Van Medellin pakken we de bus naar Armenia. Staat een uur of zes voor, wordt een uur of acht. Maar wel een fraaie rit die eindigt door de koffieplantages van de Zona Cafetaria. De buschauffeur zet ons af bij een splitsing waar we de bus naar Salento kunnen pakken. Was een goede tip want het scheelt zeker een uur reistijd. En dan met een klein busje naar Salento. We doen dit dorpje eigenlijk vooral aan om de lange reis van Medellin naar Popayan te breken, maar het is ook een heel leuke plek om te verblijven.

Bijna op tweeduizend meter hoogte, prachtig gelegen tussen de heuvels. Met een centraal plaza omgeven met zuurstok kleurige huizen. Er is een Hollander sinds een paar maanden een hostel begonnen en daar verblijven we twee nachten.
De volgend ochtend staan we vroeg op om met een oude Willys jeep naar de Valle de Cocora te gaan. Met z'n elfen in en op zo'n oude jeep. De plaatselijke cowboys staan achter-op. De Valle de Cocora is beroemd om z'n wax palmen. Deze enorme palmbomen met een kale stam en alleen een plukje groen bovenin staan verspreid in het grassige groene landschap. Heel bijzonder gezicht. We maken een wandeling door de omgeving. Deze gaat voor een groot deel over paden die de boeren gebruiken om hun vee te verplaatsen en deze zijn diep uitgesleten in het landschap en een enorme blubberbende. Na een half uurtje zitten we onder de prut. Uiteindelijk bij het bos uitgekomen dat deel uit maakt van het nationale park. Het pad passeert hier een aantal maal een rivier en de “bruggen” bestaan uit gladde boomstammetjes naast elkaar. Anita gelooft het wel vanaf hier, ik loop nog een eind de berg op. Er volgen nog een aantal van deze evenwichtsbalken boven kolkend water. Dan gezamenlijk weer terug door het glooiende landschap. In plaats van het pad klimmen we nu over het prikkeldraad en lopen door het grasland. Gaat een stuk beter en je schoenen blijven voor de verandering eens wat schoner. Bij het beginpunt weer een jeepje genomen terug naar het dorp.

Dan naar Popayan. Eerst met de bus naar Armenia, vervolgens een directe bus naar Popayan gevonden. Gaat aardig voorspoedig, al om drie uur in Popayan. Het is een beetje geluk hebben, er zijn veel aardverschuivingen in het berggebied door de aanhoudende regen en als je zoiets treft kan je zo een aantal uur bij je tripje optellen. Maar we treffen het, er ligt her en der wel wat op de weg maar het valt altijd nog te passeren. Later horen we dat de weg van Popayan naar Pasto net een enorme aardverschuiving heeft gehad en voor vier dagen dicht is. Aangezien dit de toegangsweg is naar Equador zitten er nogal wat mensen vast in Popayan.
Het hostel alhier hadden we voor de zekerheid alvast maar gereserveerd aangezien het tegen de kerstdagen drukker wordt en onze aankomsttijd dus nogal onzeker was. Kwam goed uit want ze zaten al vrijwel vol. Eerst een berg wasgoed ingeleverd en dan inkopen gedaan bij de Exito.
De dag er op bezoeken we het stadje. Het heeft een oud stadsdeel met witgeschilderde huizen. We lopen wat langs de bezienswaardigheden en beklimmen een heuveltje in de buurt voor een mooi uitzicht over de stad. Terug in de stad komt er net een processie door de straten, fanfare voorop en groepjes mannen die religieuze beelden dragen er achter aan. Het zijn geen lichte beelden want de mannetjes lopen aardig te zweten …