De eerste dag begon met een busrit naar Dhunche, een klein plaatsje in de bergen vanwaar de trek begint. Om zes uur 's ochtends ons gemeld bij het grote busstation hier in Kathmandu. Volgens de informatie zou de bus om half zeven gaan. Dit blijkt prima te kloppen alleen is deze al uitverkocht. Dus een uurtje wachten op de volgende bus.

Altijd interessant op een busstation... Zelfs op dit uur probeert het ene na het andere verkopertje ons te interesseren in een nieuw horloge. Ruilen kan ook, mijn Huger "doet" drie lokale digitale wondertjes. Klinkt heel aantrekkelijk, toch maar niet gedaan.

De busrit was er weer een om snel te vergeten. Een afgeladen bus zowel binnen als buiten (op het dak) en een route die met duizend bochten omhoog slingert. De helft van de passagiers hangt uiteindelijk uit een raampje z'n ontbijt aan de vogeltjes te voeren. En ook wij voelen ons verre van fit. De welkome onderbrekingen komen van de militaire checkpoints waar iedereen de bus moet verlaten. Eigenlijk kunnen wij gewoon blijven zitten maar nu lopen we lekker met de rest langs de militairen. Eindelijk frisse lucht en een beetje beweging.
Rond een uur of vijf aangekomen in Dhunche. Hier een guesthouse gezocht en wat gegeten. Vroeg naar bed.

De eerste loopdag. We starten om zeven uur. Eerst een flink stuk gedaald, daarna omhoog. We lopen door dicht bos, langs watervallen en beekjes. Na dik drie uur lopen komen we bij het eerste "theehuis". Hier eens even lekker uitgepuft. Het is flink klimmen het eerste stuk. We zijn gestart op 1950 meter en gaan naar 3250 meter. Onderweg valt er heel wat wild te zien. We zien een groep apen, een soort grote wezels en een hert. De uitzichten in de omgeving vallen tegen want het is erg bewolkt.
Om half twee gearriveerd in Chandanbari op 3250 meter hoogte. Het zijn drie huizen op een heuvel. We voelden ons goed genoeg om nog wat verder te gaan naar de volgende overnachtingsmogelijkheid; Chalangpati.
Na anderhalf uur lopen daar gearriveerd. Inmiddels op 3670 Mtr. hoogte. Hier gegeten en overnacht bij het Kiring view hotel. Later arriveert er nog een grote groep Nepali die op weg zijn naar het heilige meer bij Gosainkund. Ze blijven ook overnachten en dat geeft nogal een rumoer. Er wordt in de slaapkamers gekookt en gepraat en we slapen deze nacht dus niet echt veel.

Dag nummer twee. Weer om zeven uur gestart. Al om 8.15 in Laurabiayak, hier een kopje thee gedronken. We lopen de hele ochtend weer door de wolken. Het is hier weer erg stijl zodat we regelmatig een rustpauze nemen. Toch al om 12:00 in Gosainkunde gearriveerd. Dit zijn een aantal huisjes bij de meren. Een van de meren is een heilig meer en dit is de plek waar de pelgrims naar onderweg zijn. Er staat een tempeltje en er wordt in het meer geofferd.
Je kan de Nepali overigens al van verre ruiken als ze de berg opkomen want ze zitten allemaal op een knoflookdieet tegen de hoogteziekte. Ik heb geen idee of het werkelijk werkt, het stinkt in elk geval wel enorm!
De rest van de dag relaxen we wat bij het guesthouse. En maar hopen dat de wolken verdwijnen en we wat uitzichten krijgen. Maar helaas het gebeurt niet en dus zitten we gezellig rond de houtkachel die je hier in elk guesthouse vindt. Is ook wel nodig want het is rond het vriespunt en af en toe wil je echt wel even doorwarmen. Gosainkune ligt op 4385 Mtr.
Er zijn vrijwel geen andere westerlingen die de trek lopen. Bij de guesthouse's zien ze je dan ook graag komen. De kamers worden al gratis aangeboden zolang je maar in het guesthouse eet.

De derde dag starten we ook weer vroeg. Vannacht niet zo goed geslapen door de hoogte, verder geen problemen met de hoogte. Al voor zevenen lopen we langs de meertje's. Ze liggen er mysterieus bij in in de wolkennevel. Vandaag gaan we over het hoogste punt van de trek, een pas op 4600 meter. Er ligt hier dan ook nog aardig wat sneeuw. Als we op de top zijn komt de zon ook nog even door de wolken zodat het eindelijk een mooi plaatje is. Snel wat foto's gemaakt want het duurt maar even. Hierna daalt de route door een brede vallei. Een pad is er eigenlijk niet meer, het is klimmen over de enorme stenenvelden. Niet gemakkelijk en vermoeiend maar wel erg mooi. Rond de middag bij Phedi. Er staat een stupa ter nagedachtenis aan het vliegtuig van Thai Air dat hier in 1992 tegen de berg vloog. Bij het guesthouse staat een stuk uit de romp. Een beetje luguber maar vanuit het buddhisme begrijpelijk omdat men graag laat zien hoe vergankelijk het leven is. Hier wat gegeten.
Als we weer vertrekken is het inmiddels gaan regenen. De poncho's dus aan en weer een heel stuk klimmen en dalen. De stenen zijn door de regen glad geworden wat het niet eenvoudiger maakt. Rond een uur of vier in Ghopte aangekomen. We zijn de enige gasten in guesthouse "Namaste".

Op dag vier ook weer om zeven uur vertrokken. Na de gebruikelijke pannekoek voor Anita en het kopje thee voor Frank. Meestal gaan we rond een uur of tien ergens zitten en eten wat we zelf hebben meegenomen. We hebben een hele voorraad aan krachtvoer mee. Snickers, blikjes vis en crackertjes.

Het pad is vandaag veel beter begaanbaar dan gisteren. Aardig wat vlakke stukken, we schieten dus ook lekker op. Rond de middag in Mangengoth en dus hier gelijk maar wat gegeten. De maaltijden zijn simpel en varieren van redelijk tot best wel lekker. Maar na een tijd lopen gaat over het algemeen alles er wel in!
In de middag begint het weer te regenen. Het pad wordt weer slechter. Er is hier veel erosie waardoor het pad niet meer is dan een geul waar ook het water stroomt. Je loopt dus in een soort V-vorm van twee meter diep en dat vinden de voetjes niet zo fijn. Rond een uur of vijf in Kutumsang. Een beetje meer bewoonde wereld hier; koeien, geiten en huisjes van herders. Het is ook een plaats waar de Maoisten vaak komen want de muren staan vol met leuzen. De Engelstalige zijn vooral gericht tegen Amerikanen; Yankee go home en dat soort kreten. We hebben ze trouwens nog niet in levende lijve ontmoet hier. Anderen die we gesproken hebben wel, het gevolg schijnt meestal te zijn dat je het bedrag wat je voor je permit aan de regering betaalt ook aan hen moet betalen. We zullen wel zien.
In Kutumsang overnacht. De prijzen voor eten en drinken zijn hier al weer veel lager dan bovenin de bergen. Het guesthouse heeft ook een solardouche. Heerlijk om na al die dagen eindelijk weer eens het zweet van je te kunnen spoelen. een prachtig systeem overigens deze douche's op zonne-energie. Zelfs op bewolkte dagen wekken ze nog genoeg warmte op om redelijk warm te kunnen douchen.

Dag 5. Het regende al vanaf een uur of twee vannnacht en we zijn vandaag dus ook maar wat later opgestaan. Rond half acht werd het gelukkig droog. We lopen nu tussen de terrasakkertje's door en komen langs kleine dorpje's. Nu we lager komen wordt het weer ook wat beter en hebben we weer uitzichten in de valleien. In de middag in Chipling aangekomen. Hier gelunched. We lopen vervolgens van vallei in vallei. Toen we vanochtend de kaart bestudeerden leek het een dag van afdalen te worden maar in de praktijk zit er toch nog heel veel klimmen ook in.
On vijf uur in Chisapani bij een mooie "lodge". Het BBC mount view hotel.

Dag zes. Vandaag weer veel door het bos gelopen. Ook weer in de regen. Nu is het wel overwegend afdalen. De dorpjes worden steeds uitgebreider en uiteindelijk ligt er zelfs een verhard pad met trappen. Als toegift gaan we nog een stuk door een klein nationaal park. Tot onze verrassing moeten we hier bij een legerpost apart voor betalen. Rond half een in Sundarijal, de eindbestemming. Vanaf hier willen we met de bus terug naar Kathmandu. Er is echter weer een drie daagse staking dus het valt nog te bezien of dat gaat lukken. Eerst maar wat gegeten bij een restaurant in de rivierbedding. Als we naar de busstop lopen blijkt er een taxi te staan die wel wil rijden. Dat scheelt weer een overnachting! Officieel mag er van de Maoisten tijdens de stakingen geen verkeer rijden maar een aantal doet het toch. De nummerplaten worden dan afgeplakt of soms voorzien van teksten als "doktor" of zelfs "tourist only". In Kathmandu blijken alle winkels ook gesloten. Zelfs het westerse Thamel ziet er nu meer uit als een ghetto met alle gesloten rolluiken.
Maar wij hebben onze trekking volbracht! We nemen weer een kamer in het vertrouwde Tibet Peace Guesthouse en nemen eerst een douche. Vervolgens met een enorme baal wasgoed naar het wasserijtje verderop in de straat. Het mannetje staat helemaal te glunderen. Zoveel handel in een keer!
Hierna even de mail gechecked en tot slot onszelf getrakteerd op een echte steak, hebben we wel verdient dacht ik !