnt ons rangertje op de fiets weer. En hij volgt weer keurig de hele weg op een afstandje. Bij de poort uitgezwaaid en de bus gepakt terug naar Masaya. De rest van de dag vooral bezig gewest met al het verloren vocht weer aan te vullen.

De tweede dag in Masaya gaan we naar de Pueblos Blancos, Een aantal kleine dorpjes hier in de buurt. Vanaf het busstation alhier. Je moet je eerst door de locale markt heen worstelen om er te komen. Het busstation is eigenlijk niets meer dan een stoffige kale vlakte met een grote hoeveelheid bussen. Geen enkele vorm van organisatie. Dus maar rond gevraagd en al snel bij de juiste bus beland. Met de eerste klanken van Could you be loved van good old Bob hobbelen we het terrein af.
Een half uurtje reggae later zijn we in Catarina. Het dorp is het meest bekend om 'n uitzichtpunt op het kratermeer en daar gaan we dus eerst heen. Er wordt zelfs entree gevraagd..., maar goed het uitzicht is dan ook prachtig. Verder een rondje door het dorp gewandeld. Het halve dorp verdient z'n geld met het kweken en verkopen van tuinplanten en het is dus net alsof je in een tuincentrum rondloopt. Alleen dan met alleen maar tropische planten (en de onvermijdelijke “Afrikaantjes” die je overal ziet).
Vervolgens doorgelopen naar het dorpje ernaast, San Juan de Oriente. Hier maakt men potten en ander aardewerk. Prachtige dingen gezien maar onmogelijk om mee te nemen..., helaas.
Dan weer een bus ingestapt en naar Masatepe gegaan. Dit is waar de meubelen in Nicaragua vandaan komen. De ene na de andere werkplaats staat langs de weg. Alles wordt onder een afdakje verkocht. Het zijn vooral veel meubelen waarvan wij zeggen dat ze een “koloniale” uitstraling hebben. Veel gewerkt met riet en heel veel schommelstoelen. Als er een nationale stoel zou zijn dan zou het in Nicaragua zeker de schommelstoel zijn. Je ziet ze echt overal. En ze kosten een prikkie, tot je ze naar huis laat sturen..., dus ook maar niet gedaan.
Busje terug naar Masaya gepakt en eerst even siësta gehouden. Vanmiddag is het zowaar weer eens gaan regenen. Hebben we sinds Costa Rica niet meer gehad. Als het maar geen voorteken is want morgen gaan we terug naar Costa Rica!