Als we aankomen op het station van Ulan batar staat er al iemand op ons te wachten. Ze heet Namsrai en spreekt goed Engels. We lopen met haar naar een busje en rijden richting een van de buitenwijken van Ulan Batar. Het zijn grote grauwe flatgebouwen in de Sovjet stijl. Bij een van de gebouwen worden we gedropt, het blijkt ons verblijf te zijn. We verblijven de komende dagen bij Namsrai, haar zus en haar vader. Het appartement is op de 7e verdieping en is aan alle kanten ingericht met tapijten, zowel op de vloer als aan de muur. Het houdt het in elk geval lekker warm want de temperatuur is er tropisch. Dit in tegenstelling tot buiten want het was vandaag geheel bewolkt en dik onder nul. En dat terwijl in Mongolie 260 dagen per jaar de zon schijnt. Maar vandaag dus even niet...

We krijgen eerst een stevige maaltijd en besluiten dan om maar wat bij te gaan slapen. Aan het eind van de middag de omgeving verkent. Onder de flats zitten allerlei winkeltjes. Als eerste hebben we bij een bank onze overgebleven roebels gewisseld voor Tughruks. Het was nog even zoeken want sommige banken hadden geen interesse. Hierna naar een internetcafe en de boel een beetje bijgewerkt. Internetten kost hier bijna niks en de snelheid valt alles mee. 's Avonds bij de familie gegeten en op tijd naar bed.

23/3
Vanmorgen vroeg opgestaan. We willen nl. naar de ceremonie's in de Gandan tempel en die zijn alleen 's ochtends vroeg. Het is vandaag geheel helder, geen wolkje te zien. De bus genomen naar het centrum en van daar gelopen naar de tempel. Het was nog heuvel op want de tempel ligt in een hoger deel van Ulan batar. 
Zodra we door de poort lopen komt het gezang van de monnikken ons al tegemoet. Het is niet zoals in Z.O Azie een zacht gemurmel maar de gebeden worden hard uitgesproken. Er zijn op het terrein verschillende tempelgebouwen en in elk zitten de monnikken in rijen tegenover elkaar te bidden. Sommige zijn gelijk afgeleid als we binnenkomen en beginnen een beetje naar ons te zwaaien. Een ander zit op de achtergrond met z'n mobieltje te bellen. De tijd gaat hier misschien wel minder snel maar staat zeker niet stil. In het grootste gebouw staat een buddha van maar liefst 25 meter hoog. Het is niet de orginele want die is door de Russen gesloopt en in St. Petersburg omgesmolten tot kogels .... Deze is eind jaren '80 weer neergezet. Het is een enorm koperen beeld bedekt met bladgoud. Inwendig zitten edelstenen, 10000 kg. heilzame kruiden, 5000 bidboekjes en in de voet zit een gertent met volledige invertaris... Ze zijn op alles voorbereid!
Af en toe hebben we ons even lekker doorgewarmd bij de kolenkacheltjes in de tempels want het is nog aardig koud (-8) vandaag.
Hierna zijn we naar het Sukhbatarplein gelopen. Dit is een groot plein in het centrum van Ulan batar. Midden op het plein staat een groot standbeeld van deze Sukhbatar want hij was het die de Chinezen destijds versloeg en Mongolie zijn onafhankelijkheid terug gaf. Om het plein heen staan diverse overheidsgebouwen, een mausoleum en theaters in de "Russische stijl". Deze Russen zijn er ook de oorzaak van dat er nog maar zo weinig cultuur terug te vinden is in Mongolie want in de Stalinistische tijd is vrijwel alles vernietigd. Slechts een paar tempels zijn gespaard gebleven en die bezoeken we vandaag.
Tussendoor even gegeten in een klein restaurantje. Bij binnenkomst lopen we langs de keuken en wat er op dat moment in de wok ligt ziet er wel lekker uit en dat wijzen we aan want niemand spreekt hier Engels. Als het even later opgedient wordt blijkt het opeens een soep te zijn geworden. Verrassing! Maar wel erg lekker gegeten.
Hierna naar het winterpaleis gegaan. Dit is het paleis van de heilige koning Bogd Khaan. Deze bogd Khaan was nogal gek op dieren. Hij bezat oa. een giraf en liet een olifant 500 Km. lopen om aan z'n verzameling toe te voegen. Allerlei dieren die hij niet kon houden kocht ie opgezet. In het museum stond een bizarre verzameling opgezette dieren van honderden jaren oud. Oa. Leeuw, tijger maar ook vissen, vogels en reptielen.
We waren de enige bezoekers. Een vrouwtje rende voor ons uit om de verschillende ruimtes te openen. Ze probeerde er de gang in te houden en ging steeds chagerijniger kijken als het te lang duurde. We hebben alles dus nog eens even extra aandachtig bekeken ... Het gehele paleis bestaat uit een paar mooie tempels en een stenen gebouw wat het winterpaleis zelf was.
Hierna een taxi terug genomen naar het centrum en de omgeving van het plein verkend. Je ziet door heel Ulan batar telefoon mannetjes en vrouwtjes lopen. Deze hebben een draadloze telefoon op een tafeltje staan en hier kan je dus bellen. De mensen met geld lopen overigens allemaal met hun gsm'metje te bellen.
Het contrast tussen rijk en arm is hier overigens zowiezo erg groot. Hier in Ulan batar rijden ook weer ontzettend veel 4wd's rond. En dat terwijl toch 45 procent van de bevolking hier onder de armoede grens (18$/mnd) leeft.
Die avond weer met de tax terug naar onze familie en daar gegeten.

24/3
Vandaag gaan we naar het Terelj national park. 's Ochtends komt de auto voorrijden bij het appartement. De chauffeur heeft zelfs z'n pakkie aangetrokken. De auto is een Hyundai in een soort imitatie-amerikaan uitvoering. Een grote bak dus. Mika, het zusje van Namsrai gaat ook mee. We rijden eerst geruime tijd over de steppe's. De vlaktes lijken oneindig. Ook vandaag is het weer een stralende dag met een prachtig blauwe hemel. Als we richting het park gaan neemt de hoeveelheid sneeuw op de weg weertoe. De weg is hier overigens gewoon een onverhard gebeuren. De chauffeur houdt onverminderd de gang erin, sneeuw of geen sneeuw. Als we de bergen in gaan blijkt overigens dat deze man echt wel kan autorijden. De hellingen worden stijler en de sneeuw evenredig meer. Toch hoeven we maar een paar keer uit te stappen om de auto een duwtje te geven. (voor de goede orde: sneeuwkettingen heeft 'ie dus nog nooit van gehoord). Onderweg stoppen we een paar keer voor een korte wandeling en wat plaatselijke natuurverschijnselen zoals daar was de "frog rock", een rots in de vorm van een kikker...
De natuur is hier prachtig, de besneeuwde bergen steken af tegen de strakblauwe hemel. De groepjes gertenten liggen in de verte tegen de hellingen aangeplakt. Groepjes koeien en schapen en een enkele kameel sjokken door de sneeuw. Uiteindelijk bij het einde van de weg aangekomen. Hier is een hotel waar we even wat hebben gegeten. Vlakbij een gertent bewonderd. Een groot deel van de Mongoolse bevolking woont in deze tenten. Het zijn ronde tenten met een stevig frame. Het doek bestaat uit verschillende lagen, een soort canvas buitendoek, verschillende dikke binnendoeken van kamelenhaar en een binnenste doek van mooi gekleurd materiaal. De tenten zijn hierdoor warm in de winter en koel in de zomer. De temperatuur is hier in de winter nl. dik 30 graden onder nul, in de zomer wordt het met gemak 30 graden boven nul. In de tent staat een kachel/stoof, een soort altaartje en verschillende slaapplaatsen.
We zijn even gaan kijken bij de Mongolen die met hun paarden in de buurt stonden. Ze zijn meteen te huur voor een ritje maar vandaag doen we dat maar even niet. De Mongoolse paarden lijken eigelijk een maatje te klein voor hun bereiders. Het zijn kleine gedrongen paardjes maar wel lompsterk.
Op de terugweg een paar herders met hun kudden schapen tegengekomen. Beide waren de weggelopen schapen aan het terughalen. Bij het passeren struikelt een van de paarden en paard, herder en schaap gaan onderuit. Het is een vreemd gezicht om een paard zo te zien duikelen. De man zelf kijkt wat verbaasd in het rond en begint dan erg te lachen om deze actie. Het zal dus allemaal wel meevallen met de blessures. We vervolgens ons weg en rijden al weer snel richting Ulan batar.
Die avond willen we nog wat internetten maar de netspanning valt uit, als de spanning terug is gaat het netwerk plat. Het valt dus niet altijd mee om de boel te updaten. Gelukkig kunnen we wel nog wat foto's uploaden.
Als we naar huis lopen is ook in de flat alles donker. Nu waren de trappen met verlichting al donkere holen, nu is het helemaal aarde donker.Op de tast werken we ons dan maar naar boven. Als we de deur openen staat Mika ons al op te wachten en in het schijnsel van het display van haar mobiele telefoon (!) gaan we onze kamer. Gelukkig gaat vrij snel daarna de spanning er weer op en kunnen we wat gaan eten en onze laatste avond in Ulan Batar beleven.

25/3

Vanmorgen om even na zeven vertrokken naar het station van Ulan batar. Namsrai loopt met ons mee tot de trein. Als de trein vertrokken is blijken we met nog drie volslanke Chinezen in een 4 persoons coupe te zitten. De provodniki, een man deze keer, gebaart druk dat hij het allemaal wel even zal regelen. In eerste instantie denken we dat we overboekt zijn, later zal blijken dat we gewoon niet goed op het ticket hebben gekeken. We komen nu in een coupe terecht bij twee andere Hollanders, Bouke en Judith, en dat blijkt een prima ruil te zijn.
We rijden de hele dag door het prachtige landschap van Mongolie. Dit land is zo ontzetten mooi in z'n eenvoud. De enorme glooiende vlakte's, af en toe onderbroken door groepjes gertenten als stipjes in de verte en de electriciteits draden die lange lijnen trekken door het landschap. In de middag rijden we door de Gobiwoestijn. We zien groepjes kamelen en gazelle's. Naar mate de zon verder zakt krijgt het landschap de meest fantastische kleuren.
We gaan eten in de restauratiewagen. We zitten nu in een Chinese trein en die is een stuk netter dan de Mongoolse die we het eerste deel hadden. De restauratiewagen is nu ook van een andere orde. waar het eerst een geelgerookt donker hol was is er nu een keurige eetgelegenheid met gedekte tafeltjes. En nog lekker gegeten ook!
Om half acht 's avonds zijn we bij de Mongools / Chinese grens. Het begin van een hoop vreugde... Allereerst weer een formuliertje voor de customs van Mongolie invullen. Als petten weer binnenkomen is het zo gebeurd. De Mongoolse douane is ook heel correct, stempeltje erin en weer gaan. Na een uurtje rijdt de trein weer een stukje verder. Onderwijl krijgen we weer een pak formulieren om in te vullen. Als eerste komt een vrouwelijke dokter het "gezondheidsformulier" ophalen. Ze zet met een noodgang bij alle vier een soort thermometer in pistooluitvoering tegen het voorhoofd en weet in die fractie van een seconde te constateren dat we alle vier gezond zijn, gelukkig maar. Volgende episode: deel 1 van de pettencontrole; drie man sterk in de deuropening. Pasjes laten zien, moeilijke blikken. Ja, we komen uit hailan, pasjes weer terug . Kwartier later; nog een keertje, weer de drie, weer moeilijke blikken, pasje terug, kennelijk ok.
De trein wordt weer een stukje verreden, nu een soort loods in. We moeten nl. onderstellen verwisselen. De hele wereld heeft zo'n beetje dezelfde spoorbreedte, behalve Rusland en Mongolie. En dat wordt hier opgelost door gewoon de wagons omhoog te liften en de onderstellen te verwisselen. Ondertussen blijft iedereen gewoon in de trein zitten. Het is wel leuk om te zien. Inmiddels is het al na middernacht en we geloven het wel voor vandaag , de wagons staan nog steeds in de loods en we zien morgen wel waar we dan zijn. We gaan slapen!
Dat wil zeggen, dat dachten we. Om een uur of een wordt er op de deur gebonkt. Men probeert hem te openen maar we hebben hem op de veiligheidssluiting en dan blijft ie dicht. Als we voorzichtig openen blijken het de drie petten weer te zijn. NOG een keer die passen laten zien. Een licht ge-gvd stijgt op. Lig je net te slapen, dit weer... Maar de mannen krijgen ze uiteraard te zien, kijken weer moeilijk, geven ze terug en vetrekken weer. We vragen ons af of we echt zo speciaal zijn maar zullen het wel nooit te weten komen. Om kwart voor twee gaan we dan eindelijk rijden...
Dik zes uur om de grens te passeren, ach er zijn ergere dingen. De volgende ochtend dus maar even uitgeslapen.
Het landschap is nu totaal anders, weer geheel gecultiveerd. Overal wordt op het land gewerkt. Het is hier inmiddels lente, de bomen staan al in bloei. Onderweg diverse malen "de muur" gezien. Helaas is het erg heiig zodat er niet te fotograferen valt. Om een uur of drie het station van Beijing binnengerolt. Het ziet er allemaal erg westers en netjes uit. Met de metro richting guesthouse, of eigenlijk Youth hostel zoals het hier heet. We delen de kamer met Bouke en Judith. Vanavond heerlijk gegeten.