We bellen vandaag nog twee keer met de "lost & found" op het vliegveld maar ze hebben nog geen nieuws. Er is een fax uitgegaan naar alle betrokken maatschappijen en vliegvelden en het is wachten op antwoord. We hadden graag wat anders gehoord maar het zij zo. De rest van de dag verkennen we het centrum en winkelen wat in de kleine straatjes. We wisselen ook nog wat dollars op straat want de koers is daar bizar veel hoger dan bij de officiele adressen. Normaal krijg je 6 Kyat voor een dollar, op de zwarte markt 910. Niemand wisselt dus in de banken. Evengoed blijkt het een transactie te zijn die in een theehuisje geheel onder tafel moet plaats vinden. Alsof twee blanken tegenover een mannetje uit Myanmar met de rekenmachine op tafel niet genoeg zegt... Maar afijn, wij hebben onze Kyats. Op de markt twee nieuwe t-shirts gekocht zodat we in elk geval even iets schoons aan kunnen trekken.
Die avond hebben we afgesproken met Matt, Colin en Diana in "The Strand". Dit is de trots van Yangon. Wat zeg maar het Raffles is voor Singapore is The Strand voor Yangon. Niet een plek waar we normaal gesproken zouden neerploffen voor een biertje maar na de toestanden van afgelopen dagen hebben we wel wat verdient. En onze Amerikaanse vriend Matt had een rondje in dit paleisje belooft dus, here we go!
Het is inderdaad een prachtig gebouw met een geweldige uitstraling. Een enorme hal met kroonluchters en lange rijen ventilatoren. De goedkoopste kamer is hier 400 USD. In de bar gezellig een paar uurtje's gezeten en daarna met z'n allen naar een Chinees restaurant.

De volgende dag eerst weer gebeld naar het vliegveld. Er is nog steeds geen nieuws. We besluiten om dan ook maar de plaatselijke Biman en Thai vestigingen met een bezoekje te vereren om zo wat druk op de ketel te houden. Bij Biman is de behandeling zoals we ze eigenlijk de afgelopen dagen hebben leren kennen; heel afstandelijk en een beetje op het botte af. Niet wat je verwacht in dit soort situatie's.
Zelfs de stewardessen van Biman, die bij andere maatschappijen toch vriendelijk blijven tot het uiterste, waren tijdens de vluchten al heel geirriteerd en totaal niet begripvol.
In het kantoor zegt men toe nog eens contact op te nemen met Dhaka maar wil dat alleen per e-mail doen terwijl wij liever hebben dat ze gelijk bellen. We weten nl. dat er vandaag nog een vlucht vanuit Dhaka naar Yangon is en misschien zitten/kunnen onze tassen ook nog mee. Maar voorlopig weten ze onze bagage nog niet eens te traceren dus valt er ook niets te versturen.
Niet helemaal voldaan vertrekken we bij Biman. Bij Thai gaat het allemaal veel professioneler en wordt er ook gelijk gebeld. Weliswaar naar het vliegveld, en die hebben we zelf ook al gebeld, maar je krijgt wel het gevoel dat ze er alles aan doen.
De rest van de dag weer op het toeristische pad geweest. Eerst naar een van de meren in de stad. Het viel een beetje tegen want de hele omgeving meer wordt opgeknapt en het was er nogal een modderboel. Daarbij is de regentijd hier ook begonnen en dus valt er geregeld een kort maar heftig buitje. En dus ook tijdens onze wandeling...
In de namiddag naar de Swedagon Paya gegaan, de grootste en meest heilige tempel van Myanmar. Het is een enorm komplex wat zelfs per lift te bereiken is. De grootste stupa is ergens tussen de 6e en 10e eeuw gebouwd. Hij is bedekt met 53 ton bladgoud ! Alle omringende gebouwen en stupa's hebben ook bladgouden dakbedekking of in elk geval een goudkleurige verf. Het is dus een heel goudkleurig geheel en het weerkaatste zonlicht geeft de omgeving een aparte kleur.
We zijn lang gebleven tot het avondlicht alles mooi opkleurde. Het is een hele rustige sfeer rond de tempels, alleen het gerinkel van de belletje's is overal hoorbaar. Een prachtig tempelkomplex!
Die avond nog een biertje gedronken met onze vrienden. Zij vertrekken morgen voor een trip door Myanmar. Het plan om gezamenlijk te gaan valt in duigen door onze bagage perikelen.

Dag drie. Ook deze ochtend weer gebeld naar het vliegveld maar er is nog steeds geen nieuws. Dus eerst maar even ontbijten op het dakterras bij ons guesthouse. Het heet "the Whitehouse" en heeft zeker zoveel trappen als z'n Amerikaanse naamgenoot. Als je naar het dakterras gaat ben je eenmaal boven totaal uitgeput. Maar het is dan ook wel een van de hogere gebouwen in Yangon en heeft een prachtig uitzicht. 

Maar tijdens ons ontbijt is er telefoon voor ons, dus weer alle trappen af naar beneden. Het is het vliegveld/Thai met nogmaals de bevestiging dat er niets gevonden is tussen Bangkok en Yangon, men heeft naar eigen zeggen de bagage nooit gehad in Bangkok. En dat kan best kloppen want wij hebben ook sterk het idee dat het de luchthaven van Dhaka nooit verlaten heeft. Maar om ons tegemoet te komen biedt men wel $ 100 om in elk geval wat kleding te kunnen kopen. Het is iets...
Dan weer alle trappen op naar het dakterras, en na nog geen minuut is er weer telefoon voor ons! Alle trappen weer af gerend. Het blijkt weer het vliegveld te zijn; of we wel kopieen van alle documenten willen meenemen... En weer alle trappen op... Grrrr..
Als we dan uiteindelijk ons ontbijt op hebben is het weer tijd voor een bezoekje aan de vrienden van Biman. We weten ditmaal vrij snel door te dringen tot de filiaalmanager. Hij kijkt echter ook alsof hij voor het eerst een vermiste bagage formulier ziet maar gaat wel gelijk bellen met Dhaka. Morgenochtend weet hij meer. Dus gelijk gemeld dat we dan morgen weer voor z'n bureau staan.
In een restaurantje onze strategie voor de komende dagen doorgenomen. We houden er alvast maar rekening mee dat we onze bagage niet gaan terugzien.
We hadden de camera's en film bij ons in de handbagage en ook de pda met laders is nog present. Verder wat losse spulletjes en toiletspullen voor de ene overnachting die we dachten te gaan maken. En de rest zit dus in de bagage die we nu missen. En dat is eigenlijk zo'n beetje alles waarmee we van huis zijn gegaan.
Het vervelendste vinden we op dit moment eigenlijk nog dat we ook onze voorraad medicijnen en klamboe's zijn kwijtgeraakt. En tijdens onze rondtocht door Myanmar komen we mogelijk door malariagebied. Vandaag al wel een beetje rondgekeken in de stad maar de malariatabletten die ze hier verkopen zijn nogal dubieus en klamboe's hebben we nog niet kunnen vinden. Overigens wel antimuggenspray met deet.
Kleding is hier wel genoeg te koop maar voor een hoop overige spullen zullen we naar Bangkok moeten. En dus rijst de vraag; wat doen we?
Reisschema omgooien en eerst naar Bangkok om weer rugzakken met inhoud te kopen of met heel weinig door Myanmar? We zijn er nog niet uit.

Dag 4. Vanochtend de knoop doorgehakt; we gaan "gewoon" onze trip door Myanmar maken. We zijn eerst nog naar het kantoor van Biman geweest voor ons gesprekje met de baas. Maar deze keer was hij vrij snel klaar. Er lag een fax uit Dhaka waarin stond dat ze overal gezocht hebben maar niets hebben kunnen vinden. En verder verwijzen ze naar Thai die als laatste vervoerder de verdere afhandelingsverantwoording draagt. Met andere woorden, we kunnen wel gaan. Nu klopt dit verhaaltje juridisch wel maar we hadden gehoopt op toch ook weer iets meer begrip van Biman zijde. Temeer omdat we er van overtuigd zijn dat het probleem bij hen ligt en niet bij Thai. Maar er viel niets meer te halen dus we zijn maar weggegaan.
En toen shoppen! Eerst naar de drogist om weer wat pillen op zak te hebben. De standaard spulletjes zijn allemaal te krijgen maar wat we eigenlijk willen hebben, Malarone tegen malaria, hebben ze hier niet. Wel andere varianten. En recepten zijn overbodig, je krijgt alles zo mee.
Dan nog wat kleding gekocht, een muskietennet, en nieuwe Teva's (5 euro!) voor Anita. Een mooie boodschappentas om alles in te doen en we zijn er weer klaar voor....
We hebben ook maar besloten om de komende twee weken qua vervoer het "luxe" te gaan doen. We gaan voor een autootje met chauffeur. Enerzijds omdat we al aardig wat dagen zijn kwijtgeraakt met alle Biman ellende, anderzijds omdat we het door al die ellende ook wel een beetje gehad hebben en wel even gemakkelijk door het land willen reizen. En oorspronkelijk zouden we dit ook al gaan doen met de drie die we eerder ontmoet hebben dus de keuze was snel gemaakt. Kost alleen wat meer dan met een groep, nu 350 USD voor ons tweeen / 14 dagen. Bij een bureautje de zaken geregeld en morgen om negen uur vertrekken we.