We verlaten de Filipijnen in een vliegtuig wat misschien voor een tiende gevuld is. Het is een cheapy, dus geen maaltijden aan boord. Het cabinepersoneel heeft dan ook al snel niets meer te doen en besluit er een verloting tegen aan te gooien. Er wordt telkens een getal en een letter getrokken, wat dan tezamen een stoelnummer vormt. Geweldig idee in een vrijwel leeg toestel! Het wordt dan ook onbedoeld erg grappig. Oneindig nummers trekken die niet bezet zijn...

Kota Kinabalu verlaten we de volgende ochtend al weer. We hebben een trip geboekt naar Kinabatangan en gelijk maar vervoer erbij geregeld. Dus comfortabel met een minibusje richting het oosten. Het landschap waar we doorheen rijden is al even bedroevend saai als ik me herinner van het vaste land van een tijd geleden; palmplantages zover je kan kijken. Het was wellicht wat naïef maar ik had gehoopt toch al wat jungle te zien, al was het maar in de verte. Maar het zit er hier niet in, met militaire precisie zijn alle heuvels gestript en voorzien van palmbomen. Er staat vrijwel niets anders meer over een stuk van 250 kilometer. Pas als we aankomen bij de Kinabatangan rivier bij Bilit waar we de komende dagen gaan verblijven verschijnt er wat bos. Godzijdank.

We gaan met een bootje naar de overzijde waar de “Nature lodge” zich bevindt. Slogan van deze toko: It's a jungle out there! Even een inleidend praatje, de tassen in onze cabin gelegd en dan met een bootje de rivier op. Het is momenteel hoogseizoen in Maleise en dat is goed te merken. Maar liefst vijf bootjes varen uit, alleen al van onze lodge. Er zullen zich er nog heel wat bijvoegen op de rivier. We varen eerst een eindje over de Kinabatangan zelf, dit hier al is een brede rivier. Af en toe zien we in de bomen langs de rivier al wat Makaken en neushoornvogels. Maar het wordt pas echt mooi als we een veel smallere zijrivier op gaan. Hier wemelt het van het dierenleven. We zien een urang utan, bomen vol neusapen, makaken en leaf monkey's, otters, mangrove slangen, krokodillen, varanen en heel veel verschillende vogels. Vooral diverse soorten prachtige neushoornvogels. De olifanten zitten op dit moment jammer genoeg nog te ver weg.

We maken vier van deze boot tochtjes, 2x om zes uur 's ochtends en twee keer aan het eind van de dag vlak voor het donker wordt. Iedere keer valt er weer een hoop te zien. Helaas is ook deze “jungle” maar heel summier. De strook bos langs de rivier is soms zo smal dat je de palmplantages er vaak doorheen ziet, soms staan ze gewoon tot aan het water. En oorspronkelijke jungle is het ook al niet meer, twintig jaar geleden is ook dit allemaal gekapt. Het is een heel jong bos zonder hoge bomen. Om echte jungle te zien moet je dus nog veel verder het binnenland in.

Ondanks deze vrij trieste constatering was het toch een leuk tripje. We maken nog wat jungle wandelingen. Een keer overdag, twee uur lang door twintig centimeter modder stappen. Vond Anita geweldig. En twee keer 's avonds. Deze waren wel interessant. Veel insecten, hagedissen, slapende vogeltjes en een slow lori (aap) gezien.

Vervolgens naar Sandakan gegaan, de tweede stad van Sabah. Het is een aardig stadje aan zee. Niet heel bijzonder maar het heeft in elk geval wat leuke restaurants met terrassen aan zee. De dag er op met de lokale boemelbus naar Sepilok. Natuurlijk om het Orang utan rehabilitation centre te bezoeken. We blijven hier twee nachten en hebben een lodge vlak bij de ingang gevonden met zwembad! En een kamertje met fan is gewoon nog betaalbaar!
Prachtige plek met een enorme tuin met vijvers en bloemen. En natuurlijk dat zwembad, erg aangenaam! De eerste dag vooral veel in het water gelegen. Het is hier momenteel ook aardig heet; 33 graden.

De volgende dag meteen als het Orang utan centrum opent naar binnen gegaan. We zijn de eerste. Voor even is het een oase van rust als we over de boardwalks door het bos wandelen. Een moeder met jong zit in een nest op een meter of vijf van de boardwalk. Prachtig gezicht. Tijdje van genoten. Dan het rondje langs de voederplek volmaakt en eerst weer bij de entree een permit geregeld om later de wandeling door het bos er achter te mogen maken. En dan weer opnieuw de boardwalk op richting voederplek. Nu echter niet meer alleen maar in een lange rij want inmiddels is het druk. De moeder orang utan zit nog steeds met hummel op haar nest maar niemand die het ziet. De hele massa heeft maar een doel; de voederplaats.
Bij de voederplaats is het inmiddels vol. Ongelooflijk wat een mensen. En het lijkt wel of de helft Hollands is. Zodra de verzorger met fruit komt verschijnen er een aantal orang utans, waaronder de moeder met jong. Ze komen via kabels die tussen de bomen zijn gespannen naar het platform. Even buikje vol eten en dan weer terug naar de bomen. Een groep makaken werkt het restant nog even snel weg. Einde voorstelling.
Wij gaan nu naar de achterzijde om de “bird watchers walk” te gaan lopen. Het is een smal pad van een kilometer wat uitkomt bij een ingestorte uitkijktoren. Overigens geen vogel gezien! Dan hetzelfde pad weer terug. Na een minuut of vijf ontdekken we twee orang utans in de struiken vlak langs het pad. Ze komen nieuwsgierig op ons af. Prachtig moment, midden in het bos alleen met twee orang utans! Ze komen heel dichtbij en volgen ons als we langzaam teruglopen over het pad. Na een minuut of tien komen we twee Duitse meiden tegen die de wandeling ook maken. Even gewaarschuwd; twee orang utans, lopen achter ons aan, houdt afstand. Maar de Duitse doos denkt dat ze Diane Fossey zelf is en blijft staan om ze te laten naderen. En die kans laten ze natuurlijk niet onbenut. Eentje klimt tegen haar op en grijpt de camera en begint er lekker op te kluiven. Maar het koordje zit nog om haar pols dus meenemen kan hij hem niet. Vervolgens pakt hij het mapje wat aan een touwtje om haar nek hangt en begint er flink aan te trekken. Inmiddels vindt de Duitse deze aanranding al lang niet meer grappig en begint in paniek te raken. Ze probeert hem af te schudden maar dat lukt natuurlijk never-nooit. Dus heb ik maar geprobeerd poot voor poot haar te bevrijden maar dat was weer de kans voor orang utan nummer twee die nu bij mij aan m'n benen hangt. Snel onze camera aan Anita gegeven voordat 'íe ook in een orang bekkie verdwijnt. En dan geprobeerd mezelf weer los te maken van de oranje aap. En dat valt dus echt niet mee, ze zijn lompsterk! Uiteindelijk laat hij even los en weet ik weer weg te lopen. De Duitse komt uiteindelijk ook los en rent helemaal in tranen de berg op. Doos.
Uiteindelijk wandelen de twee helemaal mee tot aan de entree van het centrum. Niets geen kwaad in de zin, alleen weten ze dat er altijd mensen zijn die voedsel meenemen en daar werd de Duitse even op gecontroleerd. Op z'n aaps. Bij het restaurant eerst wat gegeten en vervolgens de film over de opvang bekeken. Dan terug gewandeld en wat gezwommen.
De volgende stop is bij Mt. Kinabalu. De enorme granieten puist die het dak van Borneo vormt. Je ziet hem al van verre staan. Het is een eenzame hoge berg, alles er omheen is slechts heuveltjes in vergelijking tot de Kinabalu.
We zitten in een lodge langs de weg vlakbij de ingang van het nationale park. Prachtig uitzicht over de omgeving. De heuvels staan hier vol met groentes. Van alles wat in de verzengende hitte van het laagland niet overleeft groeit hier als kool. Het is dan ook een heerlijk klimaat, een graad of twintig en een lekker windje. 's Avonds wordt het gewoon koud, voor het eerst sinds tijden weer eens een trui aan gedaan.

We hebben besloten de beklimming naar de top te laten wat hij is en gewoon een dag door het nationale park te wandelen. Het is echt heerlijk lopen hier, in de schaduw van het regenwoud met de aangename temperatuur op deze hoogte. We lopen de Liwagu trail langs de gelijknamige rivier. Mooie route met af en toe fraai uitzichten over het regenwoud tegen de helling van Mt. Kinabalu. Op het eindpunt via de verharde weg weer terug gelopen naar de entree.