Vandaag gaan we reizen van Almaty naar Karakol. En dan niet via Bishkek, maar via Kegen en door de Karkara valley. Met grensovergang in ‘the-middle-of-nowhere’. Via internet hebben we vooraf een ‘mannetje-met-auto’ geregeld en keurig op de afgesproken tijd staat Sergei op de stoep. Met Mitsubishi 4WD bussie om ook de slechte stukken door te komen.

De eerste paar uur zijn niet echt boeiend. Een niet echt heel fraai landschap en een eindeloze reeks benzinestations. En heel veel zeecontainers als schuurtje, woning werkplaats. Kennelijk zijn die hier goed te begaan want er staan er echt mega veel. Soms gestapeld en weer met wanden en een dak er tegenaan gebouwd om een loods te creëren. We drinken nog wat koffie langs de weg bij het laatste tentje voor lange tijd en Sergei gaat alvast aan de shaslik om 10 uur s ochtends. Ons wat te vroeg, doe toch die koffie maar!
En dan keert de ruimte terug en rijden we over de steppe. Eindeloze vergezichten met wat heuvels en groepjes paarden. Na een uur of drie komt de afslag naar de Charyn Canyon. De weg naar de canyon is onverhard en Sergei gaat eens even lekker los. We vliegen over de hobbels en ribbels. Opeens staat er een slagboom met huisje in de vlakte en zijn we bij de toegang aangekomen. Entree betaald met nog wat extra om ook door de canyon zelf te mogen rijden. En dan op pad. Om in de canyon te komen moet je een heel steil stuk af met enorme gaten. Maar het gaat goed, blij dat we hier niet tegenop hoeven zeggen we nog…
De canyon is eigenlijk een veel kleinere versie van de grote broer in Amerika. Maar juist door de kleinschaligheid op z’n eigen manier ook heel fraai. Het pad slingert tussen de rotsformaties door en soms zelfs er doorheen als moeder natuur een soort tunneltje heeft gecreëerd. Het bussie past er net doorheen. Aan het eindpunt stroomt de rivier en gaan we gelijk maar even lunchen.
Inmiddels heeft onze piloot een nieuw klusje want de auto raakt oververhit en al snel blijkt dat de koelvloeistof weglekt. Hij trekt gereedschap tevoorschijn en gaat met ontbloot bovenlijf de strijd aan. Er wordt van alles losgehaald maar kennelijk kan hij er niet bij de oorzaak komen. Gelukkig staan we bij de rivier en liggen er hier zat afvalflessen en dus kunnen we de radiator vullen en een voorraadje meenemen voor onderweg.
En dan weer terug, want het blijkt dat de weg in ook de weg uit is. En dus moeten we de megasteile helling gaan nemen. De eerste poging strand al op een derde als de wielen totaal geen grip meer hebben. We rijden een eindje achteruit de helling weer af en hij gaat wat rommelen met de wielen want kennelijk werkt de 4wd niet goed. En gelijk al wat water bijvullen want het is al weer nodig.
En dan de volgende poging. En we komen een heel eind maar een meter of 10 onder de top houdt het op. Nu ziet het er wel een beetje tricky uit en gaan wij het wel even van buiten bekijken want dit stuk is echt heel steil ik hoef er even niet in te zitten als ‘ie naar beneden schuift. Snel ook maar wat grote stenen achter de wielen gelegd en Sergei gaat weer een poging wagen. Het wordt zo niks want de wielen slippen veel te veel op de zanderige rotsen en we hebben kennelijk maar een 3wd want een van de wielen doet niet mee. We leggen een paadje van vlakke stenen voor de wielen zodat ze hopelijk wat meer grip hebben. En dan met veel steken en wrikken komt er toch zowaar weer beweging in en met z’n laatste pk’s komt het wagentje boven!
We hebben wel meteen een nieuw probleem want de motor is natuurlijk enorm heet geworden na deze prestatie en vrijwel als ons meegebrachte water gaat er over en er in om hem weer af te koelen. En dan rollen we weer. Eerst het onverharde pad weer langs en dan weer de weg op richting Kegen. De weg is nu weer aardig vlak dus kennelijk hebben we voldoende koeling met de wind om in elk geval een heel stuk te rijden. En door een mooie desolate omgeving. Er is hier eigenlijk vrijwel niets. Bij een paar huizen en een restaurant stoppen we even om de watervoorraad weer even bij te vullen in een beek. En dan weer verder.
Kegen is het laatste plaatsje voor de grens. Echt zo’n einde van de wereld plek. Er staan een paar andere backpackers de vervoer zoeken naar Karakol en die nemen we maar mee. En dan het laatste stuk naar de grens. Inmiddels is het weer omgeslagen en stort het werkelijk van de regen.
De grenspost staat helemaal verlaten op de vlakte. Gelukkig is er iets van een afdak waaronder we kunnen uitstappen. Het is nu verrekte koud geworden. In een sprintje naar het loket van de Kazachse douane. De stempels worden gezet en het is weer rennen terug naar de auto. Dan een meter of 10 doorrijden naar post van Kirgizië waar het ritueel zich herhaald. Gelukkig doen ze hier niet moeilijk en worden de stempels gelijk gezet. Kyrgystan here we come!
Het is dan nog een 50 kilometer naar Karakol. Door de Karakara vallei, vernoemd naar de kraanvogels die hier massaal neerstrijken, en bekend om z’n groene schoonheid. Maar we zien er niet veel van want het zicht is heel beperkt. Het blijft regenen tot vlak voor Karakol. In Karakol laten we ons droppen bij het Riverside guesthouse. Het is inmiddels half zeven, we zijn bijna 12 uur onderweg geweest!