Overigens valt dat met die tegenliggers erg mee want zodra je Yangon verlaat verdwijnen ook de auto's uit het straatbeeld. Af en toe zie je er natuurlijk nog wel eentje maar veel meer zijn er de ossenwagens. Ze zien er uit zoals je ze bij ons nog wel eens in musea ziet. Hele brede wagens met van die enorme spakenwielen. En twee ossen met enorme hangkinnen ervoor. Je ziet ze echt overal en er is naast de weg een apart "ossenkarrenspoor" zodat ze de vooruitgang in dit land niet in de weg staan. De grootste obstakels onderweg zijn trouwens nog de tolpoortje's. Het passeren gaat dan nog wel snel, maar er staan er zo veel! Bijna elk kwartier doemt er weer een slagboom over de weg op. Kost bijna niets (een duppie) maar ze gaan op een gegeven moment wel irriteren.
Onderweg ook nog een oorlogsbegraafplaats bezocht. Hier worden de 27000 herdacht die vielen tijdens de 2e wereldoorlog aan de zijde van het (toen nog) British empire. Heel veel Indiers en Afrikanen en natuurlijk veel Britten. Mooie en indrukwekkende plek.
Ook inmiddels onze eerste lekke band gehad. Maar hij had hem snel gewisseld. Het busje waar we mee rijden staat aan de achterzijde overigens vol met jerrycans met benzine. Deze schijnt nl. ongeveer 3x duurder te zijn landinwaarts dan in Yangon dus onze handige henkie heeft gewoon een voorraad voor de hele rit meegenomen.
De eerste overnachting in Pyaye een plaats ongeveer halverwege Bagan. Hier nog de plaatselijke tempel bezocht. Lijkt erg op de Shwadagon in Yangon.

De tweede dag onderweg veel regen. Het is tenslotte regenseizoen. Ergens halverwege is de weg opeens geblokkeerd door een brede rivier. Normaal gesproken een gemakkelijk met de auto te passeren beekje, nu een wilde stroom. Er staan inmiddels al aardig wat auto's en bussen te wachten. Onze chauffeur wil eigenlijk een uurtje wachten totdat het water wat gezakt is, maar veranderd van mening na een gesprek met wat mensen uit de buurt en het zien van de donkere wolken in de heuvels die waarschijnlijk nog meer regen gaan brengen. De lokale tractor is inmiddels in stelling gebracht en het busje wordt er met een staalkabel aangeknoopt.
De tractor zal geen probleem hebben in het water maar we vragen ons af of het busje niet als een dobbertje er achter aan zal gaan...
Maar al te veel tijd om te piekeren is er niet want de tractor geeft gas en we gaan het proberen! Het busje wordt inderdaad door de stroom heen getrokken en hobbelt en bonkt wat over keien. Het is wel een kleine sensatie, overal wildstromend water om je heen en aan de voorzijde een traktor vol met Birmezen die voor wat extra gewicht moeten zorgen en die allemaal aanwijzingen staan te geven aan onze chauffeur hoe hij moet volgen.
De overkant wordt veilig bereikt en de staalkabel kan weer los. Het kost wel even 5000 Kyat (5 euro) maar dan sta je dus wel aan de overkant! Als we wegrijden blijkt dat ons busje deze slok water wel erg royaal vond want hij begint te hikken en te sputteren. De motorkap gaat open en er wordt wat gerommeld met luchtfilters en na wat duwen krijgt hij er zowaar weer zin in. Op voor de laatste etappe!
We krijgen weer aardig wat buien onderweg maar zijn toch nog redelijk vroeg in Bagan.

Op pad in Bagan.
We gaan vandaag Bagan bekijken. Bagan is een heel bijzondere plek. Er is hier zo'n 1300 jaar geleden een enorme verzameling tempels, pagode's en stupa's op een tiental vierkante kilometer gebouwd. Als je door het plaatsje loopt zie je links en rechts al restanten van tempels maar het merendeel staat in de akkers om het plaatsje heen. Totaal zijn het zo'n 2400 stuks. Je zou in Nederland alle middeleeuwse kerken op een kleine oppervlakte bij elkaar moeten zetten om iets vergelijkbaars te krijgen.
Ze zijn bijna allemaal gemaakt van rode baksteen en in de meeste staat een buddhabeeld. Ook zijn er nog mooie orginele wandtekeningen te zien. Er is al heel veel gerestaureerd onder toeziend oog van Unesco, het plaatsje staat op de werelderfgoedlijst. Hopelijk is het allemaal niet voor niets want dit gebied wordt nogal eens getroffen door zware aardbevingen die ook de oorzaak van de meeste eerdere beschadigingen waren.
We hebben bijna overal de tempels helemaal voor onszelf want er zijn erg weinig andere touristen. Het is nu regenseizoen en dat schrikt toch erg veel mensen af. Het enige "nadeel" is dat we nu ook alle vrouwtje's die met hun handeltje bij de tempels staan voor onszelf hebben en we krijgen dus alle aandacht.
Sommige van de tempels hebben het formaat van een kleine kathedraal, kompleet met enorm hoge gangen en gewelven. Boven in de donkere hoeken zit het vol met zwaluwen en vleermuizen en de vloeren liggen vol met stront. En aangezien je deze tempels alleen op je blote voeten mag bezoeken is het geregeld springen voor een schoon stukje vloer!
Het hebben van eigen vervoer komt nu ook weer erg goed van pas. de tem-pels liggen dan wel niet heel erg ver van elkaar maar in de hitte van de dag zijn het toch nog vermoeiende wandelingen. En wij rijden gewoon heen en weer!
We hebben hier de hele dag doorgebracht. Aan het eind van de dag een van de hoge tempels beklommen voor een mooi uitzicht over de vallei tijdens de zonsondergang.

De vierde dag gaan we van Bagan naar Mandalay.
We reizen eerst naar Mount Popa. Deze berg ligt als een soort Kilimanjaro midden in een verder vrij vlak landschap. Hij is alleen lang niet zo hoog, zo'n 1400 meter. Op een hoge rotspunt staat een tempel en via een lange trap kan je naar boven klimmen. Het is verworden tot een toeristische attractie met allerlei winkeltjes in het dorpje beneden en langs de trap omhoog. En er zijn apen, overal waar je kijkt zijn apen. Ze worden gevoerd en zijn dus heel tam en ERG brutaal. En de aapjes zijn nog lang niet zindelijk en de trappen liggen dan ook geregeld vol met apestront. En aangezien je ook hier op blote voeten moet lopen....
Maar uiteindelijk boven wel een mooi uitzicht over de omgeving. De rest van de dag verder kwijt aan reizen naar Mandalay. Hier om half zes gearriveerd.
Intrek genomen in het Garden hotel, met tv en dat is belangrijk want er wordt gevoetbald vannacht. Vlak in de buurt een lekker chinees restaurant ontdekt, Min min. En ze hebben hier van die overheerlijke fruitjuice's!
We hebben hier in Mandalay, en trouwens ook in de rest van Myanmar, minstens drie keer per dag dat de stroom uitvalt. Het schijnt dat het electriciteitsnet van Myanmar nogal gammel in elkaar zit en vooral 's avonds kunnen ze ook de vraag naar stroom niet aan. En dus zitten we geregeld in het donker. Maar de meeste winkels, restaurants en hotels hebben zo hun eigen back-up geregeld. Ze hebben elk hun eigen generator, maatje kleine auto, op de stoep staan. In sommige straten staat het er vol mee. Je weet gelijk wanneer de stroom weer eens is uitgevallen want dan staan ze met z'n allen te ronken.
Midden in de nacht gewekt door het speciaal voor dit geval aangeschafte wekkertje. Het is voetbal tijd! Even lijkt het op niets uit te lopen want de tv vertoont niets dan ruis. Maar na een minuut of 10 wordt de zender opeens ingeschakeld, kennelijk was het mannetje in slaap gevallen... De eerste minuten dus gemist... maar de rest van de wedstrijd met kromme tenen gezeten. En dat was niet van de spanning! Godzijdank was daar dan Ruudje van N. zodat we morgen in elk geval nog met opgeheven hoofd over straat kunnen. Want je wordt hier iedere tien minuten naar je nationaliteit gevraagd en als ze horen dat je uit Holland komt gaat het gesprek in no time over voetbal. Want "we" zijn hier nog altijd een van de favorieten!

Dag 5, op route in Mandalay.
Vanochtend eerst op het handicraft pad. We gaan langs een straatje waar uit marmer buddhabeelden worden gemaakt. Het zijn enorme beelden van soms wel drie meter hoog. Een enorm werk om zo'n beeld uit te houwen. Maar er zijn natuurlijk ook kleinere beeldjes die wel in een tas passen en zo zijn wij nu de trotse bezitters van een budhakop. Een kleintje maar, en zelfs deze weegt al aardig. Dat worden weer flinke verzendkosten!
Vervolgens langs een zaak met houtsnijwerk. Hier een enorme (nou ja) olifant van teakhout gekocht. En die weegt ook behoorlijk. Ik denk dat dit ons grootste souvenir ooit is. Maar ja, aangezien we sinds kort toch ultralicht reizen kon er wel weer wat gewicht bij.
Ons eerste culturele bezoekje van vandaag is aan de U-bein brug. Dit is een enorme lange teakhouten brug over een meer. In totaal is hij 1.2 Km. lang en daarmee de grootste teakhouten construktie ter wereld. Hij is zo'n 200 jaar geleden gebouwd uit hout van een oud paleis en staat sindsdien ongewijzigd in het water. Er zijn wel kleine stukje's gerenoveerd (helaas met beton) maar het grootste deel is nog geheel orgineel. En dat is weer goed nieuws voor onze olifant! (waar zou die over 200 jaar staan...)
We zijn de brug overgelopen naar de overkant. Overal zie je mannen met bootje's, netten en hengels vissen in het meer. Aan de overzijde is een klein dorpje met een tempel. Aangezien we nog niet helemaal tempelmoe zijn hebben we deze ook nog maar even bezocht. Mooie oude wandschilderingen.
Hierna naar de oever van de Ayeyarwadi rivier gereden. Met een pontje naar de overkant gegaan en daar een paard-met-wagen gecharterd voor een rondje sightseeing in de velden rond Mandalay. Onderweg een enorm teakhouten klooster bezocht. Het wordt niet meer gebruikt maar ziet er nog heel indrukwekkend uit. Verder nog een oude uitkijktoren die al minstens zo scheef staat als die van Pisa en nog een grote tempel. En na een uur of twee stonden we weer bij de oever van de rivier. Het was een heel relaxed tochtje. Voor ons althans want het paardje stond behoorlijk te hijgen. Het is vandaag dan ook weer een erg warme dag. Die avond weer lekker gegeten en sapjes gedronken bij onze favoriete sapjes-chinees.

Vandaag gaan we naar Mingun, een van de oude plaatsen in de buurt van Mandalay. We zijn gestart met een boottocht over de Ayayarwady rivier richting Mingun. Op de boot een Canadees en een Frans stel ontmoet. Gezellig even kleppen!
Het is een leuke boottocht door de delta van de rivier langs vissersdorpje's en rietvelden. In Mingun aangekomen staat er al weer een legertje vrouwen met handelswaar op ons te wachten. Het is tenslotte laagseizoen dus ze weten dat wij hun enige kans zijn. En dat weten wij ook dus de eerste meters even stevig doorstappen!
In Mingun staat wat ooit de grootste stupa van de wereld had moeten zijn. Het had een bouwwerk van 150 meter hoog moeten worden maar na 29 jaar bouwen overleed de koning die de opdracht had gegeven en is het geheel nooit afgemaakt. Maar zelfs nu is het een enorm gebouw. Of eigenlijk een enorme berg bakstenen, want na een zware aardbeving in 1840 is er een deel ingestort en zijn er grote scheuren ontstaan. We zijn naar de top geklommen en hadden een prachtig uitzicht op de rivierdelta. Maar ook hier mag je geen schoeisel dragen en de stenen zijn vaak gloeiend heet door de zon. De voetje's worden al aardig gevoelig!
Mingun heeft ook de op een na grootste bel ter wereld. Hij is vier meter hoog en vijf meter breed. Een enorm ding. Valt absoluut niet in beweging te krijgen. Je kan met een grote houten stam de bel luiden. Boooooooooiiiiiiiiiiinggggggg !!!!
Tot slot een helemaal witte tempel bezocht met een bijzondere vorm, heel apart.
Rond een uur of een weer met de boot terug gevaren. Dit was een erg lekker en leuk tripje; relaxed varen en wat leuke sites bij elkaar.
Terug in Mandalay eerst uitgebreid gegeten en daarna terug naar het hotel. Even onze spullen bijeengepakt en vervolgens de rest van de middag bij onze favoriete chinees zitten schrijven en sapjes en icecappucino's drinken.

Van Mandalay naar Pyin u lwin
We rijden al weer vroeg door Mandalay. De ochtendspits is in volle gang. Hoewel deze voor 80% uit fietsers bestaat is er af en toe toch geen doorkomen aan, ze krioelen aan alle kanten over straat.
Als we de stad uit zijn komen we al snel in de heuvels. Het is een mooi lansdschap. Na een uurtje of wat zijn we bij de eerste stop voor vandaag; de Anasikan waterval. Het is zo'n drie kwartier afdalen van de weg naar de waterval. Het hele pad krijgen we gezelschap van drie dametje's die ons aan alla kanten willen bijstaan. Anita wordt bijna naar beneden gedragen!
De waterval is groot en woest. Het is regenseizoen en dat is duidelijk te zien aan de hoeveelheid die naar beneden stort. Er hangt een dichte nevel van het opspattende water. Gezien het vochtgehalte hier dus niet al te lang gezeten en weer het pad naar boven opgezocht. Het was een stevige klim die weer de nodige zweetdruppeltje's op het voorhoofd bracht.
Pyin U Lwin is een plaatsje wat op zo'n 1300 meter hoogte in de heuvels ligt. En door die hoogte is het hier aanmerkelijk koeler. Het is vanmiddag geheel bewolkt en af en toe valt er een bui en dat maakt dat het zelfs een beetje koud is. En aangezien onze gardrobe nogal beperkt is op dit moment trekken we maar twee t-shirts over elkaar aan. Hier in Pyin U Lwin is ook een "hillstation" van de Engelsen geweest en er staan heel wat mooie koloniale gebouwen en een echte clocktower. Er zijn hier ook heel veel Nepali en Indiers wiens voorouders dienden in het engelse leger en die nadat de engelsen vertrokken zijn achtergebleven. Verder hebben de paardenkoetsjes ook een heel speciale uitvoering. Waar het vandaan komt zijn we niet achter gekomen maar het zijn een soort miniuitvoering van de koetsen die je ziet in wild-west films. De koetsier hoog op de bok en het koetsje zelf in flitsende kleuren geverfd.
De engelsen hebben hier ook een botanische tuin aangelegd en die hebben we 's middags bezocht. Een prachtig park, perfect onderhouden. Veel mooier dan we eigenlijk verwacht hadden. Een enorme diversiteit aan bomen en planten.
De volgende dag ook in de omgeving van Pyin U Lwin doortgebracht. Eerst de Maha Nan Damu grot bezocht. Een grote lange grot waar een rivier doorheen stroomt. Tussen de Stalagmieten en -tieten staan allemaal boeddhabeelden. Darbna naar nog een watervalletje in de omgeving. Het weer is nu vrij beroerd geworden met een hoop regen dus dit was een kort bezoekje. Je kan wel merken dat er hier een ander weer is dan in de lager gelegen gebieden. Daar zijn de buien tijdens het regenseizoen kort en hevig, hier kan het heel lang miezeren.
Die nacht gaat om een uur weer het wekkertje; voetbaltijd!
Het was weer ouderwets genieten tegen de Tsjechen al is de uitslag dan iets minder plezant...

In Pyin U Lwin hebben we ons programma een beetje omgegooid. We wilden eigenlijk met de trein naar Hsipaw maar bij nader inzien zagen we een dag heen en een dag terug treinen naar een plaatsje waar verden niets te doen is toch niet zo zitten. De treinreis zelf schijnt wel mooi te zijn maar twee dagen vonden we toch wat te veel.
Dus op naar de volgende bestemming; Kalaw. Dit is ook een bergdorpje en in de heuvels hieromheen kan je mooie trekkings maken naar de minderheden dorpje's.
We waren nog geen vijf minuten in ons hotel in Kalaw of een gids diende zich al aan. Aardige man dus we wagen het er maar op. Nog wel even de regenclausule opgenomen; als het stort uit de hemel wordt er niet gelopen!
De volgende morgen om negen uur vertrokken, het is droog maar daar is dan ook alles mee gezegd. zwaar bewolkt weer met af en toe een heel klein beetje zon.
We lopen met onze gids over smalle paden naar een van de dorpje's. De heuvels zijn deels platgebrand om akkertje's te creeren. Er wordt vooral mais, rijst en thee verbouwd, maar ook de bladeren om de Myanmar sigaren mee te rollen komen hier vandaan. Dit is het gebied van de Palaung. Ze gaan in overwegend blauw en rood gekleed. In het eerste dorpje bij een familie thee gedronken en wat bananen gegeten. De familie's wonen hier in longhouse's. Zeven familie's onder een dak. Het is eigenlijk een dorpje in een dorpje. Elke familie heeft z'n plek met vuurplaats, zitkleed en een klein afgeschermd slaapkamertje. Het is binnen rokerig van alle vuurtje's die branden. Aan de andere langezijde van het huis staat de handel en wordt gewerkt. Tijdens ons bezoekje was men de bladeren voor de sigaren aan het drogen en pletten. Ze worden verkocht op de markt. Een vollen mand van anderhalve meter hoog brengt 15000 Kyat op. In dit dorpje ook het schooltje bezocht. De kinderen krijgen hier ook engelse les en sommige weten al verbazend veel te babbelen. Slechts 2% van de kinderen uit de dorpje's gaat echter na de lagere school naar een middelbare school in Kalaw. Meestal gaan ze direct op het land werken.
Als we onze tocht vervolgen wordt het regenachtiger. De regel uit de Lonely Planet halen we nog maar eens aan; "When trekking during the rainy season expect muddy conditions". En muddy wordt het....
volgens de gids heeft het de afgelopen vijf dagen hier al geregend en dat heeft er voor gezorgd dat de paden soms zijn veranderd in een dikke rode modderbrei. Onze schoenen en broekspijpen krijgen gaandeweg dezelfde kleur...
Halverwege bij een klein Nepalees restaurantje boven op de berg wat gegeten. De mooie uitzichten gaan weer even aan ons voorbij want het ligt al in de wolken en de wind en regen steken ook weer op. Binnen gegeten dus. In het keukentje zodat we mooi kunnen zien hoe onze maaltijd op het vuurtje wordt bereid. Lekkere chapati met aardappelcurry.
Het laatste stuk wordt weer glijden en soppen door de blubber. Als we om vijf uur weer in Kalaw zijn is het eerst tijd voor een warme douche! En natuurlijk de kleren en schoenen uitwassen want die zien er ook niet uit!

Van Pyin u lwin naar Inle lake
Het is maar een paar uurtjes rijden van Pyin u lwin naar Inle lake. Onderweg bezoeken we nog de Pindaya grotten. Deze grotten zijn hoog op de berg en er is zelfs een lift om je naar boven te brengen. Ook hier de hele grot vol buddha beelden. Eigenlijk vonden we de vorig iets mooier.
Bij inle lake is de temperatuur weer wat hoger. Eigenlijk wel lekker want de afgelopen dagen waren vrij fris. We gaan naar het Bright hotel in Nyaung Shwe. Dit is een plaatsje op een kleine afstand tot het meer. Er zijn hier al volop kanalen die het dorp met het meer verbinden. De rest van de dag een beetje gerelaxed. Het regent weer vrij veel en we hebben eigenlijk nergens zin in. Hopen dat het morgen beter weer is want dan gaan we de hele dag op pad met een bootje.

Op het Inle lake.
Om acht uur op pad met ons mannetje naar z'n boot. Het zijn hier allemaal lange smalle boten met een flinke dieselmotor achterin. We hebben zelfs lekkere houten stoeltje's mert kussens dus het wordt vandaag relaxen in het bootje.
Gelukkig valt het met hete weer ook wel mee, het is nog wel bewolkt maar blijft vooralsnog droog. We varen eerst een half uurtje door een lang kanaal richting het meer. Er wordt overal gevist en met tomaten heen en weer gevaren. Het Inle lake staat bekend om z'n tomaten kwekerijen. Onderweg maken we diverse stops bij kleine handwerk bedrijfje's. Een weverij, zilversmid, smederij, sigarenwikkelaar, botenbouwer enzovoort. En overal is een klein handeltje met souvenirs. Het wordt nog mooier als we een drijvende markt bezoeken. Nog voordat we de eigenlijke markt opvaren klampen al een viertal bootje's zich vast aan de onze om zich te laten meeslepen. Het zijn bootje's die vol liggen met houtsnijwerk en andere souvenirs. toch maar een beeldje gekocht bij een van de dametje's, we moeten de lokale economie tenslotte ook steunen.
Het meer is een en al bedrijvigheid. Overal wordt gevist en worden waterplanten uit het water gehaald in de bootje's. Deze waterplanten worden gebruikt om de druivende eilandje's mee te bemesten/ op te hogen waaar ze de tomaten op kweken. De drijvende eilanden worden vastgezet met lange bamboestokken in de bodem van het meer. Zo zijn er hele uitgestrekte tomatenkwekerijen gecreerd waar ze met bootje's tussendoor varen om te oogsten.
Halverwege in een van de paaldorpje's gestopt om wat te eten. De dorpje's staan helemaal op palen in het water en men heeft met hekken een soort waterwegen uitgezet tussen de huizen. Bij een klooster (natuurlijk ook op palen) heeft men de katten een trucje geleerd. Ze springen namelijk door een hoepel. Erg leuk... Het is inmiddels al wel een soort van attractie geworden waar je een bezoek aan kan brengen. Naar mate de dag vordert wordt het weer steeds lekkerder en uiteindelijk varen we in een zonnetje over het meer. Rond een uur of drie weer terug in ons dorpje. Het is een perfect dagje geweest.

Van Inle lake naar Yangon.
Het zijn de laatste twee dagen van onze trip en deze staan vooral in het teken van veel autorijden. In kilometers stelt de afstand dan wel niet zo heel veel voor, het zijn wel twee volle dagen rijden om deze te overbruggen. Het is namelijk veel rijden door de bergen en de snelheid is ook laag door de vele vrachtwagens en ander langzaam vertkeer wat te passeren is. Qua bezoeken houden we het ook een beetje voor gezien. We hebben nu wel weer even genoeg tempels en buddha's bewonderd.
Het is rond een uur of drie als we de laatste dag Yangoon binnenrijden. We gaan eerst naar het White house hotel waar we een pakketje met fotorolletje's hebben achtergelaten. Het pakketje komt keurig weer tevoorschijn en er is meer goed nieuws; volgens de mevrouw achter de balie is er gebeld dat onze tassen terecht zijn! We willen nog even niet te vroeg juichen wat het is een nogal onsamenhangend verhaal en de persoon die er meer van weet is nu niet aanwezig. Eerst zien dan geloven.En bellen met de luchthaven kan pas na half vijf dus nog even geduld... Vervolgens naar het kantoortje van het reisbureau voor de betaling van het restant van de trip. Gelijk even geinformeerd voor een vlucht voor morgen want als de bagage er nu wel is dan kunnen we morgen gelijk vliegen. Zoniet dan gaan we eerst claimen bij Thai en dat duurt wel weer een ochtend. In elk geval afgesproken met onze chauffeur dat als de tassen er zijn hij ons naar het vliegveld brengt om deze op te halen. Nog even bij het kantoor van Thai langsgelopen om te horen of zij wat weten maar ook daar moeten ze wachten tot half vijf voordat er gebeld kan worden.
Dan maar eerst bij het Beautyland 2 hotel ingechecked. Ietsje duurder dan the White house maar veel mooiere kamers. En dan wachten tot het half vijf is...
Klkslag half vijf gelik gebeld. De man aan de andere kant van de lijn herkent m'n stem meteen, we hebben tenslotte nogal wat contact gehad.
Helaas heeft hij niet zo'n prettige mededeling; er zijn nog geen tassen gevonden zover hij weet. En hij zou het moeten weten want de hele "zoekactie" gaat via Thai.
Dan blijft er maar een optie over; weer bellen met Biman. En wat blijkt; de tassen liggen inderdaad bij Biman op het kantoor! Eerst wil hij dat we morgen terugkomen omdat het kantoor eigenlijk al gesloten is maar naar wat aandringen kunnen we gelijk langskomen.
De auto opgehaald en heengereden. De filiaalbaas zelf doet de deur open en leidt ons naar achteren naar een donker kamertje. Het duurt nog even voordat het licht aanfloept maar dan zien we ze echt liggen; onze tassen!
We kunnen het bijna niet geloven. Zelfs nu kan er bij Biman nog niet een verontschuldiging af, ze komen niet verder dan dat ze de tassen "for your convenience" hebben bewaard in hun kantoor. En dat terwijl de mensen bij Thai nog gewoon van niets weten. En zij worden wel aangewezen door Biman als verantwoordelijke. Maar zoals we al eerder zeiden; communicatie is niet echt Biman's sterke punt....
Maar wij hebben onze tassen en zijn natuurlijk in jubelstemming! We gaan gelijk weer naar het kantoor van het reisbureau'tje om te kijken of we nog tickets voor morgen kunnen regelen. Men zit daar al op ons te wachten want ze zien natuurlijk ook handel. Er wordt snel even gebeld met Bangkok Airways en even later rent er iemand met onze paspoorten naar de ticketuitgifte. En zo hebben we nog op tijd onze tickets. Morgen om 12:50 vliegen we naar Bangkok.
We zoeken nun eerts een internetcafe om het goede nieuws wereldkundig te maken. Het kost weer de nodige creatieve oplossingen om hier een mail te kunnen versturen maar uiteindelijk lukt het (denken we...) En dan lekker eten in ons favorite Okinawa restaurant. We hebben wat te vieren tenslotte!