Dag 9 en 10, een dag in Tatopani en naar Kathmandu...

Tja, een extra dagje dus, in een heel klein dorpje. Het mooie is dat er hier eigenlijk heel weinig te doen is. Dus we kijken maar een beetje naar het dorpsleven van onder een afdakje. Want het is inmiddels gaan regenen, en niet een klein beetje...
Het komt met bakken uit de hemel!
De hele dag dus rond ons guesthousje gehangen. De vrouw van de familie maakt speciaal voor ons zessen elke keer een heerlijke Nepalese maaltijd. En verder doen we wat spelletjes, beetje slap ouwehoeren en het reisverslag van de afgelopen dagen maar eens bijgewerkt. De dag is eigenlijk zo om.

De volgende dag vroeg opgestaan. Dat is niet zo moeilijk want we zitten nog helemaal in ons Tibetaanse ritme en hier loopt de klok twee uur vroeger. We willen graag de bus van 6 uur pakken om lekker op tijd in Kathmandu te zijn. Het is een rit van een uur of vier. De bus komt inderdaad keurig even na zessen langs. Hij zit al bijna helemaal vol, we kunnun nog net zitten. De tassen gaan op het dak. Onderweg stopt hij in vrijwel elk gehucht om meer mensen mee te nemen en als iemand die net is ingestapt na een paar minuten ontdekt dat hij wat vergeten is stopt de hele handel en gaat het mannetje hard hollend de heuvel over terwijl de rest maar even de benen gaat strekken. Ook zijn er een hoop militaire checkpoints onderweg. De hele bus moet dan weer leeg en iedereen moet lopend langs de controle. De bus rijdt door en even later moet iedereen er weer in. Wij kunnen bij dit soort ochtendgymnastiek overigens gewoon blijven zitten. Maar al met al schieten we niet erg op en het wordt nog leuker. We hadden al vernomen dat er langs deze weg nogal eens aardverschuivingen voorkomen en na de zware regens van gisteren is het inderdaad prijs. Een uurtje na vertrek komen we bij de eerste. De weg is kompleet overspoelt door een steenlawine. Het ligt tot een meter of drie hoog. Er staat al een aantal bussen voor ons en een groepje mannen probeert de berg een beetje te vlakken om zo een pad te maken. Onze buschauffeur houdt het al heel snel voor gezien en wil terug dus we halen de spullen er maar weer af. Nog even ruzie gemaakt over het terug te geven geld want ze willen veel te veel hebben voor het kleine stukje wat we hebben afgelegd.
De voorste bus waagt inmiddels een poging maar komt nog niet eens tot een kwart, dit is onbegonnen werk. Ze hebben zeker iets a ls een sjofel nodig om hier wat begaanbaars te maken. Wij houden het voor gezien en gooien de rugzakken weer op en gaan lopend de berg af. Het was ons al opgevallen dat er aan de andere kant van de versperring helemaal geen verkeer staat en de reden zien we als we wat verder de hoek om zijn. Er is nog een landverschuiving! Iets kleiner dan de vorige, maar voor bussen ook nog onneembaar. Hier staat dan ook al een aantal bussen en vrachtwagens te wachten. Twee oude jeeps hebben de berg stenen echter al bedwongen en een van de mannetjes biedt ons aan naar Kathmandu te rijden. Niet eens een woekerprijs dus we zijn er snel uit. Hij rijdt weer terug over de berg stenen en wij laden de bagage in. Dit is wat je noemt een gelukje!
Een half uur rijden en twee checkpoints later is echter weer een aardverschuiving!
Ditmaal zijn het echter geen stenen maar is het een enorme modderberg. Er staat hier aan weerszijde's al een enorme rij bussen, auto's en vrachtwagens en het is een kleine ongeorganiseerde chaos. Gelukkig is ons mannetje vrij mans en hij stuurt in elk geval voorbij de wachtenden (gewoon even voordringen dus) zodat we bijna vooraan staan. Ook hier staat een grote groep die probeert met stenen een begaanbaar pad te maken. Een vracht wagen waagt het en stort zich met een spurt door de massa. Maar hij is veel te zwaar en zakt kompleet weg in de blubber. Alles weer geblokkeerd!
Gelukkig weet een bus die er achter staat hem er weer uit te trekken zodat de doorgang weer een beetje vrij is. Er ontstaat nu een soort recht tibetpeaceGHvan de sterkste toestand waarbij iedereen tegelijk wil. Twee bussen weten met een aanloop al stuiterend en glijdend aan de goede kant te komen. Nu zien ook wij onze kans! De oude jeep heeft met z'n 4wd natuurlijk een groot voordeel en is klein genoeg om net tussen de chaos van bussen door te kunnen. Weer een obstakel genomen!

Nu blijft de weg verder vrij zodat we lekker opschieten. Het is wel ontzettend druk op de weg. De bussen zitten zowel binnen als buiten (op het dak) overvol. Kennelijk wil iedereen na drie dagen verplicht niet reizen er op uit. Om een uur of twaalf dan eindelijk in Kathmandu. We worden keurig in het centrum van Thamel gedropt. Dit is het toeristische centrum van Kathmandu. Een en al hotelletje's, winkeltje's, reisbureau'tjes en restaurantje's. En vooral ook erg druk en lawaaierig. We lopen dus maar wat naar de buitenkant en vinden daar een heerlijk rustige plek; het Tibetan peace guesthouse. Mooie tuin, rustig kamertje. Dit wordt onze plek voor de komende dagen.