De ochtend van vertrek staan we al weer ruim op tijd langs de weg. Net als vele anderen overigens want het is hier druk! Vervolgens op miraculeuze wijze de bus gemist. Er komen er twee; beide lossen, laden en vertrekken. En als ze uit het zicht verdwijnen blijkt een van de twee onze bus te zijn geweest. Alleen was 'ie niet als zodanig herkenbaar... Gelukkig staat er nog een man of 20 te kijken of ze water zien branden dus we zijn niet de enige.... Iemand rent snel naar het winkeltje waar de kaartjes worden verkocht en laat de buschauffeur bellen. En na een minuut of 10 komt hij weer de hoek om gevlogen. Alles er in en op pad!

Volgende bestemming is Cabo Polonio, wederom een dorpje aan zee. Om er te komen moeten we overstappen op vrachtwagentjes die de laatste zeven kilometer door de duinen rijden. Er is namelijk geen verharde weg naar Cabo Polonio. Mooi hobbelritje door de duinen. Het laatste stuk gaat over het strand en de vuurtoren van Cabo Polonio komt in zicht. Het dorp ligt op een uitloper van rotsen in zee met aan weerszijde lange brede stranden. Hier krijg je echt het einde-van-de-wereld gevoel! Het is een verzameling hutjes en huisjes aan de voet van de vuurtoren. Elektriciteit is er niet, behalve voor de vuurtoren. De vrachtwagens stoppen in het “centrum”. Een zandvlakte met wat eettentjes en artisanias er omheen. Heel relaxed plekkie met een hoog kunstenaars / hippie gehalte. Kamertje gevonden bij Zorro.
Hier hebben we wel prachtig weer. Strakblauw en een verkoelend windje. We beklimmen de vuurtoren voor een mooi uitzicht over dorp, strand en zee. Een enorme lange smalle wenteltrap naar boven. Daar sta je direct onder de lamp en waait het enorm. Geweldig uitzicht! Vlak voor de kust ligt een aantal eilandjes vol met zeeleeuwen en zeehonden. Je kan ze van boven prachtig zien zwemmen in het heldere water. Aan het eind van de middag hebben we weer ons zwem moment. Het is dan niet meer zo heet en onze witte velletjes kunnen de zon dan net verdragen.... Prachtig rustig zeetje om te zwemmen. Aan de andere kant van het dorp beuken de golven maar deze zijde ligt in de luwte. Enorme stranden met maar een paar mensen.
's Avonds wordt er bij de restaurantjes een enorme partij kaarsen aangestoken voor de verlichting (en een enkele generator...) Wel een goed sfeertje zo!
De sterrenhemel is ook geweldig, zo veel!
De volgende dag lopen we naar de hoge gele zandduinen een paar kilometer verderop. Op het strand ligt geregeld een dooie zeehond. Tientallen gezien. Meestal ruik je ze wel voordat je ze ziet. Wat kunnen die beesten stinken zeg!
Het hoogste zandduin opgelopen. Valt enorm mee, het is heel stevig zand. Je zakt totaal niet weg. Een paar gasten zijn aan het sandboarden maar dat lukt voor geen meter. Het zand is veel te hard.
Weer een mooi uitzicht over de gele toppen van het zand naar de bossen op de achtergrond en het dorpje aan zee. Prachtig plekje dat Cabo Polonio.
Bij vertrek weer de truck genomen door de duinen en langs de weg de bus gepakt naar de hoofdstad, Montevideo.

Montevideo is een betrekkelijk kleine stad, voor Zuid Amerikaanse begrippen dan. Iets van 1.3 miljoen inwoners. Het is dan ook wel aangenaam verblijven in de binnenstad. Niet zo enorm hectisch, is wel goed te doen. We zitten drie dagen in de Ciedad vieja, de oude stad. Klinkt ouder dan dat het in werkelijkheid blijkt te zijn want ook hier kent de bouwdrift geen grenzen. Ze prakken rustig enorme betonnen kolossen tussen de historische gebouwen aan een oud plaza. Maar lekkere dagen gehad. Zijn wezen fietsen over de Ramblas van Montevideo. Een tientallen kilometers lange wandel en fiets boulevard langs de kust en stad. Je moet de ruimte tussen zee en stad wel delen met een zesbaans autosnelweg maar evengoed is het een heel leuk fietstochtje. Lekker relaxed want het is bijna helemaal vlak. Onderweg het marine museum bezocht. Vooral vanwege het deel over de “Graf Spee”. Dit was een van de grootste Duitse oorlogsschepen in de tweede wereldoorlog en deze is vlak voor de kust van Montevideo gezonken. Ooit stak er een heel deel van de toren boven water uit, wij konden net nog iets van de mast zien. De rest is inmiddels weggezakt in de blubber. Het is een prachtig verhaal over marine tactiek, een zeeslag en een bluf spel waarbij de Duitse commandant uiteindelijk zijn eigen schip opblaast omdat hij in de waan is dat er een enorme Britse zeemacht wacht. De regering van Uruguay schijnt het schip inmiddels te willen gaan lichten en James Cameron (Titanic) schijnt er een film over te gaan maken.
Interessant museum.
Verder de stad een paar maal verkend. Carnaval museum bezocht. Was niet heel indrukwekkend. Moet je denk ik een echte liefhebber voor zijn....
Montevideo ligt kennelijk ook op de cruise route. Het viel ons al op tijdens een van de wandelingen door de stad dat er zo enorm veel Amerikaans knauwende vijftigers met korte broek, knokige knieën en bloemetjes shirts rondliepen. Bij de havens zagen we het enorme cruiseschip boven alles uitkomen. En daar komen er zomaar even een paar honderd uit vandaan.
Morgen gaan we weer verder. Naar Colonia, de laatste stop voor Argentinië.